M&M [2] - Klasy pierwsze z nachalnym gościem

Zobaczyłem jego imię i nazwisko na liście klas pierwszych. Moje nogi pode mną ugięły się, zaniemówiłem i nie wiedziałem co robić. Wszystkie wspomnienia, te dobre i te złe wróciły - a ja nie wiedziałem, czego mam się bać.

Udałem się do swojej klasy. Od razu zauważyli, że coś się stało. Założyłem kaptur i stałem pod drzwiami, aby nikt nie mógł mnie zauważyć.  
- Coś się stało? – spytał Kuba, odsłaniając mi kaptur.  
- Nie, nic się nie stało. – odpowiedziałem chowając głowę w ścianę.
- No dobra. Nie chcesz mówić to nie – powiedział i wrócił do reszty klasy, spoglądając raz na jakiś czas na mnie.

Kuba był fajnym, przystojnym chłopakiem. Może i miał pryszcze ale bardzo pasowały mu do jego dłuższych, blond włosów. Nie mogę nie powiedzieć, podobał mi się. Zawsze się o wszystkich troszczy, najważniejsza dla niego jest rodzina. Teraz, ze świecą takich szukać.  

Rozpoczęła się lekcja, odetchnąłem z ulgą gdy przypomniało mi się, że mamy cztery godziny praktyk na komputerze. Weszliśmy do klasy i czekaliśmy, aż nasz nauczyciel przyjdzie. Niestety, mój poprawiony humor długo nie trwał, ponieważ nasz nauczyciel przedłużył sobie wakacje i nie będzie go przez dwa tygodnie. "No świetnie” – pomyślałem.

Do naszej klasy przyszła Diana i powiedziała, że ma dla nas małe zadanie. Nie powiedziała nam o co chodzi, ale poszliśmy za nią. Lepsze to niż czekanie cztery godziny w czytelni na lekcje, bo wyjść poza teren szkoły nie możemy.  

Diana zaprowadziła nas na dużą salę gimnastyczną gdzie było pełno już innych osób.
- Będziecie oprowadzać klasy pierwsze po szkole. Zgadzacie się? – powiedziała swoim miłym głosikiem, ale to nie powstrzymało mnie od złości.  

Zamknąłem oczy i myślałem, że to sen. Dotykałem palcem lewą dłoń od czasu do czasu szczypiąc się.
"Niech to będzie sen, niech to będzie sen!” – krzyczałem w myślach.

- Maciek, Ty oprowadzisz tą grupkę dziesięciu osób. – powoli otworzyłem oczy. Zobaczyłem przed sobą dziesięć dziewczyn. Odetchnąłem z ulgą i dałem krok w przód.  
- Nie tamtą Maciek, tylko tą. – powiedziała Diana, a ja odwróciłem się w jej stronę i zobaczyłem Michała.
- Świetnie. Z chęcią się nią zajmę – powiedziałem podirytowanym głosem - a żebyś zginęła w piekle – mruknąłem pod nosem i zacząłem iść z nimi do wyjścia z Sali gimnastycznej.

Zacząłem oprowadzać swoją grupę po pierwszym segmencie czyli salach ścisłych, takimi jak sale Chemiczne itp. Michał, cały czas chodził za mną i przyglądał mi się a mnie to tylko rozpraszało.
- Przepraszam, czy możesz się nie patrzeć na mnie przez cały czas? – spytałem, odwracając się do niego.
- Nie. – odpowiedział.
- To się postaraj! – krzyknąłem i zacząłem oprowadzać dalej. Nie odezwał się już potem ani słowem i faktycznie, starał się na mnie nie patrzeć.  

Spojrzałem mu za którymś razem w oczy. Po prostu widziałem co miał na nich napisane. Czemu to mnie zawsze trafia taki pech? Czemu to ja musiałem akurat na niego trafić? Tysiąc takich samych szkół i dwadzieścia razy więcej uczniów, ale nie! Ja musiałem trafić akurat na niego w tej szkole.

