O krok od zagłady – niech żyje system cz. 3

– „ZLIKWIDOWAĆ WYBULACZE, WIDZIMISIĘ KACZE!“, STOP DOMINACJI, CO NIE SŁUCHA LUDU RACJI“, NIE DLA PTASZYSKA, CO NARÓD W OTCHŁAŃ NĘDZY WCISKA!“ – te i tym podobne teksty rozbrzmiewały z ust rozjuszonych obywateli. Jasio również darł się na całe gardło, bardzo zaangażowany w akcję.  
Tłum krzyczał coraz głośniej, w końcu ruszył w kierunku kanciapy króla, nacierając z całą mocą na zaporę z PREWE. Niestety byli bez szans, odziane w tytanowe zbroje oddziały nie musiały nawet ruszać tyłków, aby zatrzymać demonstrantów. Zbroje były ciężkie i solidne, protestujący musieliby użyć jakiegoś dźwigu, aby ruszyć z miejsca któregokolwiek z prewencjuszy.  
– KURWA! – Nagle z tłumu wybiegł jakiś desperat, doskoczył do jednego z prewencjuszy i przywalił mu siekierą w... zakuty łeb. Rozległ się głuchy, metaliczny brzdęk, siekiera odskoczyła, niczym na sprężynie, a funkcjonariusz nadal stał, jak stał. Kutas ani drgnął.
Buntownik szybko odpokutował za swój wysok, po chwili siedząc już w Prewemobajl ze złamaną ręką i gazem w oczach. To jednak nie przekonało obywateli do kapitulacji, nadal napierali agresywnie, chcąc za wszelką cenę dostać monarchę w swoje ręce i wymierzyć sprawiedliwość.
Jasio widząc, co się dzieje, chwycił Małgosię za fraki i szybko się wycofał. Nie chciał ryzykować, miał przeczucie, że to wszystko źle się skończy.
PREWE przez kilka minut dzielnie stawiało opór, w końcu się jednak zdenerwowało i poczęstowało awanturników miotaczami prądu. Podziałało, demonstranci jak nieboszczyki padli na glebę, gdzie szybko zostali unieruchomieni olbrzymią, stalową siatą antybuntową. Po chwili podjechała opancerzona Prewesuka, zaczepiono do niej siatkę i pociągnięto w kierunku najbliższego więzienia.


Para dziarsko oddalała się z miejsca wydarzeń, chcąc jak najszybciej schronić się w domu. Nie napotkali ani jednego prewencjusza, wszyscy zostali przydzieleni do ochrony monarchy.
– Widzisz, jakiego mam nosa? – pochwalił się Jasio.– I nie uważam się za tchórza, ta akcja to jak z motyką na słońce. Skończylibyśmy w łagrze, o robakach i wodzie, o obradach rady już nie wspomnę.  
Zdyszani wpadli do podziemi i zdali relację przyjaciołom. Ci posmutnieli, zdawali sobie sprawę, jak ciepło mają teraz demonstranci. Żółte ściany, insekty w menu, wymóżdżająca transmisja i praca ponad siły w fabrykach gumowych kaczuszek – takie życie teraz ich czekało.  
Korzystając z okazji, że są w podziemiach, na kolejną krechę nabyli flachę niskoprocentowej wódki, aby odreagować, i wytężając czujne oko, migiem wrócili do mieszkania.


– Co, do jasnej? – warknął Jasio, nerwowo klikając pilotem. – Gdzie są wszystkie kanały? Mamy jakaś żałobę, o której nie wiemy? – dopytywał, widząc na każdym programie czarny obraz z wypisanymi na biało przeprosinami.
Dotarł w końcu do stacji „Wiedz bez ściemy, co jest pięć “ i tam ukazało mu się oświadczenie: „W związku z wprowadzeniem mega wybulaczy od obnażania prawdy, nasza stacja tymczasowo zawiesza emisję. Przepraszamy i dziękujemy za zrozumienie i wsparcie“.
No ładnie – pomyślał wkurzony chłopak i przyssał się do butelki. Tego już było za wiele.