Rudzielec cz. XI

Ale romantyczna atmosfera to nie wszystko. W kinie usiedliśmy gdzieś z przodu. Kupiliśmy jeszcze po coli i popcornie. W sumie to Konrad zapłacił, pomimo moich protestów.
  Jeśli na początku zakładałam atmosferę z kolacji przy świecach, to niestety, ale było inaczej. Film był tak nudny (zanotowałam sobie w pamięci, żeby ochrzanić Alę), że już w połowie seansu chciałam wyjść. Aby zabić czas, zaczęłam rzucać w Konrada popcornem. Rozbawiony podjął zabawę. Zewsząd dochodziły do nas syknięcia innych widzów. Nie zwracaliśmy na nie uwagi. Dopiero, kiedy podszedł do nas jakiś pracownik kina, opanowaliśmy się odrobinę.
- Przykro mi, ale państwa zachowanie jest naganne. Proszę opuścić kino. - Widocznie zauważył rozsypany popcorn, ponieważ pokręcił głową z dezaprobatą.
  Wyszliśmy z sali, zanosząc się śmiechem. Wieczorne, lodowate powietrze odrobinę nas orzeźwiło.
- Nigdy więcej nie pójdę już do tego kina. - Westchnęłam zrezygnowana.  
- Czemu? Ja bym chętnie to powtórzył. - Uśmiechnął się szeroko.
  Pokręciłam głową i również wyszczerzyłam zęby.
  Po chwili postanowiliśmy wracać do domu. Zimowe noce nie należą do przytulnych. Konrad mnie odprowadzał.
  Szliśmy wolno, jakbyśmy nie chcieli się rozstawać. Ruch uliczny był umiarkowany. Widocznie nie tylko nam się nie spieszyło. Niestety, nadszedł moment, kiedy znaleźliśmy się przed moim domem.
- Ten dzień z tobą był naprawdę fajny. Świetnie się bawiłem. - Pochylił się i pocałował mnie w policzek.
- Mnie też się podobało - odparłam.
- Dasz mi swój numer? - zapytał. Kiwnęłam głową i podałam. - Na pewno napiszę.
  Pomachałam mu na pożegnanie i weszłam do środka.


           ***


- Robert patrz, kto tam idzie - krzyknął Wojtek, kiedy wspólnie jechali na wyścigi.
- Zgarniemy go, bo znowu matka zrobi wyrzuty. Akurat mamy po drodze. - Westchną z irytacją niebieskooki i zjechał z jezdni. - Podrzucić cię, młody?
- A co, chcesz podlizać się mamie? - Wgramolił się do auta.
- Nie potrzebuję tego. Mam ojca, ale to twój wybór. Mogłeś zostać z nami - syknął Robert.
- Przerabialiśmy to już tysiące razy. Daj spokój. Jestem od ciebie o ten rok starszy i wiem co jest dobre. - Przewrócił oczami. - Powiedz lepiej co tam u ciebie? Masz jakąś dziewczynę?
  Młodszy brat nic nie odpowiedział.
- Kręci się koło jednej - odezwał się za niego Wojtek. - Niezła nawet.
- Zamknij się! - warknął Robert.
- O co ci chodzi? Starszy brat powinien chyba wiedzieć? W sumie to ja też mam jedną na oku. Poznałem ją dzisiaj. Jest taka zabawna i otwarta - rozmarzył się.
- Może i jesteśmy różni, ale łączy nas jedna cecha: nie znajdujemy sobie dziewczyn na dłużej, więc nie wmówisz mi, że zakochałeś się w niej. - Robert wyszczerzył zęby w drwiącym uśmiechu.
- Ale Oliwka jest inna - bronił się Konrad.
- Oliwka?! - krzyknął do brata i zatrzymał gwałtownie samochód. - Jaka Oliwka?
- Może znasz? Rude, kręcone włosy, zielone oczy. Ona jest fantastyczna. Mówiła, że chodzi do tej samej klasy, co ty. - Uśmiechnął się, nie zauważając chyba gniewnego tonu brata.
- Radzę ci się do niej nie zbliżać - syknął Robert.
- Ach, więc podoba nam się ta sama dziewczyna? - Z jego tonu zniknęła łagodność. - Przyjmuję wyzwanie. - Uśmiechnął się szeroko, pokazując ślniące zęby.
- Wypie*dalaj! - krzyknął Robert.
  Konrad powoli otworzył drzwi z niesłabnącym uśmiechem na twarzy. Od zawsze rywalizował z młodszym bratem. On miał wpływowego ojca, szczególnie przydatny podczas ciemnych interesów, ale matka też miała dużą siłę przebicia. I wcale nie była biedniejsza.




Przepraszam, że nic nie dodawałam. Ta część również była pisana niezbyt dokładnie.  
Nie chcąc narażać się na niecierpliwe komentarze: zawieszam to opowiadanie na czas nieokreślony. Postaram się szybko wrócić. A