Czy to prawdziwe? 6

Będąc w ramionach brata czułam się bezpiecznie. Czułam, że po tych 4 cholernych latach będę miała wsparcie.  
-Zmieniłaś się.- Powiedział gdy siedzieliśmy na dachu galerii.  
Popatrzyłam na niego z uśmiechem.
-Gdybyś nie patrzyła na mnie jak na idiotę nie poznałbym cię.- Wziął do ręki kosmyk moich włosów.- Ładnie ci w tym kolorze.- Czekoladowy brąz.- Hm, te proste włosy dodają ci takiej pikanterii.- Zaśmiał się.- A twoje naturalnie zakręcone siano, to co miałaś wcześniej...- Walnęłam go w zebra.-... Zdradzały jaka jesteś. Zawsze cicha, niewinna. Teraz zostały tylko przebłyski z tamtych lat.
-Wiesz, chciałam zapomnieć o przeszłości, oczywiście mówię o tych wszystkich złych rzeczach, które mnie spotkały.- Powiedziałam, po czym cicho dodałam.- I spotykają.
Popatrzył na mnie z troską.  
-Karol, ja jestem w ciąży.- Wyszeptałam.
Objął mnie ramieniem.
-A kto jest tym szczęściarzem?
Po usłyszeniu tych słów popłakałam się.
-Kora. Kto jest ojcem?- Podniósł głos.
Patrzył mi prosto w oczy. Musiałam mu powiedzieć.
-Ja nie wiem.- Szlochałam.- Wstyd mi przyznać ale spałam z każdym nowo poznanym facetem. O 16 mam wizytę u ginekologa. Będę mogła orientacyjnie wskazać potencjalnych tatusiów.

Nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem.  
-Co ty powiedziałaś?!- Uniosłem się.- Gdzie podziała się moja siostra? Ta bezbronna, zawsze niewinna, wrażliwa Kornelia?- Czekałem aż powie, że żartowała.  
-Karol ja stoję tuż przed tobą, z taką różnicą, że stoję tu silniejsza, mniej boję się tego podłego świata. Uwierz mi zawsze żałowałam każdej nocy. Brzydziłam się siebie. Nadal się wstydzę!- Krzyczała na mnie. Stałem i patrzyłem na jej łzy spływające po policzkach. Prawdziwy wodospad łez.  
-Muszę iść. Odezwę się jak będę miał czas.- Było mi ciężko. Dlaczego tak zareagowałem? Przecież sam tak właśnie postępuje.  

Dlaczego tak zareagował? Takie pytanie chodziło mi po głowie do chwili aż usłyszałam głos pani ginekolog:
-Kornelia Paszko, proszona do gabinetu.

Wyciągam telefon z torby i wybieram numer mojej przyjaciółki.
Odebrała po drugim sygnale.
-Który to tydzień?-Pyta od razu. Jest wyraźnie zaciekawiona.
-Trzeci.-Dokladnie trzy tygodnie temu zostałam zgwałcona. Spełnił się mój najgorszy koszmar, ojcem mojego dziecka jest ten bydlak.
-Zdrowe?
-Zdrowe.
Milczała przez chwilę.
-Kora, co się dzieje?
-To nie jest temat na rozmowę przez telefon, jest tego do groma. Opowiem Ci jak się spotkamy.-Zdecydowałam się powiedzieć jej całą prawdę. Nie mogę już trzymać tego w tajemnicy, powiem tylko jej, narazie... Dopóki relacje z bratem się nie polepszą.  
-Mam nadzieję, Kora muszę kończyć. Trzymaj się, pa.- Nie obyło się bez cmoknięcia do słuchawki z jej strony.  

-Jak spotkanie z siostrą?- Zapytał Mateusz.
Nie odpowiedziałem od razu... Patrzyłem w szarą ścianę hotelowego pokoju. Bolała mnie moja dusza. Gdy powiedziała mi prawdę byłem na nią wściekły. Będąc daleko od niej marzyłem by była moją lepszą kopią. Moją młodszą siostrzyczką, zawsze niewinną, z czystą duszą. Dowiedziałem się prawdy i mur zbudowany z moich marzeń został uszkodzony. Została tylko polowa. Tak... Polowa moich marzeń dotyczyła mojej siostry... Jej szczęśliwa rodzina. Mimo, że przez tyle lat milczała nie przestawał za nią tęsknić, kochać. Każdego dnia rano w myślach życzę jej miłego dnia, pełnego miłych słów...
-Głośno myślisz.- Zaśmiał się Mateusz po chwili poważniejąc.
-Słucham?
-Marzysz o szczęśliwym życiu dla siostry...- Moje myśli wypowiedziałem nieświadomie w obecności przyjaciela.
-Tak.- Powiedziałem krótko.
-Też chciałbym tak marzyć dla swojej siostry... Hm, niestety siostra mnie nienawidzi. Boję się tak marzyć.- Mateusz się lamie.- Dowiedziała się czym się zajmuje. Nie mogła zrozumieć tego, że dzięki temu żyje na poziomie. Co takiego wyznała ci siostra?
-Postępuje tak samo jak ja jeśli chodzi o sprawy damsko-męskie. W dodatku jest w ciąży, nie wie kto jest ojcem. Bardzo się zmieniła.- Powiedziałem wstając z kanapy.
Nie mogłem dłużej o tym myśleć.
Ogarnęło mnie pożądanie, pragnienie kobiecego ciała.