JTM - Oczami Kuby 5

Wiem, wiem, wiem. Dawno mnie nie było i okropnie za mną tęskniłaś. Musisz mi wybaczyć Koleżanko, choć przyznaję, że nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Postaram się Ci to jakoś zrekompensować.
Słuchaj, na czym to my skończyliśmy? Na mojej pierwszej rozmowie z Barbie? Tak, masz rację. Zabrałem jej opaskę, podczas tej śmiesznej gry. Trochę jej podokuczałem i tego wieczoru już odpuściłem. Posłuchaj dlaczego.
Prosto z boiska wróciłem do pokoju. Chciałem wyciągnąć chłopaków na fajkę, ale klasa była pusta. Rzuciłem się na materac, rozłożyłem ręce pod głowę i uśmiechałem się jak pojeb do sufitu. Krótka rozmowa, ale sprawiła mi ogromną radość. Barbie siedziała mi w głowie, choć wcale nie miałem tego w planach. Byłem w niesamowicie dobrym nastroju. Niestety do pokoju wparował Damian i wszystko spierdolił.

***
- Podnoś się. Idziemy – mówi pewny siebie i chyba nie przyjmuje odmowy do wiadomości, choć jeszcze nie wyjaśnił, o co chodzi.
- Dokąd? – pytam, bo wiem, że nie zaprasza mnie na fajkę. Kroi się coś grubszego.
- Po pokoju Zuzy.
- Nie ma mowy.
- Spokojnie, to jest też pokój Joli.
- Kto to jest Jola?
- Jej koleżanka. Bardzo ładna. Zamierzam ją poznać.  
- Powodzenia.
- Chyba źle się wyraziłem. Zamierzam poznać obie.
- Powodzenia.
- Nie rusza cię to?? – Patrzy na mnie zaskoczony.
- A powinno? – Normalna akcja, że nie powinienem czuć zazdrości. Normalna akcja, że nie muszę odczuwać zagrożenia ze strony kumpla. I normalna akcja, jestem szurnięty, bo w rzeczywistości coś mnie właśnie, kurwa, ruszyło.
- Nie będę jej podrywał. Tego możesz być pewny. Wolałbym jednak zabrać cię ze sobą. Może być fajnie.  
- Nie idę.
- Powiesz chociaż dlaczego?
- Mam swój plan i zamierzam się go trzymać.  
- Co takiego zawiera ten plan, że nie możesz iść? – Nie odpuszcza, a ja już mam dosyć tej niepotrzebnej gadki.
- Nie zawiera rozmowy z Zuzą dzisiejszego wieczoru.
***

