Only you cz. 7

Obudziłam się w środku nocy przygnieciona czyimś ciężarem. To dziwne, ale nic nie pamiętałam. Zupełnie jakbym... Straciła na chwilę świadomość. Odwróciłam lekko głowę w stronę tajemniczego chłopaka. To Michał. Bezceremonialnie musnął nosem mój policzek, następnie złożył na ustach pocałunek. Stałam jak kołek i nie wiedziałam co się dzieje. Co ja wczoraj narobiłam! Po głowie zaczęły mi chodzić najczarniejsze scenariusze.  
- Michał... Czy my, no wiesz...
- Nie żabciu, nie mógłbym zrobić tego za wcześnie.Wbrew Twojej woli. Kocham Cię moja perełko i nie chcę, żebyś miała mnie za zboczeńca. - uśmiechnął się.
- Nic nie pamiętam - powiedziałam. - nagadałam Ci jakichś bzdur?
- jeżeli to były bzdury, to bardzo przyjemne.  
- Wspominałam Ci... Ile dla mnie znaczysz i jak bardzo Cię kocham...?  
- Nie do końca, ale mogę uznać.- podszedł do mnie na niebezpieczną odległość, położył ręce na biodrach i zaczął obsypywać moją szyję drobnymi i bardzo czułymi pocałunkami. Powoli, nie śpiesznie włożył ręce pod koszulkę i zaczął ją powoli zdejmować. Zanurzyłam dłonie w jego gęstych włosach i zatraciłam się w niebiańskim pocałunku. Już miał rozpinać guziki mojej koszuli, ale przerwał mu dzwonek. Nie byłam z tego jakoś specjalnie zadowolona, ale bałam się tego, co mogło między nami zajść. Michał przeklną coś pod nosem i poszedł otworzyć, ja w tym czasie natomiast próbowałam doprowadzić swoje włosy do porządku - jak się później okazało z marnym skutkiem.
- Jutro walka... Nie poradzisz sobie, jesteś za słaba. - Powiedział z grobową miną. - Nie chcę Cię stracić. Jesteś dla mnie zbyt ważna. Uciekaj, nie znajdą Cie.. proszę.
- Jesteś śmieszny. To mój obowiązek. Nawet jeśli mnie zabiją, to chyba wtedy będę aniołem. Prawdziwym ANIOŁEM! Tego zawsze chciałam. Pójdę do nieba i zawsze już będziemy razem i nic nas nie rozdzieli.  
- Jest jeszcze inna możliwość. Pójdziesz do piekła, albo po prostu Cię uprowadzą. Oni są zdolni do wszystkiego, nie wiesz o nich nic. Nawet twoi rodzice... Oni oddali Cię diabłu, jesteś jego żoną. Nie możemy dopuścić do przegranej. Zrób to dla mnie... - W jego głosie usłyszałam błaganie.. Tak, to dobre określenie. Głos mu się łamał, a po chwili po policzku spływała jedna łza. Bardzo męska łza. - Kocham Cię idiotko! Nie widzisz tego? Szaleję za tobą, na dzieci nie mamy szans, bo wiecznie będziemy tylko pieprzonymi nastolatkami ! Ale tak bardzo chcę wychowywać dzidziusia, patrzeć jak dojrzewa, rośnie. Przez ten cholerny wypadek straciłem wszystko, szansę na normalne życie.  
- Nie cieszysz się, że jesteś Aniołem?
- Nie, bo gdyby nie to teraz miałbym lekko mówiąc wyjebanie. Nie zakochałbym się w tobie.- kolejna łza wydostała się na zewnątrz. Nigdy nie widziałam płaczącego męszczyzny. - Miałbym dzieci, rodzinę. On mi to wszystko zabrał.. odebrał szansę na szczęście. Tak byłoby łatwiej.  
- Czyli wolałbyś mnie nie znać? Nie pokochać mnie? - Byłam wściekła, ale udało mi się uśmiechnąć. zacisnęłam pięści. - Mam odejść, tego chcesz?
- To, że byłoby Łatwiej, nie znaczy, że byłoby lepiej. Tak jest doskonale. - Mówiąc to wziął moją rękę i zaczął jeździć palcem po mojej zaciśniętej ręce. Moje napięte do granic możliwości mięśnie rozluźniały się, dając przy tym upust nie chcianym emocją. Kiedy byłam już całkiem spokojna, musnął swoimi ustami moje.

Znowu stałam ja stadionie. Z racji tego, że Michał zadeklarował pomoc przy zabijaniu zła, nie tylko ja niemiłosiernie się męczyłam. Dzisiaj miałam otrzymać swoje pierwsze skrzydła! Dzisiaj trener cały czas ględził o tym jak bardzo mnie kocha i jak mam walczyć. Jak używać swojej energii i jak wołać o pomoc, jeśli nadejdzie taka potrzeba. Hm... Nie wiem jak mam opisać to co się wtedy działo, więc może w ten sposób. Po skończeniu wyczerpującego przemówienia i kolejnym zapewnieniu o swojej bezgranicznej miłości Michał zarządził 'mały trening rozwijający moje paranormalne zdolności'.W rzeczywistości nie był wcale taki mały. Podarował mi skrzydła i kazał latać wokół boiska. Całkowicie wycieńczona zostałam zmuszona do nauki magii. Po kilkukrotnych próbach wzniecenia ognia ruchem ręki, udało mi się. Dalej poszło jak z płatka. Wykonywałam bezbłędnie kolejne zadania, mając przy okazji czas na chwile czułości z... No właśnie, z moim chłopakiem? Kolegą? Czy po prostu z Michałem?  
- Tak się zastanawiam, kim ja dla Ciebie jestem? - niepewnie zapytałam.  
- A kim chciałabyś być?  
- Ej robisz to specjalnie!
- Co? - powiedział z łobuzerskim uśmiechem.
- Droczysz się ze mną. Chcę żebyś był przede wszystkim przyjacielem. - teraz to ja rozdawałam karty!
- Nie chcesz być moją dziewczyną?! - uwielbiam kiedy się denerwuje, wtedy pojawia mu się taka niewielka żyłka na czole. - myślałem, że mnie kochasz.  
- wielbię jak się złościsz Michaś. Kocham Cię najmocniej na świecie, domyślasz się czego pragnę?  
- tak będę Twoim chłopakiem, żabo. - wyszeptał mi do ucha, kiedy już w przedziwnie szybko znalazł się tuż obok mnie.  
- Inaczej to sobie... - nie dokończyłam, bo zatkał mi usta miażdżąco dobrym pocałunkiem. Wspominałam, jak świetnie całuje Michał?


  Skarbki! Po jakimś dłuugim czasie, dodaję wybłaganą część. Już zaczynam pisać kolejną i myślę, że powinna ukazać się w niedzielę a teraz musicie dać duużo komentarzy, żebym była szczęśliwa i moja samoocena wzrosła! Jak będzie te duużo komentarzy to dodam 8 część, a jak będzie niewiele to nie a ja jestem bardzo wymagająca. A i przede wszystkim, jeśli nie dacie pomysłów, to opowiadanie skończy się za 2 rozdziały :c i jak podoba się? krótkie, wiem. A i szczere proszę opinie ;p