Z innej perspektywy cz. 4

Dobrze, moi drodzy, koniec tego widowiska - usłyszałem w myślach - mój najmłodszy synu - zwróciła się bezpośrednio do mnie - chodź, pokażę ci coś... bardziej efektownego.
- Czy może być coś piękniejszego od tego, czego mnie nauczyłaś? - Zdziwiłem się.
- A owszem, może... - odpowiedziała z uśmiechem.
Uklękła na ziemi i delikatnie ją pogłaskała. Przeczuwałem, co się teraz stanie, ale jeszcze nie byłem świadkiem czegoś tak doniosłego. Z ziemi zaczęły wyrastać delikatne białe włoski. Niepewnie dotykały rękę Matki, jakby z ciekawości, oplatały ją, z każdą chwilą poczynając sobie coraz śmielej. Naprawdę urzekające. Zaczynały emanować coraz to jaśniejszym blaskiem, wrastały w Nią. Dało się słyszeć tysiące szeptów, jakby natarczywie tłumaczyły coś w starodawnym języku. Ognie w oczach Matki zaczęły blednąć, aż w końcu buchnęły białym, oślepiającym płomieniem.
- Przybądź do mnie. - Rozległo się zewsząd, wypowiedziane przez wiatr.
Białe, wciąż jaskrawo świecące, włoski raptownie schowały się pod ziemię. Fala czystej, starożytnej energii przepłynęła przez moje ciało i pomknęła dalej w las we wszystkich kierunkach. Było wyczuwalne, że ta moc jest znacznie starsza od Matki.
- Tak synu. Teraz musimy tylko czekać i mieć nadzieje, że wezwanie zostanie wysłuchane. Przestają mnie już dziwić te odpowiedzi na niezadane pytania. Wróćmy jednak do lekcji. Na początek taka ciekawostka - usłyszałem w myślach głos Matki. - Spróbuj wpoić się w drzewo głębiej niż zwykle. Tak. Jeszcze głębiej, aż cię Dusza Drzewa otoczy.
Tak też zrobiłem. "No jestem w drzewie - nic nowego. Głębiej? Ok. Przecież dalej nic. Widzę... Światło niosące spokój - Dusza Drzewa. O tak... Teraz to dopiero jestem w drzewie... A nie... Jestem drzewem... Poczułem... Wiem... Ale... Te głosy... Jakby szepty..."
- One mówią. - Przyznałem zaskoczony.
- Nauczę cię ich języka. Ale jeszcze nie teraz. Teraz, to wyskakuj z tego drzewa na następną lekcję.
- Ok. Goto... Co jest? - pomachałem ręką. - Czemu wciąż nim steruję? Nadal czuje jego Duszę.
- To jest Przejęcie - powiedziała Matka. - Wtapiając się w duszę drzewa, wypożyczyłeś ciało od niej. Teraz musisz mu duszę zwrócić. Poprostu wyobraź sobie, że puszczasz drzewo.
"O... Faktycznie... Już mnie nie naśladuje." Puściłem Duszę Drzewa, a delikatna mgiełka, bardziej wyczuwalna niż widoczna, przeskoczyła ze mnie na drzewo.
- Prywatna ochrona? - znów odpowiedź przed zadaniem pytania; chyba to polubię - Nie, mój drogi synu. Dostaniesz coś lepszego.
Matka pochyliła się i podniosła z ziemi trzy małe kamyki. Położyła na płaskiej dłoni przed twarzą, dmuchnęła na nie i podała mi je do ręki.
- Rzuć je na ziemię jak tylko będziesz potrzebował pomocy.
- Co to jest? - Oglądałem kamienie przewracając je w ręce.
- Rzuć. I tak muszę przekazać ich pod Twoją służbę.
Upuściłem kamienie na ziemię za radą Matki, upadły z niewyobrażalnym hukiem, ziemia zaczęła się trząść, a wszystkie kamienie w promieniu kilku metrów turlały się w stronę tych upuszczonych. Trzy kupki kamieni zaczęły rosnąć, tworząc trzech otyłych mężczyzn.
- To są... To... One przecież... Ale... - Nie mogłem wyjść z podziwu.
- Kamienna boska straż, trzech żołnierzy. Nic wielkiego. Dobrze, mój synu, idę teraz prosić żywioły o moc. Może się przydać po przybyciu naszego specjalnego gościa.
- Matko, a lekcje?
- No cóż, przez dwa-trzy dni myślę, że poradzisz sobie sam... No chyba, że przybędzie szybciej.