Coś jest a pózniej tego nie ma... (cz.7)

Oo matko. Moje życie jest takie nudne :o Codziennie rano o świcie ( czyt.13-14) muszę wstać by otworzyć te cholerne drzwi, bo ktoś uparcie chce przez nie wejść. A gdy je otwieram albo dostaję kwiaty albo ktoś pada mi do stóp. NORMA! No i oczywiście, dzisiaj nie mogło być inaczej. Wstałam, i tu nowość wstałam w nocy, bo o 8 by otworzyć drzwi. Zastanawiam się czemu, tylko ja słyszę dzwonek i wstaję by je otworzyć a inni śpią sobie dalej...  
- Kuba? Co ty tu robisz o tej porze?  
Haha, o tej porze. Idiotko! Przecież normalni ludzie o tej porze wstają do pracy, do szkoły... Tylko ty śpisz do południa! 8, to jest normlna pora. Ale dobra mniejsza z tym.  
Kuba wszedł do mieszkania utykając na nogę, gdzie się podział jego gips?! Ten chłopak z dnia na dzień coraz bardziej mnie zadziwia. Rozejrzał się dookoła, jakby kogoś szukał.  
- Wszyy...
Chciałam powiedzieć że wszyscy jeszcze śpią, ale nie zdążyłam tego dokończyć gdyż on... mnie pocałował. A ja? Co zrobiłam inteligentna ja? Odwzajemniłam. Przedłużyłam pocałunek, wsuwając delikatnie języczek do jego buzi, pieściłam nim jego podniebienie. Położył swoje dłonie na moje pośladki i ścisnął je delikatnie. Moja ręka powędrowała do jego spodni, rozpięłam je...
Zaraz, chyba nie będziecie tego robić na środku korytarza przy otwartych drzwiach..  
Nawet nie wiem kiedy znalezliśmy się w mojej sypialni, leżeliśmy na łóżku. On składał czułe pocałunki na moim nagim ciele a ja błądziłam dłońmi po jego plecach. Uwielbiam to! Uwielbiam jego zapach!  
No i chyba nie muszę kończyć, jak to się skończyło.
Idiotko! Debilko! Czemu? Przecież nienawidzisz go! Nie jesteście razem! Zdradził Cię! A ty co zrobiłaś? Dałaś się przelecieć.!  
Oj zamknij się wewnętrzny głosie!  
Widzicie jaka jestem głupia? Gadam sama ze sobą. Ale uwaga! Na leczenie jest już za pózno! Haha.
No i teraz obudziłam się o normalnej porze...  
- Paula chodz na obiad!!!  
Co? Jaki obiad? No fakt, dzisiejszy dzień zaczęłam od deseru, ale przecież nie jadłam śniadania!  
Rozglądam się dookoła, jestem sama w pokoju. Gdzie Kuba?  
A może to tylko mi się przyśniło? Niemożliwe! Nadal czuję jego zapach i mam na sobie jego koszulkę. Czyli to zdarzyło się na serio.  
Wstałam i ruszyłam w stronę kuchni. Przy stole siedział Krystian i Adam. A z łazienki wyszedł Kuba, w samych spodniach. Boże! Wyglądał bosko! Ten jego kaloryfer... Mmm..
Od razu podszedł do mnie i pocałował mnie namiętnie w usta, a ja odwzajemniłam.  
- Wróciliście do siebie?  
- Nie  
- Tak  
Odpowiedzieliśmy równocześnie, ja potwierdziłam a on zaprzeczył?  
- To jak? - spytał Krystian.
- Tak jesteśmy razem.  
Potwierdziłam, a Kuba objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie, zauważyłam że na jego twarzy zagościł uśmiech. Pocałowałam go w policzek i usiadłam obok Krystiana.  
- To co jemy?  
- Coś...
