Mistrz wciąż bez Małgorzaty

– Jam częścią tej siły,
która wiecznie zła pragnąc,
wiecznie czyni dobro.
                            J. W. GOETHE „FAUST”



Szedł sam pośród tysięcy ludzkich historii. Szedł, nie wiedząc, gdzie idzie? Życie jak regały pokryte szarymi teczkami, jak chitynowe owady pokryte segmentowanymi skorupami posuwały się do wyjścia. Przystawał przed drzwiami... numer jeden, (nie pamięta tych pojedynczych liczb) siedem, dwadzieścia trzy, pięćdziesiąt siedem, sto jeden...
Otwierał i nie zamykał. Przesuwał dłonią po tych pożółkłych aktach, po każdych naderwanych i wygryzionych przez mole czasu ubytkach. Wdychał tę specyficzną woń kurzu, stęchlizny starych ksiąg, szarego betonu i dziejów swoich przodków. Najadał się do syta, jak chomik chował kąski na ostatnią godzinę.
— Jestem — mówił, kiedy przychodził po Małgorzatę.
— Jesteś... eś — nie odpowiadało echo i nie powracało.
Ona jak motyl podnosiła się z kolan modlitwy i ponownie upadała. Piekła chleb, mieszkała w domku, w czynszowej kamienicy, pod mostem, za miastem lub w mieście w śmietnikowej klatce. Zamożna i uboga, w kapeluszu i w chustce. W ciągłym strachu przed nim, przed Mistrzem. Małgorzata... Pola... Pol(sk)a.
Szepty, miliony szeptów zlewających się w jeden oddech, w jeden niezrozumiały cichy krzyk zamykała w archiwum istnienia.

Jeśli nawet jedynym śladem, jaki po mnie pozostanie, będzie zlepek suchych informacji skreślonych już, po moim zetknięciu się z Mistrzem, to ja tak chcę... bo wiem, że zabierze też moje troski.