JTM - Oczami Kuby 1

Ej, czekaj, czekaj! Myślę, że powinnaś usiąść. Najlepiej wygodnie. Normalna akcja, że chcę Ci zająć chwilę. Aaaa, nie przedstawiłem się. Kuba jestem. Pewnie Barbie już Ci o mnie opowiadała, ale… Barbie kłamie Ja opowiem, jak było naprawdę.  
Jeśli wydaje Ci się, że znasz już całą historię, a ja Cię zanudzę na śmierć, to…mylisz się! Znasz pół historii. Drugiej połowy nie zna nikt. Jeśli będziesz grzeczną dziewczynką, to może zostaniesz wtajemniczona. Dobra, to czas na podjęcie decyzji. Jak zostajesz, to siadaj wygodnie i nie przerywaj.  
Tak się zastanawiam, co ona Ci o mnie nagadała. Wiem. Na pewno nazwała mnie kretynem, wariatem, dupkiem, idiotą. Cała Barbie. Ale to wszystko prawda. Straszy ze mnie dupek. Zawsze taki byłem. Nieposkromiony. Dużo w tej kwestii się nie zmieniło. No dobra. Teraz to ja kłamię. Nasza święta Zuza zazwyczaj mówi prawdę. Chyba, że słyszysz z jej ust, że mnie nie lubi To jest jedyny wyjątek. No ale cóż, tak na nią działam. A ja chcę opowiedzieć, jak ona działa na mnie…
Wyobraź sobie taką sytuację. Jem śniadanie, a ten świr wpada do mojego domu i pieprzy coś o jakichś wakacjach. Gdyby padło hasło WAKACJE, to o nic bym nie dopytywał i w ciemno się zgodził. Najczęściej nasze wypady takie były. Spontaniczne. Ale ten świrus do końca oszalał i chciał mnie zaciągnąć na jakieś śmieszne, jak on to ujął? Rekolekcje? Wyobrażasz sobie moją reakcję? Mówię mu:, , Damian, do końca cię pojebało?” Barbie, pewnie wspominała, że czasami używam brzydkich słów i jestem niegrzecznym chłopcem. To też prawda. No ale do rzeczy. Męczył mnie i męczył, ale byłem nieugięty. Powiedziałem mu, że nigdy w życiu mnie nie przekona. Nie ma szans. Ja i rekolekcje? Ja i spanie w jakiejś żałosnej szkole z księżmi, zakonnicami i dziewicami orleańskimi? Nie. Nie ma mowy. Damian w końcu odpuścił i dał mi spokój. Wiesz, że jakoś jednak trafiłem do tego cyrku i pewnie Cię ciekawi, jak udało mu się mnie do tego namówić. Dobra. To przenieśmy się na moment do tego dnia. To będzie nasza pierwsza tajemnica. Nawet Barbie tego nie wie. Jak jej wypaplasz, to …normalna akcja, że będę na Ciebie bardzo zły.  
Co Ty się tak wiercisz? Spokojnie, jak powiedziałem, że opowiem, to opowiem. Wierzę, że to zostanie między nami. Ciiiiii.

***
- Jak cię mam przekonać? – pyta po raz setny Damian.
- Stary, daj mi już spokój, niczym mnie nie przekonasz.
- Nie rozumiem cię.
- Ale czego ty nie rozumiesz? Że nie jara mnie wyjazd do cyrku?
- Nie wkurzaj mnie. Nie wiesz, jak tam jest, a jak zwykle się mądrzysz.
- To ty mnie wkurzasz, bo nie umiesz odpuścić. Nie jadę i koniec tematu.
- To ja też nie jadę.
- Teraz to mnie chcesz rozśmieszyć chyba. Słabe. Chujowe zagranie.
- Skończyłem.
- Super. Daje ci pięć minut i znowu zaczniesz smęcić.  
***

I wiesz co? Pomyliłem się. Tego dnia całkiem dał mi spokój. Nic już nie powiedział o tych całych rekolekcjach i wakacjach i aniołkach i kwiatkach. Zamknął się i poszliśmy na piwo. Dwa dni wytrzymał.  

