Wybacz, ale inaczej nie Potrafię cz.7

Kwadrans później znaleźliśmy się w restauracji, a przy jednym ze stolików zobaczyłam znajomą twarz. Obok niego siedziała długonoga piękność i kokietowała go w najlepsze. A wiec to było tą ważną sprawą, która uniemożliwiła nam spotkanie? Poczułam złość, ale starałam się by nie było tego po mnie poznać. Nie chciałam by ktokolwiek a szczególnie mecenas poznał, że coś wyprowadziło mnie z równowagi.  
- Zapraszam państwa tutaj. Stolik już czeka - z rozmyśleń wyrwał mnie głos kelnera. Wolnym krokiem udałam się za nim i pozwoliłam by mecenas odsunął mi krzesło i powiesił moją kurtkę. Cały czas obserwowałam Sławka. Po kilku minutach piliśmy czerwone, słodkie wino i jedliśmy zamówioną przez Konrada kolację. Mój znajomy właśnie miał zamiar wychodzić, gdy jego wzrok zatrzymał się na mojej twarzy. Widziałam strach i nie zadowolenie na jego twarzy, ale udawałam, że tego nie widzę. Teraz to ja kokietowałam i w najlepsze bawiłam się z adwokatem. Kwadrans później po Sławku nie było śladu, a ja wdałam się w ciekawą rozmowę z Konradem. Czułam satysfakcję, bo wiedziałam, że upragniony cel, jest blisko zrealizowania, był mną tak oczarowany, że praktycznie jadł mi z ręki.
- Może pójdziemy do mnie? - zapytał w pewnym momencie. Spojrzałam na niego i uśmiechnęłam się, nie odpowiadając na jego pytanie. Zapłacił rachunek, dopiliśmy w pospiechu wino i opuściliśmy lokal. Tuz przed restauracją zobaczyłam znajome oczy. Oparty o ścianę lokalu, lekko podpity i zamyślony stał i czekał aż wyjdę.  
- Co Ty tu robisz? - zapytałam lekko zaskoczona jego zachowaniem.  
- Czekałem za Tobą - odpowiedział groźnie mierząc wzrokiem mecenasa. Przedstawiłam panów, przeprosiłam Konrada i pozwoliłam by Sławek odprowadził mnie do domu. Byłam ciekawa co takiego ma mi to powiedzenia, że czekał za mną nawet tu.  
- Chyba nie chcesz tego zrobić? - zapytał prosto z mostu. Spojrzałam na niego, ponieważ dobrze wiedziałam o co mnie pyta. Nic nie powiedziałam. Spuściłam wzrok, czując jak z moich oczów lecą pojedyncze krople łez. Co miałam mu powiedzieć?  
- Jeszcze nie wiem co zrobię - odpowiedziałam szczerze i spojrzałam na jego twarz, którą księżyc delikatnie rozświetlał. - Może po prostu - zawahałam się, sama nie wiedząc do końca co chce mu powiedzieć. - Może po prostu chcę go lepiej poznać. Chcę zrozumieć dlaczego to zrobił - dodałam cicho i zatrzymałam się. Przez kilka minut stałam w jednym miejscu i patrzyłam przed siebie. Przed oczami przelatywały sceny sprzed lat, a ból wciąż pozostawał taki sam, nie do zniesienia.  
- Więzienie to nie miejsce dla Ciebie - usłyszałam  
- Może - odpowiedziałam od niechcenia. Ruszyliśmy dalej, a żadne z nas nie odezwało się już słowem. Czułam się tak, jakby coś między nami uciekało, jakby jakaś siła nas od siebie oddalała.  
- Naprawdę mi się podobasz. Nie chciałbym, żebyś popełniła jakieś szaleństwo - usłyszałam.  
- Szaleństwem jest całe moje życie. Życie w bólu i cierpieniu. Życie bez dziecka - odparłam i przyspieszyłam kroku. Chciałam być jak najszybciej w domu, zamknąć się w pokoju i nie czuć jego spojrzenia. Zatrzymał się i delikatnym ruchem, odwrócił mnie na przeciwko siebie. Patrzył mi chwile w oczy, a w nich zobaczyłam coś dziwnego. Strach? smutek? rozpacz?  
- Kim ona była? - zapytałam prosto z mostu, nie mogąc znieść tej niepewności.  
- Nikim ważnym. Nikim kim mogłabyś się martwic, lub być o nią zazdrosna. Zaczynam coś do Ciebie czuć - usłyszałam. Chciałam się odezwać, ale słowa nie chciały przejść mi przez gardło. Nim zdołałam cokolwiek powiedzieć i w jakikolwiek sposób zareagować, pocałował mnie, a ja zmieszana i zaskoczona odwzajemniłam jego pocałunek.