Mistrz i Małgorzata - część IV

Gdy odłożył twardą szpicrutę na poduszkę, czuła ulgę. Stopy zdawały się być oddzielone od reszty ciała. Łączyły się z nim jedynie za pośrednictwem impulsów, którymi przekazywały ból receptorom. Pulsowała cała regularnym rytmem bijącego serca. Dotąd nie przypuszczała, że stopy mogą być jednocześnie bardzo wrażliwe i niewrażliwe na ból. Przywykły po kilkunastu uderzeniach, chroniąc przed razami jakimś rodzajem poduszki powietrznej. A może to nie nogi, lecz jej umysł wytwarzał ochronną barierę?
Wiedziała, że teraz będzie już z górki. Mistrz usiadł tuż obok i gładził dłonią nagie plecy. Wzbudzał dreszcze, jak gdyby każdy palec kończył się lodowatym pazurem. Lecz przecież on jej nawet nie dotykał. Wodził ręką tuż nad rozpalonym ciałem, które szalejąc z tęsknoty uważało, że to już. Dotyk jednak nie następował.  
Mistrz wzbudzał w niej okrutne pragnienie. Podsuwał do ust słodki owoc rozkoszy, po czym zamykał go w dłoni, nim zdążyła zanurzyć w ustach.
- Czeka nas jeszcze długi spacer, Małgorzato – powiedział, pochylając się do jej ucha. Nosem odsunął włosy, skrywające różowy policzek i pocałował delikatnie. Wstał. Gdy wrócił do pokoju, miał na sobie lekkie, czarne buty. – Ubierz to. To twoje jedyne ubranie – rzucił sucho, podając jej satynowy pas do pończoch, zdobiony na zewnątrz delikatną koronką. – Albo… - Zawahał się, patrząc jej w oczy.  
– Pończochy też możesz założyć.