JTM - Oczami Kuby 8

No cześć
Jestem wcześniej niż zwykle. Po takiej wiadomości, jaką od Ciebie dostałem, nie mogłem pozwolić Ci zbyt długo czekać. No wieeeem, że się stęskniłaś. Normalna akcja, że ja też lubię te nasze spotkania. O, a gdzie kawa? Ja się wywiązałem z umowy i przyniosłem chipsy. Spokojnie, spokojnie, czekolada też jest. To śmigaj szybko do kuchni, bo czekam na tą kawę od wczoraj. Ej, zajebiście dzisiaj wyglądasz. Mam nadzieję, że to ze szczęścia, że mnie widzisz. Słodzę dwie łyżeczki.  
Na czym skończyliśmy ostatnio? Aaaaa, Damian mnie wkurwił, bo był wyjątkowo miły dla Zuzy, a przecież nie miał na to mojej zgody. No co? Oczywiście, że jej potrzebował. Przypominam, że jedna dziewczyna na te chodzące tam dwadzieścia miała być poza jego zasięgiem. A on nie mógł się powstrzymać, albo co bardziej prawdopodobne, zrobił to celowo, żeby mi dokopać. Męskie relacje są nie mniej skomplikowana niż te wasze babskie. O, jest kawa. Super. Siadaj i słuchaj.

***
Barbie wyszła z mojego pokoju w towarzystwie tego przychlasta Franka. Nie podoba mi się koleś, ale z jego strony akurat nie odczuwam nawet minimalnego zagrożenia. Jolka strzela słodkie minki do Damiana i udaje, że ma pojęcie o graniu na gitarze. Nie będzie dla niego większym wyzwaniem, więc pewnie jutro, najpóźniej pojutrze będą już paradować za rączkę. I dobrze. Niech się zajmie Jolką, a Zuzę zostawi w spokoju.
Po kilku minutach mam dosyć obserwacji i idę na to całe spotkanie organizacyjne. Kiedy wchodzę do środka, prawie wszyscy są już na miejscu. Poza Amigiem i Jolitką rzecz jasna. Pojawiają się chwilę później. Focus wręcza mi nóż i widelec i twierdzi, że to będzie moja działka w tej całej szopce. Mamy obstawić mszę Janka. To będą jakieś dary, czy coś w tym stylu. Nie bardzo mnie teraz obchodzi, co mam zrobić z nimi za parę godzin. Ja chcę je wykorzystać już teraz. Idę śmiało w kierunku Zuzy i zachodzę ją od tyłu. Nóż, czy widelec? Widelec! Wbijam jej go delikatnie w ramię i szybko się odwracam. Mateusz zaczyna się śmiać. Mruga do mnie okiem na znak, że się odwróciła. Ponawiam swój gest jeszcze kilka razy, tylko zmieniając części jej ciała. Kiedy wbijam jej widelec w pośladek, nie wytrzymuje i z groźną miną krzyczy:
- Znowu ty??! Odwal się ode mnie!
- Ej, ej, spokojnie. Nic nie zrobiłem.
- Zaraz ci zabiorę ten widelec. – Ooooo, to chyba groźba.
- Spróbuj. – Prowokuję ją, bo mam ochotę na ciąg dalszy zabawy. Podejmuje wyzwanie i goni mnie po całej sali, aż do momentu pojawienia się Fibiego.
- Za wolno biegasz.
- Za wolno uciekasz – odpowiada i znowu próbuje odebrać mi sztućce.  
***

Szarpaliśmy się tak, aż Fibi zaczął coś gadać. Zazwyczaj nie słuchałem, ale tym razem jego słowa mnie nawet zaciekawiły. Tak, tak. Dobrze myślisz. Chodzi o znak pokoju. Wymyślił, że mamy się przytulać. Już widziałem ją w swoich ramionach. Kiedy krzyknął, że robimy próbę byłem wniebowzięty. Chciałem podejść do niej od razu, ale zrobił się  wokół niej spory tłum. Ruszyłem więc do Olgi. Rozłożyłem szeroko ramiona, ale ona tylko przewróciła oczami.  
- Nie dość, że chujowe imię, to jeszcze chujowo się przytulasz – powiedziałem z uśmiechem i zrobiłem w tył zwrot.  Zdziwiłem się, kiedy zabiegła mi drogę i pierwsza mnie objęła.
- A teraz? Lepiej? – zapytała z błyskiem w oku.
- Nadal chujowo. – To był tylko żart, ale kiepsko u niej z poczuciem humoru. Odepchnęła mnie, a ja ruszyłem w kierunku Barbie. Nasze oczy się spotkały.