Wszystko później minęło spokojnie. Kuba nawet mnie rozśmieszył i poprawił mi humor, więc postawiłem mu ciastko i kawę w kawiarni.  
- Jak Ci się oprowadzało pierwsze klasy? – spytał patrząc na mnie, ze swoim pięknym uśmiechem i białymi zębami.
- Tandetnie.. Nic nie mów – odpowiedziałem, popijając wodę.
- U mnie to samo. Wariowali jak gimbazjaliści. Aż wstyd mieć takich uczniów.
- Dobra, słuchaj ja muszę spadać – przerwałem mu – muszę jechać do Ani do szpitala.
- A no tak. Jasne, odezwiesz się potem?
- To znaczy? Jak mam się odezwać?
- No normalnie. Na face albo gdzieś.  
- No ale po co?
- A nie wiem. Tak sobie. – powiedział, klepiąc mnie po barku – Pozdrów Anie.

Byłem przez chwilę zdezorientowany, ale nie miałem czasu zastanawiać się nad tym co powiedział. Szybko wyszedłem ze szkoły i poszedłem w stronę lasu tak, aby szybko dojść do szpitala. Miałem lekko ściszoną muzykę w słuchawkach, co dobrze mi powróżyło bo usłyszałem kroki za sobą i szybko się odwróciłem
- Co chcesz? – spytałem go (Michała).
- Nic. Znowu słuchasz tej durnej muzyki? – zaśmiał się.
- Odczep się okej? – powiedziałem i zacząłem iść dalej.
- No weeź.. tak mnie będziesz traktować? Nie pamiętasz co było między nami kilka lat temu?
- No właśnie, kilka lat temu. A Ty już nie pamiętasz jak mnie zostawiłeś?
- No ale co miałem zrobić! Dobrze wiesz co działo się w szkole musiałem się wyprowadzić.
- Musiałeś?! – krzyknąłem. – Musiałeś?! I zostawiłeś mnie tam?! Samego?!  
- No tak wiem.. Przepraszam, działałem nie myśląc.
- Teraz to sobie w dupę wsadź te przeprosiny.
- Maciek no! Zaczekaj!  
- Czego Ty ode mnie chcesz?!
- Żebyś ze mną porozmawiał no..
- A ja chce, żebyś się ode mnie odwalił. I to raz, na zawsze.
- Ale czemu Ty taki jesteś?!
- Bo obiecywałeś – odpowiedziałem, jąkając się. – obiecywałeś, że będziemy my razem. Razem kontra wszyscy. Razem na zawsze! – krzyknąłem a z oczu poleciały mi łzy. Zacząłem iść coraz szybciej i szybciej ścieżką a on mnie zaczął gonić.

Złapał mnie za ramię, a ja odwróciłem się i ręką z całej siły przywaliłem w jego nadgarstek.
- O ja pier***ę! – krzyknąłem – nic Ci nie zrobiłem?!
- Aa.. nie wiem, boli. Chyba go złamałem. – uklęknął na kolana i schylił głowę w dół.
 
- Nie to nie ty! To ja! – zacząłem panikować i kręcić się w kółko a on zaczął się głupio uśmiechać. - Z czego się śmiejesz?! – spytałem krzycząc.
- Z ciebie – wstał i podniósł swój "złamany” nadgarstek na moje ramie.
- To.. to ono nie jest złamane? – spytałem.
- Nie. Ale złamane jest twoje serce i je też muszę naprawić – powiedział i zaczął jeździć po mojej szyi.  

Nie wiedziałem co myśleć, oddałem się mu i zaczęliśmy się całować. Było jak kiedyś, jak u niego w domu w trakcie pierwszego razu. Czułem się niesamowicie a on dalej miał ten sam posmak w buzi. Złapałem go za jego pośladki i podniosłem. W między czasie urosłem o kilka.. kilkanaście centymetrów.

