High Five cz. 2

Mikołaj:
Znowu to samo! Dlaczego ja nigdy nie mogę wyjść z domu jak normalny, cywilizowany człowiek? Przeklinając w myślach swoją głupotę, wsiadam do swojego nowego, czarnego Audi. Wyjeżdżam na drogę i kieruje się w stronę hali. Tak, jestem sportowcem, ale o tym później. Cholera, znowu się spóźnię! Trener mnie zabije! Pogrążony w swoich myślach nawet nie zauważyłem, kiedy światło zmieniło się na czerwone, a na pasach pojawiła się kobieta. Nie zdążyłem zahamować. Potrąciłem człowieka! Tępo wpatrywałem się przed siebie, nie mogąc uwierzyć w to co się stało. Jednak po chwili otrząsnąłem się i wsiadłem z auta. Na ulicy leżała kobieta, wiem, że to nie najlepszy czas na takie myśli, ale cholera, jest seksowna. Zostawiając te myśli, podbiegłem do niej i nachyliłem się nad jej ciałem. Zdążyłem tylko zauważyć jak zamyka oczy. Śliczne, niebieskie oczy. Przestraszony wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem po pogotowie. Czekając na jego przyjazd trzymałem głowę dziewczyny na kolanach i głaskałem ją po włosach. Bylem na siebie wściekły! Dlaczego jej nie zauważyłem?! Z pewnością nie zasługiwała na cierpienie, które jej zafundowałem. Po niecałych dziesięciu minutach bezradnego czekania, w końcu przyjechała karetka. Zabrali ją do szpitala. Nie czekając na policję, pojechałem za nimi.

Siedzę pod salą i czekam na jakikolwiek znak od lekarzy. Wiem, nie jestem nikim z rodziny, ale muszę wiedzieć, co z dziewczyną. Te oczy. Ten kolor. Taki smerfowy. Uśmiecham się do siebie blado. Jestem idiotą! Dziewczynie mogło się stać coś poważnego, a ja myślę o jej oczach.

Policja zjawiła się niecałe dziesięć minut później. Przyznałem się do spowodowania wypadku, resztą zajął się mój prawnik. Co tu dużo mówić, jestem sportowcem nie mogę pozwolić sobie na skandal, chociaż w tym wypadku nie byłem pewien, czy na niego nie zasługuje. Jednak myśl, że klub by mnie wywalił, rozwiewała wątpliwości. Z zamyślenia wyrwał mnie dźwięk otwieranych drzwi, w których pojawiła się młoda pielęgniarka. Na mój widok stanęła jak wmurowana. Tak, wiem jestem przystojny, sławny, jednak w tamtym momencie liczyła się tylko piękna nieznajoma.  
-Przepraszam, czy mogłaby mi Pani powiedzieć, w jakim stanie jest pacjentka przywieziona z wypadku?-Kobieta patrzyła na mnie jak zaczarowana. Powoli zaczynało mnie to denerwować. Pomachałem je ręką przed oczami. - Halo słyszy mnie Pani?  
- Taak- wydukała niepewnie-Jest Pan kimś z rodziny?  
Nie zastanawiając się długo powiedziałem:
- Nie, ale jestem jej bardzo bliskim przyjacielem.  
- W takim razie mogę Panu powiedzieć tylko tyle, że pacjentka ma się dobrze.- uśmiechnęła się do mnie słodko - O resztę informacji proszę pytać lekarza.  
Ech, trudno. Kiedy tylko pielęgniarka zniknęła mi z widoku, powoli otworzyłem drzwi. Na łóżku leżała ona. Piękna nieznajoma.

Trochę krótka, ale muszę jakoś zacząć i Was zaciekawić kolejna prawdopodobnie też będzie taka sama, jednak cz 4 jest dwa razy dłuższa, ponieważ mam już ją napisaną Kolejna część we środę Przepraszam za błędy, komentarze zawsze mile widziane.  
Czera, specjalnie dla Ciebie!
Pozdrawiam Margarett