Pamiętnik nastolatki cz.8

W domu byłam godzinę później. Nadal byłam zła na Emila i chętnie bym mu przyłożyła jeszcze raz choć w sumie nie wiem czy mam ochotę oglądać jego twarz.  
Aga wróciła niedługo po mnie.  
-Co tam w szkole? - Spytała jak zawsze.
-Nudy jak zawsze, a co tam u Ciebie?  
-No też, ale jutro chyba wrócę później, idę na małe zakupy.- Powiedziała z uśmiechem na twarzy.
-Szczęściara, ja nie mam tak dobrze.
Zjadłyśmy odgrzewany obiad i poszłyśmy na górę z kubkiem kakao. Bardzo lubiłam Agę, no nawet kochałam. Traktowałam ją jak rodzoną siostrę. Byłyśmy do siebie podobne. Miałyśmy blond włosy i podobny głos. Lubiłyśmy gadać wieczorami przesiadując na balkonie, albo spacerując do późna po pustej już drodze. Aga zawsze potrafiła mi pomóc, ale nieoceniona była też w wyszukiwaniu problemów.  
Wieczorem, kiedy już odrobiłam lekcje, położyłam się na łóżku przed laptopem i włączyłam fb. Bezmyślnie przeglądałam główną lajkując zdjęcia koleżanek i kolegów.
Nagle napisał Emil.  
~Hej. Przepraszam cię za ten pocałunek.  
~Przeprosisz i myślisz ze to coś zmieni?
~To co mam zrobić żebyś mi wybaczyła?
~Odpieprz się ode mnie. Za każdym razem jak już jest dobrze to ty się zjawiasz i wszystko niszczysz! :(  
~Dobra, jeśli tak chcesz to zniknę z twojego życia :(
Już nie odpisałam. Byłam zadowolona że zrozumiał, ale trochę głupio mi było że aż tak na niego najechałam. Chociaż jak to mówi Anka liczą się efekty.  

Czas mijał szybko, nim się obejrzałam był już październik. Przychodziłam do domu odrabiałam lekcje gadałam z Agą, ale nie wspominałam jej o Emilu. Opowiedziałam jej tylko o sytuacji z Mateuszem. On przyjeżdżał często. Rozmawialiśmy do późna, oglądaliśmy filmy i spacerowaliśmy. Co dziwne, nawet raz nie próbował mnie pocałować. Mateusz w gruncie rzeczy jest nieśmiały. Choć udaje twardego i mało wrażliwego, wcale taki nie jest. Często kiedy oglądaliśmy filmy kontem oka zerkał na mnie i patrzył aż nie odwróciłam głowy w jego stronę. Czułam się przy nim jak przy prawdziwym przyjacielu, ciepło i bezpiecznie.  

Każdego dnia w szkole Emil był smutny. Spoglądałam czasami na niego siedząc z koleżankami i gadając o bzdurach. Siedział ze skwaszoną miną, całkiem inaczej niż zawsze. Znałam go uśmiechniętego od ucha do ucha i pełnego życia. Czasami było mi go nawet trochę żal. Często przychodziła do niego jego dziewczyna Weronika. Łapał ją za rękę i nadal nic nie mówił. Ona próbowała go pocieszyć, uśmiechał się od niechcenia i spuszczał głowę.  

Pewnego dnia siedziałam w salonie a górze. Agi jeszcze nie było, a ja oglądałam fil z miską chipsów i szklanką gorącej czekolady. W końcu była już połowa października. Czekałam na Agę, z która miałam wyjść na wieczorny spacer. Niestety przychodziła dopiero za dwie godziny. Usłyszałam dość głośne ale nieregularne pukanie do drzwi. Zdziwiłam się bo nikogo się nie spodziewałam, nawet Mateusz powiedział że wpadnie dopiero w przyszłym tygodniu bo nie ma za dużo czasu. Zeszłam na dół i otworzyłam drzwi. Zobaczyłam Emila. Oparty o ścianę z nieobecnym prawie śpiącym wzrokiem.  
-Co ty tu robisz?
Niezaprzeczalnie był pijany i to bardzo bo prawie nie mógł otrzymać się na nogach. Wszedł do środka złapał mnie w pasie i zaczął całować. Wyrwałam się z jego obcięć i chciałam powiedzieć mu żeby wyszedł. Pomyślał sobie jednak ze nie jest w stanie sam wrócić do domu. Ja go jednak nie odprowadzę po pierwsze dlatego ze słaniał się na nogach i nie dała bym rady, a po drugie mieszka strasznie daleko. Oparty o ścianę już prawie usypiał. Zaprowadziłam go do pokoju Adama położyłam go na łóżku i zdjęłam mu buty. Przykryłam kocem i zamknęłam drzwi. Mruczał jeszcze coś pod nosem ale za chwile usnął. Za kilka minut usłyszałam telefon. Nie był to jednak mój. Poszłam do Emila i wyjęłam z jego spodni telefon.  
''Dzwoni Mama''
Wiedziałam na pewno że nie odbiorę, ale będzie miał jutro niezłą jazdę w domu. Była dopiero 18, pomyślałam że napisze do niej sms-a że ''wrócę później'', ale lepiej by było tak za godzinę. Niestety jego mama nie dawała za wygraną i dzwoniła jeszcze raz.
Napisałam że '' Wrócę późno nie czekaj na mnie i nie martw się''  
Telefon miałam z głowy, ale nie wiedziałam co na jego temat powiedzą rodzice.  

Już nie długo musiałam czekać i przyszła Agnieszka. Usiadłam z nią razem przy stole w kuchni razem z kubkiem herbaty. Zaczęłyśmy rozmawiać, ona jadła kolacje. W pewnym momencie zaczęłam:
-Mamy gościa!
-Kogo?
-Emil jest na górze.
-Znowu go chowasz? Powiedz mu żeby do nas zeszedł.
-Raczej nie będzie mógł.  
-Co? Czemu?
-Nie jest w stanie.
-Możesz mówić jaśnie. -Powiedziała z wyraźną ciekawością w głosie.  
-Oh no przyszedł bardzo pijany i normalnie usypiał mi na rekach. Co miałam wypuścić go w takim stanie. Zimno jest nie doszedł by do domu. Położyłam go w pokoju Adaśka i śpi.  
Uśmiechnęła się lekko.
-Mądrą mam siostrzyczkę.
Weszłyśmy do jego pokoju, a Agnieszka z trudem powstrzymywała się od śmiechu.
Opowiedziałam jej całą historię od początku do końca, jedyne co powiedziała na ten temat to że naprawdę dobry ze mnie człowiek i delikatnie się uśmiechnęła.
  
Piszcie co myślicie i czy jest sens w ogóle pisać dalej Pozdrawiam Julka <3