Po chwili oderwałem się od jego ust i postawiłem go na ziemie. Wziąłem plecak ze sobą i zacząłem iść dalej w stronę szpitala.
- I co?! To tyle?! – spytał, biegnąc za mną.
- Nie, ale muszę to przemyśleć. – odpowiedziałem ze spokojem.
- Co przemyśleć? Miłość? Gdzie ty idziesz tym lasem?  
- Do szpitala.
- Przecież nie mam złamanego nadgarstka – odpowiedział, śmiejąc się.
- O ciebie i tak bym się nie martwił. – odpowiedziałem, spoglądając na niego.
- Ha ha. Bardzo śmieszne – zirytował się, a ja to lubiłem. – To gdzie idziesz?
- No do szpitala, przecież ci mówiłem – odpowiedziałem, śmiejąc się z niego.
- Noo ale do kogo?! – krzyczał. Tak, już się zdenerwował.
- A to jest już inne pytanie – odpowiedziałem – do znajomej.
- Twojej dziewczyny?
- Nie.
- To kogo?
- Znajomej!  
- Poznasz mnie z nią? – odpowiedział, swoim natrętnym głosikiem którym kiedyś mnie uwodził.
- Hmm – odpowiedziałem po chwili – no to chodź ze mną.
- No to idę. – odpowiedział, łapiąc mnie za moje ramie.
- No to chodź. – odpowiedziałem
- No to idem! – powiedział, irytującym głosem
- Kur*a! - powiedziałem, podnosząc głos.
- Co?! - spytał.
- Nic. Po prostu bądź cicho. – powiedziałem i poszedłem dalej.

Po dziesięciu minutach doszliśmy do szpitala i udaliśmy się w kierunku oddziału na którym leżała Ania. Przed wejściem do jej Sali powiedziałem Michałowi jak ma się zachowywać i nie wypytywać się jej o nic, a tym bardziej zarywać do niej. Zgodził się, ale i tak mu nie ufałem. Za dobrze go znałem.
- Hej – powiedziałem do Ani wchodząc – jak się czujesz?  
- Już lepiej. Lekarz powiedział, że za dwa dni będę mogła wyjść – odpowiedziała, uśmiechając się do mnie.
- To dobrze. To jest Michał. – powiedziałem, żeby nie być chamski i przedstawić go.
- Miło. Ania jestem. – powiedziała spoglądając na niego i wystawiając rękę.
- Michał, ale to już wiesz – odpowiedział, podśmiechując się i całując ją w rękę.  
- Ten Michał. – dodałem.
- Ten.. Ten Michał? – spytała.
- Tak. Ten. – westchnąłem.
- Ale o co chodzi? – spytał Michał.
- O ten tramwaj co nie chodzi – odpowiedziałem i rozmawiałem dalej z Anią.  

Nie chciałem rozmawiać z nią teraz na jego temat. Michał był jak dziecko.. Jak trzynastoletnie dziecko. Od 3 lat nic się nie zmienił. Chodził i marudził, że mu się nudzi. Łaził od prawej do lewej, a mnie to tylko denerwowało. Postanowiłem w końcu z nim wyjść, więc pożegnałem się z Anią i wyszliśmy ze szpitala.
- Miałeś się zachowywać! – krzyknąłem wychodząc z nim.
- No a co zrobiłem? Pocałowałem ją? – odpowiedział irytująco.
- Nawet nie myśl, jak to zabrzmiało.  
- Hmm masz racje. Psieplasiam.
- Twoje psieplasiam jest na gówno warte – odpowiedziałem wkurzony.
- Uwielbiam jak się denerwujesz.
- Taak? A to niby dlaczego?
- Uwielbiam cię wtedy uspokajać na różne sposoby – powiedział uwodzicielsko, zbliżając się do mnie.
- Nawet o tym nie myśl – powiedziałem i poszedłem.

Zaczął biec za mną.
- No i co?! – krzyknął – Zostawisz mnie tak tutaj?
- Tak.
- Dlaczego?
- I tak sobie poradzisz. Trzy lata sobie beze mnie poradziłeś, to teraz też dasz radę.
- Nie dałem sobie rady! Płakałem.
- Trzeba było zadzwonić. – odpowiadałem, coraz bardziej wkurzony.
- Bałem się. Że nie będziesz chciał.. Maciek chce wrócić do ciebie!

Zatrzymałem się i zacząłem chwilę myśleć. Ochłonąłem, policzyłem do dziesięciu.  
- To musisz się postarać i ostrzegam. Nie będzie to takie łatwe jak ostatnim razem. – odpowiedziałem po zastanowieniu się, przejechałem mu ręką po policzku i poszedłem dalej, zostawiając go.  


###
Dalsze przygody Michała i Maćka.
Niesamowita długość. Opłaciło się? :P  
Nawet nie wiesz jak motywuje to, że zostawisz łapę i komentarz ! ^^
DZIĘKI :P