Nie poszedłem. Wiem, że Damian poznał i Barbie i jej najlepszą przyjaciółkę. Ich znajomość od razu przybrała formę, która mi się nie spodobała. Wszyscy zebraliśmy się w konferencyjnej i mieliśmy oglądać jakiś film. Nie mam pojęcia jaki. Oglądałem ze skupieniem, ale nie film, tylko dziewczynę, którą mój kumpel bawił rozmową. Nie wyglądało to tak, jakby ruszył bajerować Jolkę. Usiadł pośrodku i cała trójka bawiła się wyśmienicie. Byli roześmiani i podobnie, jak ja, w nosie mieli, to co jest na ekranie. Pochłonięci byli sobą. A ja się wkurwiałem, bo ogarnęło mnie jakieś dziwne przeświadczenie, że Barbie zainteresowała się Damianem. Przez cały wieczór nie odrywała od niego wzroku, kiedy na mnie spojrzała tylko dwa razy. Pierwszy raz, przed rozpoczęciem filmu, kiedy wchodziłem na salę, ale bardzo szybko odwróciła się w drugą stronę. Drugi raz, kiedy na moment ucichła ich rozmowa. Mógłbym przysiąc, że zauważyłem delikatny uśmiech na jej twarzy, kiedy nasze oczy się spotkały. Nie miałem pojęcia, co myśli i to mnie intrygowało.  
Bardzo walczyłem ze sobą, żeby nie podejść do niej tego wieczoru. Powtarzałem sobie jednak, że muszę poczekać do jutra. Na dzisiaj miała dużo wrażeń. Poznała Damiana. Wiem doskonale, jaki potrafi być czarujący, elokwentny i zabawny. I wcale nie udaje. Naprawdę taki jest. Musiał zrobić na niej dobre wrażenie. Nie było innej opcji. Dzisiaj w porównaniu z nim wyszedłbym tylko na skończonego kretyna. Wzięłaby mnie za jakiegoś głupka, kiedy on zyskiwałby w jej oczach.
Kurwa, musiałem poczekać do jutra.
Nie czekałem na koniec filmu. Urwałem się wcześniej i poszedłem pod prysznic. W drodze do łazienki spotkałem dwie dziewczyny. Jak się okazało z mojej grupy. Wcześniej nie zwróciłem na nie uwagi. Ola i Judyta. Bardzo sympatyczne. Tej drugiej chyba wpadłem w oko, bo zarumieniła się już na początku rozmowy. Rozdzieliliśmy się przed łazienką, a w drodze powrotnej już na siebie nie wpadliśmy. Kiedy wszedłem do pokoju, Damian już był w środku. Cieszył mnie fakt, że Zuza i Jolka nie zaprosiły go do siebie. Naszych współlokatorów jeszcze nie było, więc wykorzystałem okazję.

***
- Jaka ona jest? – pytam niby od niechcenia, rozwieszając mokry ręcznik.
- Zuza czy Jola? – Uśmiech na jego twarzy zdradza wszystko.
- Jola – mówię, choć bardziej interesuje mnie, co ma do powiedzenia o Zuzce.
- Bardzo ładna, bardzo fajna, bardzo sympatyczna, bardzo zabawna…
- Cała jest bardzo, rozumiem. – Przerywam mu, bo ogarniam, że mu się spodobała.
- Taka trochę zakręcona, dobrze nam się gadało – opowiada dalej, a ja nie mogę wytrzymać z ciekawości i w końcu zadaję właściwe pytanie:
- A ta cała Zuza?  
- Na to czekałem. Jednak! – krzyczy tryumfalnie, jakby coś właśnie wygrał.
- No gadaj.
- O Zuzi mogę powiedzieć dokładnie to samo, co o Joli. Nie jest ani lepsza, ani gorsza. Zresztą, wydają się podobne. Muszą się długo znać, bo mają zajebistą relację. Dogadują się prawie bez słów. Mają podobne poczucie humoru i z obiema od razu złapałem świetny kontakt.
- Czyli wieczór można zaliczyć do udanych?
- Mój na pewno. Ale myślę, że twój też. Zapytała o ciebie.
- Zuza?? – Nie wiem, co jest większe, moje zaskoczenie, czy radość, która mnie ogarnia.
- Zuza, Zuza.  
- Co właściwie powiedziała? – dopytuję coraz bardziej ciekawy.
- Że jesteś dziwny. – Damian wybucha śmiechem, a ja wcale się nie dziwię temu, co słyszę. Jestem dziwny. No tak. Co innego mogła pomyśleć o gapiącym się na nią pajacu, który w dodatku zabrał jej opaskę.  
***

Ej, ej! Tylko sobie nie pomyśl, że mam jakąś zaniżoną samoocenę, czy coś. Przeciwnie. Mam świadomość swojej zajebistości. Dlatego ucieszyło mnie to słowo, , dziwny”. Mogę być dziwny. Czemu nie? Dopiero kolejnego dnia moja dziwność dała się jej we znaki. Ale o tym przy następnym spotkaniu. Teraz muszę spadać, ale wrócę. I nie pozwolę ci czekać tak długo, jak ostatnio. Wrócę nim się obejrzysz. A teraz kładź się spać i wyobraź sobie, jak swoim, , dziwnym” głosem mówię Ci, , DOBRANOC”.