Mistrz bez Małgorzaty

„To się nie zdarza, żeby cokolwiek było tak, jak już było.”
~ Michaił Bułhakow ~



Jak cicho.
Nakarm mnie tym krzykiem i pozwól pójść dalej.
To w ciszy najbardziej czujemy smak istnienia.
Nasączony osamotnieniem i tęsknotą.  
Wijesz się niczym ryba na haczyku, śnięta już a jeszcze bezdźwięcznymi wargami wołasz ciszę.
Zachody na przemijaniu zaczynają taniec.
Tafla wody jak nożem tnie bochen pszenicznego chleba.
  
Kiedy jutro wstaniesz, to co ujrzysz?
  
Pustkowie i czarne oczodoły, czy szklane oczy.
Zarzucisz na ramiona brudny szlafrok Wolanda i pójdziesz w tany naga w miłosnym upojeniu.  
Małgorzata dwudziestego pierwszego wieku.
Taniec wciąż trwa, a przy stole tak samo, jak tam mierzy się człowieka dwoma kategoriami.
Pierwszej i drugiej świeżości.
  
Ty jak matka rozdajesz głodne brzuchy i zabierasz ostatnie okruchy ze stołu niewidomego...