***
- Co to jest? – pytam, bo podsuwa mi jakąś kartkę pod nos.
- Przeczytaj – mówi, a jego mina niczego nie zdradza.
- Zgłoszenie na rekolekcje. – Zgniatam kartkę i wyrzucam na podłogę. Debil. Czy on nie czai, że ja nie mam najmniejszej ochoty tam jechać?  
- Dobrze, że wziąłem na zapas – śmieje się i wymachuje mi kolejną kartą zgłoszeniową przed oczami.
- Powiedz mi Damian, dlaczego tak ci na tym zależy?
- Oooo, jak miło, że pytasz. Serio cię to interesuje, czy pytasz tak na odczepnego? – żartuje sobie ze mnie.
- Kurwa, jak pytam, to pytam. Mów.
- Zależy mi. Cholernie mi zależy. To fajne miejsce. Są tam zajebiści księża i zjeżdżają się ludzie z całej Polski. Piotrek był tam w tamtym roku i bardzo się nakręcił. Opowiadał mi i jeśli jest tak, jak mówi, to ja marzę o tym, żeby tam być. A jeszcze bardziej zależy mi na tym, żeby być tam z tobą.
- Dlaczego?
- Dlatego, że oboje potrzebujemy tego wyjazdu. Ty oczywiście bardziej. Może w końcu wyrośniesz na porządnego faceta – śmieje się, a ja mam ochotę mu dowalić. Matko. Gdybym go nie lubił, to pewnie bym wyszedł ze tej knajpy. Ale tak się składa, że jest jedną z tych nielicznych osób, których nie mam w dupie.
- Co tam ma się w ogóle dziać? – Sam w to nie wierzę, ale daję mu szansę się wykazać. Jak jakimś cudem mnie przekona to może pojadę. Ale szczerze wątpię w istnienie takiej rzeczy, która zmieniłaby moje zdanie..
- Tego wolisz nie wiedzieć.
- Aż tak źle?
- Ale będą dziewczyny. – Chyba próbuje mnie przekonać najbardziej prymitywnym sposobem.
- Ja już sobie wyobrażam te dziewczyny. Święte, ciche, skromne i ubrane, jak moja babcia.
- Koloryzujesz.
- Nie muszę koloryzować. Widziałem zdjęcie tej laski, co ją twój Piotrek wyrwał na tych cudownych rekolekcjach.
- Co ty od niej chcesz?
- Nic. Uwierz mi, że ja nic od niej nie chcę.
- Zostawmy ją w spokoju. Nie jest zła. Poza tym dziewczyny na pewno będą różne.
- I jak zawsze wszystkie będziesz bajerował? – Damian nigdy nie może się opanować. Ma pięć razy więcej koleżanek niż kolegów. Wszystkie go uwielbiają, bo nie dość, że dobrze wygląda, to zawsze wie, jak się zachować. W przeciwieństwie do mnie. Ja się nigdy nie zastanawiam, co wypada, a co nie. Robię i mówię to, na co mam ochotę, a zdanie innych nie bardzo mnie interesuje.
- Ty masz tą przewagę, że nie musisz bajerować, a i tak za tobą latają.
***

I tu się zatrzymajmy. Normalna akcja, że Damian nie wypowiedział tego zdania bez powodu. Jasne, że przerzucił się na komplementy. Każdy sposób jest dobry, żebym dał się w końcu przekonać. Skromny nie jestem, więc nie będę udawał, że to tylko komplement. Jest w nim dużo prawdy. Dziewczyny biegają za mną odkąd skończyłem pięć lat. Wcześniejszego okresu w życiu nie pamiętam Uwielbiam te słowa, które Damiano wypowiada. Brzmią mniej więcej tak:, , Jesteś pierdolnięty. Laski za tobą biegają, a ty robisz wszystko, żeby je zniechęcić. Mógłbyś mieć każdą, gdybyś tylko nie udawał dupka, którym w rzeczywistości nie jesteś.”
Dobra, starczy, bo teraz będzie gadał, że wcale nie jestem taki, na jakiego wyglądam. Jestem. Ale odniosę się jeszcze do tych kilku zdań. Nie sprawia mi frajdy opędzanie się od dziewczyn, które mogę mieć. Chyba większość, tych które znam właśnie takie są. Można je pomacać na dyskotece, pocałować przy pierwszej rozmowie, a jeśli się tego nie zrobi, to same się rzucają. Ja dziękuję. Takich to ja mam dość. Zero przyjemności, zero satysfakcji, zero emocji, zero czegokolwiek.  
Teraz słuchaj, bo będzie najlepsze. Punkt kulminacyjny.

***
- Tylko, że mi na tych laskach wcale nie zależy. Zanim zauważę jakąś normalną, to ty już zdążysz wszystkie poderwać – mówię do niego i chcę już zakończyć ten temat. Nie pojadę. Nie przekonał mnie.
- A co jeśli obiecam, że nie poderwę? – Damiano mnie zaciekawia, bo chyba coś mu się stało.
- Nikogo?? Ty nie poderwiesz przez dwa tygodnie ani jednej dziewczyny, tylko dlatego, żebym tam z tobą pojechał? To co ty tam chcesz robić?
- Przystopuj. No może nie żadnej. Powiedzmy, że wybierzesz sobie…hmmm…trzy. Trzy dziewczyny, które będą twoje. Obiecuję ci już dzisiaj, że cała trójka, którą wskażesz, będzie dla mnie nie do ruszenia. – Zaczynam się śmiać. To co on wygaduje musi znaczyć jedno. Naprawdę chce żebym z nim jechał. Cholera. Będę tego żałował, ale muszę to dla niego zrobić. Takie poświęcenie z jego strony. Matko. Dobra. Moja strata.
- Jedna. Wystarczy jedna – mówię i już widzę satysfakcję i radość wypisane na jego twarzy.
- Poważnie??? Pojedziesz???
- Ale jak nie spotkam tam chociaż jednej fajnej dziewczyny, to nie wiem, jak mi wynagrodzisz te dwa tygodnie.
***
No i tutaj Damian nie posiada się z radości, a ja staję się bohaterem. Zaskoczona? Starczy na dziś. Nie ziewasz. Masz szczęście. Wpadnę do Ciebie jutro i opowiem, co było dalej