Szkolne love story i inne pierdoły cz. XVI

Kto by pomyślał, że Wojtek to najlepszy sąsiad, jakiego mogłam wylosować. Pisałam z nim często, już nie tylko o lekcjach. Przypomniałam sobie podejrzaną rozmowę między nim, a Paulą. Podobałam się mu. Czasami pozwalaliśmy sobie na flirty. Jednak nigdy nie posunęliśmy się za daleko. To właśnie lubiłam w nim. Szacunek dla mojego związku. Teraz kiedy na to patrzę, powoli zaczynam rozumieć. On mnie kochał, to pewne. W tej chwili jednak uświadomiłam sobie coś innego. Ja odwzajemniałam to uczucie!
  To dlaczego jestem z Patrykiem? Fala wyrzutów, zalała moje sumienie. Jeśli postawię na uczucie, zranię go. Nie chciałam tego robić.
  Ale co się stało?
  Moje uczucie do Patryka się wypaliło.
  Nie mogłam być z Wojtkiem, póki nie zamknę definitywnie jednego związku. Poza tym bałam się gniewu Patryka. Gotów byłby pomyśleć, że go zdradzam. A ja... Po prostu już go nie kocham... Czy mogę mu coś takiego powiedzieć?


Spotkamy się dziś po szkole w parku? A.


Dostałam błyskawiczną odpowiedź.


Będę czekał. P ;*


  I jak mam go zranić? Czy naprawdę tego chcę? I to w imię czego? Nawet nie jestem pewna uczuć Wojtka.
  Ale swoich jesteś? Zapytał rozum. Musiałam to skończyć. Z resztą nie chodziło już o Wojtka. Mój chłopak stał mi się tak odległy jak słońce od ziemi.
- Hej. - przywitałam się dość chłodno.
- Nie pocałujesz mnie na powitanie? - zapytał zmieszany Patryk.
- Nie. Chcę z tobą porozmawiać. O nas. Nie możemy już być razem.
- Co?! Dlaczego?!
- Nie ma już między nami tego co kiedyś... Zrozum... Naprawdę nie chcę cię ranić...
  Oto na moich oczach zobaczyłam, jak silny, niewzruszony, czasami agresywny Patryk się rozsypuje. Złapał mnie za ręce.
- Nie, proszę... To nie może być prawda. Powiedz, czy zrobiłem coś nie tak? Wiem, byłem zazdrosny. Nie przekreślaj mnie. Wszystko naprawię.
  Wyrwałam mu swoje dłonie i cofnęłam się o dwa kroki.
- Za późno już na cokolwiek. Nie chcę już z tobą być. Między nami wszystko skończone. - odwróciłam się i odeszłam.
- To przez tego Wojtka?! - krzyknął za mną.
  Częściowo może tak, ale czułam się rozbita.
- Ja już cię nie kocham. Gdybym powiedziała ci to później, bardziej by bolało.
  Podbiegł do mnie.
- Tak po prostu mnie nie kochasz?! Spójrz mi w oczy i to powiedz! - wziął moją twarz w swoje ręce. Odwróciłam wzrok.
- Przykro mi. - tylko tyle mogłam powiedzieć.
- Ze mną tak po prostu się nie zrywa! Zapamiętaj te słowa!
  Po prostu odszedł. Zostałam sama na środku ścieżki. Dobrnęłam do ławki i usiadłam. Ukryłam twarz w dłoniach.
  Tylko nie płacz!
  Jak mam nie płakać? Zostawiłam swoją pierwszą poważną miłość. On uważa, że dla innego. Chce się mścić. Jakie mam z nim szanse? W co ja się wpakowałam?!
  Szlochałam cicho, kiedy podszedł do mnie Wojtek. Co on tu robił?
- Czemu płaczesz? - zapytał, podając chusteczkę.
- Zostawiłam Patryka, ponieważ już go nie kocham, a on myśli, że dla ciebie. Teraz chce się zemścić. - wyjaśniłam. W sumie chyba powinnam go ostrzec.
- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym być powodem twojego rozstania...
- Ale to nic nie zmieni. Lepiej trzymaj się zdala ode mnie.
- Nie mów, że nic dla ciebie nie znaczę! Rozmawiałem z Pauliną. Ciągle o mnie myślisz, mówisz... - powiedział cicho i spokojnie.
- Może masz rację, nie wiem! Chcę pozbierać myśli. A przede wszystkim nie mogę cię narażać. - wyszeptałam, bojąc się rosnącego uczucia. Jak to możliwe, że moja miłość do Patryka zgasła jak zdmuchnięta świeca?
- Czyli zależy ci na mnie. - odetchnął z ulgą. - Nie przejmuj się, nie boję się ani Patryka ani jego kumpli. Kocham cię, a zaczekam, aż będziesz gotowa.
- Wojtek, nie... - zaprotestowałam. - Jeśli moje uczucia tak szybko się zmieniają...
- Ty nigdy go nie kochałaś. To było zauroczenie, nie miłość.
- Skąd wiesz jak to by było między nami?
- Nie wiem, ale warto spróbować. C. D. N.