Mistrz epifanią dla Małgorzaty

Zawieszony w złamanym świetle liczę cisze. Nad rozlewiskiem swoich wspomnień zanurzam zmysły i naprawiam Małgorzacie oczy.

Ile prawd trzeba, aby powstało kłamstwo? Ile cisz? Ile potrzeba luster odbijających zastygły czas?
Są cisze zamknięte w umyśle, jak skazańcy czekający na wyrok, duszą się w melatoninie pomarszczonych słojów. Konwulsyjne i spokojne. Śmieszne, radosne i cisze dramatyczne. Samotne pachnące kadzidełkami i takie co cuchną zmurszałą pleśnią. Takie też, które mają intensywny smak dojrzałego wina.  
Które przechadzają się nago po ulicy, cisze pretensjonalne i aroganckie i pokorne, żebrzące o jałmużnę pod kościołem. Takie, które wetknięte w kieszeń kurtki obok fotografii zmarłych dzieci, zabijają słowa... wszystko będzie dobrze.
Cisze zawstydzenia, kiedy suchy, przenikliwy chłód gasi podniecenie i cisze pożądania, kiedy powietrze staje się gęściejsze od krwi. Staje się wiśniową skrzepliną.
Milczymy w mrocznych ciszach, wąchamy je, czujemy ich żar słodkawej woni, rozproszonej po satynowych zagłębieniach skóry. Wtulone w nas drżą i łzawią z uczulenia.
A my jak szachiści milczymy. Zegar tyka, wciąż tyka.
Tworzymy ciszę zupełnie wyjątkową. Martwą pozycję, w której nie mamy manewru ruchu.
Mistrz przychodzi i przystępuje do gry, kiedy opadają cisze, kiedy duża wskazówka znajduje się na godzinie dwunastej... gracz przekracza swój czas.
Dźwięk cyferblatów i Szach – mat przerywa ten stan. Przerywają milczenie.
Cisze.
Które zabierają nas w podróż do eremu, do uwolnienia się od zniewolenia.