Uwikłany w romans cz. 19

Był środowy poranek, minęło cztery dni odkąd Anna zakończyła znajomość z Piotrem. Zegar wybił właśnie ósmą. Siedziała na ławce pod klasą, przypominając sobie cudowne chwile spędzone z Prezesem Lewińskim. Od kilku dni prawie nic nie jadła, była totalnie wykończona, przede wszystkim myślą, że już nigdy nie dotknie tego cudownego ciała, nigdy nie spojrzy w Jego piękne oczy i nigdy nie zostanie przez niego przytulona. Przypomina sobie wczorajszą wizytę u ginekologa, gdy ten oznajmił jej, że nie jest w ciąży. Poczuła dziwne ukłucie żalu, zupełnie nie wiedzieć czemu. Może chciała mieć z nim dziecko a może sądziła, że tym sposobem zbliżą się do siebie?  
- Chodź. - pociągnęła ją za rękę Magda i ruszyły w stronę łazienki. Po chwili znalazły się w niej.
- Ej, był dzwonek. Matma się zaczęła. - spytała  
- Nie obchodzi mnie matma. Widziałaś się dziś w lustrze? - spytała przyjaciółka.
- Magda.. - wywróciła oczami Ania.
- Nie obchodzi mnie jak to zrobisz ale masz to zrobić.
- Ale co?
- Nie idziesz na żadną matmę tylko lecisz do Lewińskiego i się z nim godzisz.
- Co? - prawie krzyknęła Lipińska.
- Masz iść i powiedzieć, że chcesz wrócić. Na zawsze.
Ania spojrzała na koleżankę i przełknęła ślinę. Jak to? Ma teraz iść i prosić go o to by do siebie wrócili?  
- On nie zechce.  
- Nie dowiesz się, gdy nie spróbujesz.
- Oleje mnie. - panikuje.
- Nie wykręcisz się. Marsz do Przesieka. - zaśmiała się a Ania pierwszy raz od kilku dni lekko się rozpromieniła.
- Czemu tak nagle zmieniłaś zdanie? Kiedyś go nawet nie lubiłaś.
- On Cię naprawdę kocha Anka. A Ty Jego. Nigdy nie widziałam Cię bardziej szczęśliwej niż wtedy, gdy z nim byłaś.
- Mam najlepszą przyjaciółkę na świecie. - wyszeptała.
- Wiem. - zaśmiała się Magda i przytuliła przyjaciółkę. - a teraz do dzieła.


Po kilkudziesięciu minutach dziewczyna stała przed wysokim budynkiem w której Prezesem był Piotr Lewiński. Czuła się zupełnie jak na początku. Zupełnie jak wtedy, gdy szła przeprowadzić z nim wywiad.  
Przygryzał wargę ze zdenerwowania i układała sobie gotowe zdania, których i tak po chwili zapominała. Drzwi windy otworzyły się a ona weszła do pustego pomieszczenia, wciskając najwyższy poziom. Odchrząknęła zupełnie jakby miała za chwilę wygłosić jakieś długie przemówienie. W tym samym momencie, gdy podniosła wzrok z podłogi drzwi windy uchyliły się. Wyszła niepewnie, nie wiedząc czy dobrze robi. Może powinna zaczekać do wieczora aż Piotr wróci do domu?
Szła powoli, niepewnym krokiem. Przy recepcji nikogo nie było, dziwne. Nagle zobaczyła pięciu mężczyzn, stojących przed gabinetem Prezesa, w tym jego. Te ciało rozpoznałaby wszędzie. Wysoki, idealnie zbudowany Lewiński, stał do niej tyłem i rozmawiałam z innymi mężczyznami. Przystanęła na moment by za chwilę powoli na palcach odwrócić się i skierować ku windzie. Wtem usłyszała ciche westchnięcie i komplement dotyczący jej samej.
- A cóż to za piękna uciekająca niewiasta? - rzekł niski, donośny głos. I nie był to głos Piotra.
- Ania? - zapytał Lewiński, gdy ta obróciła się w ich stronę.
- Dzień dobry Panom. - uśmiechnęła się, nie wiedząc  
zbytnio jak ma się zachować.
- Przepraszam Was na moment. - odrzekł cicho Prezes i jednym szybkim susem znalazł się przy dziewczynie. - Co tu... robisz?  
Był wyraźnie zdziwiony ale i chyba zadowolony.
- Przyszłam nie w porę, przepraszam...  
- Nie szkodzi. - uśmiechnął się. - Pewnie chcesz coś odebrać? Zostawiłaś coś, tak?  
- Nie.. - spuściła wzrok na swoje dłonie i zebrała się na odwagę. - Chciałam porozmawiać... o nas.  
- O nas?
- To znaczy o mnie i o Tobie. - poprawiła się, chociaż miała na myśli właśnie ich. Razem. Na zawsze.
- Poczekasz na mnie? Albo nie, mam lepszy pomysł. Spotkajmy się dziś u mnie na kolacji. Porozmawiamy na spokojnie, dobrze?

- U Ciebie? - przygryzła wargę bo domyślała się jak się to może skończyć.
- Możemy pójść do restauracji.
- Nie, u Ciebie będzie dobrze. - uśmiechnęła się, kiwając głową.  
- Przyjadę po Ciebie o osiemnastej, okej?
- Dobrze.  
- Cieszę się, że przyszłaś. - uśmiechnął się Piotr, wkładając ręce do kieszeni spodni o garnituru. Musiał to zrobić, inaczej nie powstrzymałby się od założenia jej za ucho tego niesfornego kosmyka włosów, który zawsze opadał jej na oko.  
- Czekają na Ciebie. Idź już, do zobaczenia. - powiedziała do niego i odwróciła się, kierując się w stronę windy.  
Piotr odwrócił się specjalnie by nie Ania po odwróceniu nie zobaczyła jak bardzo cieszy się
z tej wizyty. Podszedł do mężczyzn, który zaczęli sypać komentarzami dotyczącymi jej wyglądu.  
- Darujcie sobie, jest moja. - zaśmiał się mężczyzna, wiedząc, że chcą go zdenerwować. Wszyscy przecież mieli żony i dzieci. Dziś jednak nic nie popsułoby mu tego nastroju. Nic i nikt. Za kilka godzin spotka się ze swoją miłością sam na sam i wie, że wykorzysta sytuacje jak najbardziej potrafi. Zrobi wszystko by do niego wróciła. A Ania ma dokładnie takie samo nastawienie. Gdy wychodziła z budynku serce biło chyba jej szybciej niż wtedy, gdy tam wchodziła. Postanowiła walczyć o nich. O to by ta miłość przetrwała. Żałowała, że straciła tyle czasu przez te głupie zdjęcia
Przez ten czas mogłaby mieć już tyle wspomnień z Lewińskim a tymczasem idzie przez ulicę i zastanawia się czy Piotr zechce z nią jeszcze być. Czy będzie potrafił z nią rozmawiać tak jak kiedyś a przede wszystkim czy będzie tego chciał.  


MAŁY prezent z okazji Walentynek ! <3
Krótko ale o wiele szybciej niż ostatnio : )  
Chce już skończyć te opowiadanie i wziąć się za następne więc mam nadzieję, że niedługo wstawię następną część.
Kochajcie się nawzajem nie tylko 14 lutego