- Nie Ciebie pytam. - warknęłam na niego. Nie miałam ochoty wdawać się z nim w dyskusję. Spojrzałam na niego a następnie przeniosłam wzrok na Krystiana. Przyjaciel pokazał palcem na talerz ze spagetti, wstałam i nałożyłam też Kubie.  
- Zjemy u mnie. Nie chce znowu zarobić w łeb, za to że jem w tym pomieszczeniu.. - spojrzałam na Adam, widać było że zdenerwował się na te słowa. - Smacznego Krystian. - UPS! Ta szklanka z wodą, eh.. ja na prawdę przewaliłam ją niechcący. I pan " zaraz ci wpierdolę" znowu się zdenerwował. Energicznym ruchem wstał od stołu i w mgnieniu oka znalazł się przede mną, zacisnął pięści.. Moje serce waliło jak oszalałe. Jezu Chryste! Przecież on nie panuje nad sobą. Nagle obok mnie znalazł się Kuba. Spojrzał na niego ze złością w oczach i popchnął.  
- Nawet o tym nie myśl Kowalski! - Kuba warknął na niego. I wziął ode mnie talerz z jedzeniem i poszliśmy do pokoju.  
Kowalski? Skąd znam to nazwisko? Adam Kowalski...  
- Kuba, czy Adam, czy wy.. znaliście się wcześniej? Zanim Fabian no wiesz...  
Na samą myśl o Fabianie do moich oczu napłynęły łzy, Kuba natychmiast to zauważył, odstawił talerz z jedzeniem na biurko. Dotknął delikatnie mojego policzka i pogłaskał go swoją męską dłonią. Spojrzał mi głęboko w oczy.. i milczał.  
- Kuba, prosze odpowiedz mi. Znaliście się? On znał Fabiana? Skądś kojarzę, Adama Kowalskiego..  
- Paula.. nie chcę o tym teraz rozmawiać. Przepraszam.  
Musnął czule moje usta i przytulił mnie mocno do siebie.
Usiadł sobie na moim krześle i zaczął jeść przygotowane jedzenie. Ja natomiast usiadłam sobie na łóżku i rownież zaczęłam jeść, cały czas przyglądając się mojemu chłopakowi.  
- Czyli jesteśmy razem? Wybaczyłaś mi?  
Spytał z buzią pełną jedzenia.Haha, on nigdy z tego nie wyrośnie.
- Nie mówi się z pełną buzią, gamoniu! Tak. Ten jeden jedyny raz. Dostałeś drugą szansę Nie spierdol tego.  
- Obiecuję. A teraz zemszczę się za tego gamonia!!!  
Odstawił talerz i to samo zrobił z moim. I... rzucił się na mnie. Jak jakaś dzika i opętana bestia, jak Reksio na szynkę... i zaczął mnie łaskotać.
Proszę nie! Wszystkie inne rodzaje katowania, ale nie tylko nie łaskotki.! Proszę!  
- Kubaaa, przestań!  
Krzyczałam na niego i śmiałam się w niebogłosy. Próbowałam się uwolnić, lecz nic z tego!  
- Kochaam Cię, kocham Cię Kuba!
No i w końcu przestał. To teraz ja się zemszczę, nie wiem jeszcze za co, ale się zemszczę. Teraz ja zaczęłam torturować mojego ukochanego.
- Nie nie nie!
- Tak tak tak!
- Proszę!
- Nie!
I tak w kółko. Wygłupialiśmy się przez dobrą godzinę a pózniej dokończyliśmy jeść nasz zimny już obiad.  
Wiecie co? Jeśli się kogoś na prawdę kocha, to nieważne jak bardzo nas skrzywdzi my nadal będziemy kochać. I nigdy nie przestaniemy. Miłość to chyba najważniejsze uczucie! Nie! Nie chyba! Na pewno.

___________________

Przepraszam, że te ostatnie rozdziały są o dupie Maryny ale tak jakoś ostatnio ciężko z weną. Mam mętlik w głowie i mam milion pomysłów, nie mogę tego skleić w nic sensownego i wychodzi z tego takie ooo gówno..
Przepraszam jeszcze raz :(