Inna niż wszyscy cz.2

Zakładam spodnie z dresu, wiązane buty i ciepłą, puchową kurtkę. Wychodzę na dwór i ruszam. Biegnę przed siebie, po prostu czuję, że muszę biec. Łzy zamazują mi oczy, nic nie widzę. Ale biegnę dalej. Bo kiedy biegam mam wrażenie, że wszystkie problemy i smutki zostawiam za sobą. Uciekam, ale one mnie nie gonią. Po chwili wraca świadomość. Staję. Z ust bucha para. Już wiem gdzie jestem. Przede mną stoi wysoki płot. Płot ogradzający cmentarz. Wchodzę i idę główną alejką, potem skręcam w lewo. Wreszcie staję przed grobem Sam'a. W płycie nagrobkowej jest podłużne zagłębienie wypełnione zaśnieżoną ziemią. Zaczynam grzebać w tej ziemi i wreszcie znajduję zakopaną w niej fotografię. Tą samą, która leży pod moją poduszką. Patrzę na nią z uśmiechem.  
-Sam. Wiesz, że nigdy ci nie wybaczę tego, że mnie tu zostawiłeś?-zaczynam się śmiać. Mój śmiech jest dziwny. Jakiś niski i jakby obcy.-nigdy, nigdy.

Do oczu napływają mi łzy, ale już po chwili zostają wysuszone przez zimny wiatr. Zakopuję z powrotem zdjęcie. Ostatni raz powtarzam na głos to słowo: nigdy. I kieruję się w stronę wyjścia. Ocieram mokre policzki i biegnę drogą prowadzącą do domu.