***
Odwraca wzrok. Ej, ej, nie uciekniesz mi. Spójrz na mnie, no spójrz. Tak. Znowu mamy kontakt wzrokowy. Ona wie, że do niej idę i wcale nie ucieka.  
- Pokój z tobą, Barbie – mówię cicho, a kiedy ona odpowiada, w końcu mam ją w swoich ramionach. Pierwszy raz, ale zapewne nie ostatni. I nie zamierzam się ograniczać tylko do znaku pokoju. Będę ją obejmował znacznie częściej i jeśli nie będzie ku temu okazji, to sam je będę stwarzał. Jest bardzo delikatna. Mija parę sekund, a ona robi krok w tył. Chce się wyswobodzić, ale jej na to nie pozwalam. Zacieśniam uścisk, bo chcę przedłużyć ten moment, chociaż o kilka sekund.
- Lubię cię denerwować – odzywam się, żeby nawiązać rozmowę.
- Dlaczego?
- Ładnie wyglądasz, jak się złościsz. – W końcu się uśmiechnęła.
- Ja się nie złoszczę.
- Normalna akcja, że tak.
- Co to za powiedzenie: ,,Normalna akcja”?  
- Normalna akcja, że normalne – śmieję się i poluźniam uścisk. Nie chciałem, żeby znowu próbowała się wyrwać. Odwracam się, ale chwilę później oglądam za siebie. Widok ani trochę mi się nie podoba. Widzę ją z Damianem. Kurwa. Jestem więcej, jak pewny, że patrzy na niego, jakoś tak… Chuj wie jak. Na mnie powinna tak patrzeć. Będzie. Zrobię wszystko, żeby chociaż raz tak na mnie spojrzała.
***

Pewnie, że mi się udało. Patrzyła na mnie dużo piękniej niż na niego i jestem pewien, że to spojrzenie było zarezerwowane tylko dla mnie. Ale zanim to osiągnąłem, musiałem się trochę powkurwiać. Damian wyjątkowo mocno działał mi na nerwy. Nie raz miałem ochotę mu pierdolnąć. Jak na przykład tej nocy, kiedy dowiedziałem się, że Alek wyjebał go z jej pokoju. Zapewniał mnie, że do niczego nie doszło, ale sam fakt, że tam siedział podnosił mi ciśnienie. Ja ten wieczór spędziłem w towarzystwie Igora. Denerwowaliśmy wszystkich, którzy się nam napatoczyli. Najlepszym celem do drwin okazała się Olga. Ona jednak nie pozostawała nam dłużna i po długim czasie sprzeczek nawet zaczęliśmy ze sobą normalnie gadać. Kurwa, my się chyba nawet polubiliśmy. Rozeszliśmy się o drugiej w nocy. Miałem ogromną ochotę ją zobaczyć. Barbie. Chociaż zerknąć na nią i wrócić. Byłem debilem, bo serio poszedłem wtedy na górę. Po cichu otworzyłem jej drzwi i wparowałem do środka. Spała. Wszystkie spały. Nikt mnie nie zauważył, a ona do dzisiaj nie wie, że byłem tam tego wieczora. Popatrzyłem na nią chwilę i zawróciłem. Jakbym ją obudził, to by zrobiła porządną awanturę. Nie była jeszcze na mnie gotowa. A ja miałem pewność, że już całkiem niedługo będzie i nie będę stał nad nią cicho, tylko położę się obok.
A tak w ogóle, to ja ciągle tylko gadam o sobie i Barbie i o tym jak się poznaliśmy, a nie wiem nic o Tobie. Może dzisiaj Twoja kolej, co? No jak to nie wiesz, co powiedzieć? Mów cokolwiek. Co lubisz, czym się zajmujesz. Wiem, wiem! Coś za coś. Ja ci opowiadam o mojej wielkiej miłości, więc zrób to samo. Nieeee, ja wcale nie żartuję. Zobacz. Mamy jeszcze chipsy, czekoladę i pół kubka kawy. Nie wyjdę dopóki się czegoś o Tobie nie dowiem. Ej, tylko mi nie mów, że się wstydzisz. Dawaj. Zamieniam się w słuch. Nie protestuj, bo ze mną nie wygrasz. Mówiłem już, że masz ładny uśmiech? A teraz wracając do tematu. Chcę się o Tobie czegoś dowiedzieć. Dawaj, dawaj. Przyszedłem wcześniej, więc mamy sporo czasu. Chcę poznać opowieść o Twoim pierwszym zakochaniu. Albo ostatnim, jak tam wolisz. Normalna akcja, że zaczynasz, a ja siedzę cicho. Jak się przede mną otworzysz, to wrócę jutro i opowiem ciąg dalszy swojej historii, ale dzisiaj chcę słuchać Ciebie. A tak w ogóle to pyszną kawę zrobiłaś. Ok, ok, już nie przerywam.