"Tomorrow, inshallah." - cz.4

Szczupłe stopy, ozdobione fioletowym lakierem do paznokci, wsunęły się gładko w różowe pantofle. O’Hara zakołysała się, by wstać z łóżka, ale padła z powrotem na materac.
-O kurwa… - chwyciła się za głowę, zacisnęła powieki. Kac bezlitośnie znokautował obie półkule.  

Otworzyła oczy i przez chwilę studiowała magnoliowy sufit oraz drogę powrotną do domu. Powoli przypominała sobie poznanie kilku sympatycznych studentów z Portugalii i ich śmieszny akcent. Dotarło do niej jak wsiadała do ich busa i jak była zdziwiona, że w centrum znaleźli gdzieś miejsce na zaparkowanie starego Vouxhalla.  Oczywiście, kolejny raz nierozsądna, ryzykowna decyzja , ale usprawiedliwiona  brakiem innego wyboru. Metro nie działało po północy, a tysiące ludzi wracających z imprezy w centrum, skutecznie zapchało nieliczne nocne autobusy. Idąc na nogach ryzykowałaby znacznie więcej, a i tak byłaby dopiero w połowie drogi.  Naiwnie usprawiedliwiła się, że przecież kolejny raz nic się nie stało – obudziła się w swoim własnym łóżku, a jedynym skutkiem ubocznym celebracji przyznania organizacji igrzysk był bezlitosny kac.
Nie. Jednak nie jedynym.

-Ja pierdolę! – dziewczyna skomentowała  godzinę wyświetlaną przez smartfon. – Co za debil wymyślił taką imprezę w poniedziałek?!

Natychmiastowy skok w kierunku łazienki znalazł swój finał u jej progu.

-Fuckin’ Aussie! Wyłaź! – nie było wątpliwości,  że nikt inny, jak tylko narcystyczny współlokator rodem z Antypodów okupuje wspólny prysznic. Tom miał więcej kosmetyków niż którakolwiek z trzech dziewczyn na mieszkaniu. Nie wspominając o jego umiejętności podrywania facetów.
-Nie jestem Aussie, darlin’!  - spokojny, wyważony protest dotarł zza zamkniętych drzwi. – Jestem Kiwi. Myląc te pojęcia doprowadzasz mnie do łez!

Przewrażliwiony Nowozelandczyk nie żartował. Już nie raz potrafił udowodnić, że dbałość o wygląd i pamięć o własnym pochodzeniu stoi nieporównanie wyżej niż desperacja pośpiechu spóźnionych do pracy koleżanek z mieszkania.
-Tom, błagam cię! Tak, jesteś Kiwi.  Najbardziej zielone, popieprzone Kiwi z Nowej Zelandii jakie chodzi po ulicach Londynu. A teraz już wypierdalaj, bo znów się spóźnię do pracy! Wyleją mnie przez pieprzone kiwi! – Madeleine nie odpuszczając, uwiesiła się klamki starych, pobielonych drzwi, typowych dla mieszkania wynajmowanego przez grupę młodych ludzi.
-I właśnie na to liczę! Marnujesz się tam, O’Hara! – głos stał się wyraźniejszy, a korytarz rozjaśnił się światłem docierającym z zaparowanego od gorącej wody pomieszczenia.  Wypacykowany gej  wbił chudy, wskazujący palec w zamroczone czoło Madeleine. – Już dawno powinnaś rzucić tą pracę! Obskurna knajpa! Fuj!
-Może obskurna, ale przynajmniej płacą. – dziewczyna wyminęła anorektyczną postać. – Ale nachlapałeś!  

Po dwudziestu minutach zbiegała po schodach wiktoriańskiej kamienicy. Każde uderzenie podeszwą o stopień zwielokrotnione sprężynowało u podstawy czaszki, ale Maddie nie miała czasu na godne przeżywanie kaca.  Stare, czarne, zewnętrzne drzwi zamknęły się za dziewczyną w nieco przybrudzonych conversach, błękitnych szortach  i szarym topie, sprytnie przewidzianym na południową, lipcową spiekotę.  
Nim biały, cienki kabel połączył zmysł słuchu z wciśniętym w tylnią kieszeń telefonem, O’Hara rzuciła okiem na ekran. „8:20 am” wyzwoliła bezgłośne przekleństwo. Nie zważając na bunt przytrutego alkoholem ciała, sfatygowane trampki z werwą ruszyły w kierunku stacji metra.