Wszyscy jesteśmy klaunami

Wszyscy jesteśmy klaunami

Skoro już tu jesteś, rozsiądź się i włącz wyobraźnię.
Pozwól mi obejrzeć twój umysł, przyjacielu. Chcę znać twoje myśli, pragnienia, lęki.
Poczuj się jak na końcu naszej ziemskiej drogi, bądź szczery na tym sądzie.  
Każdy pójdzie w swoją stronę, a po słowach pozostanie tylko rozdzierająca serce, cisza.
Pustka wypełnia ten pokój po brzegi, oddychamy teraz nicością.
Dlaczego tak stoisz i patrzysz tępo przed siebie?
Dopiero się śmiejesz, już płaczesz.
Uspokój się i bądź szczery na tym sądzie.  

Wszyscy jesteśmy klaunami, aktorami.  
Każdy z nas oberwał za nieudany występ tym zgniłym pomidorem.
Jesteśmy warci więcej niż zepsuty przedmiot.
Nie zasługujemy na ukamienowanie pomimo naszych błędów.
Każdy ma swoją kolekcję śmieci, które czas wyrzucić, jak niepotrzebne, raniące wspomnienia.

Powspominajmy nasze szalone, nieprzemyślane decyzje.  
To jedna wielka tragedia, której mógłby nam pozazdrościć Szekspir.
Totalna komedia. Beznadziejne i bezdennie głupie żarty czasem przychodziły nam do głowy.
Pomazałam cię kiedyś flamastrami, pamiętasz?  
Wyglądałeś jak klaun, a ja byłam bezczelna.
Przeprosiłam cię, lecz ty nic nie odpowiedziałeś, tylko babcia krzyknęła coś z drugiego pokoju.  
Pewnie znowu oberwałam za swoje wybryki.  
Nie wiem, puściłam te słowa mimo uszu…
Ponownie dostałam w twarz, tym razem jakąś starą, śmierdzącą śliwką.
Taka kara za złe zachowanie.
Szybko wzięłam prysznic i… znowu zapomniałam.

Ty jesteś taki, że wszystko widzisz, ale nigdy nic nie mówisz. Mam jednak dziwne wrażenie, iż mnie słuchasz.
Posadziłam cię w kącie jakiś czas temu i na śmierć zapomniałam o tobie. Wybaczysz mi kiedyś, przyjacielu?

Na pięknej scenie, pełnej majestatu, widzę tylko tych, którzy są uważani za najlepszych, najgrzeczniejszych.  
Mają ogólnie bardzo dobrą opinię, a widownia obsypuje ich pocałunkami, kwiatami, wznosi aplauz i toast.
Czasem im zazdroszczę, kiedy pomyślę o tych pomidorach, śliwkach i innych przebrzydłych owocach nienadających się nawet do zjedzenia…  
Jednak, kiedy przypominam sobie o tobie, wszystkie smutki znikają.

Cieszę się, że mogę cię teraz przytulić, przyjacielu.
A ty? Co czujesz?
Wyciągnęłam cię z tej starej, zakurzonej szafy, myślałam, że coś powiesz…
Miałam taką nadzieję… ale milczysz.
Wiesz, też sądzę, że czasem cisza jest najlepszą rozmową.
Pomimo tych wszystkich obrzydliwych obelg, można się uśmiechać, oddychać, żyć.
Prawda, misiu?

Przytulam cię wśród tych pustych ścian... Tak jak wtedy, gdy byłam mała. Dokładnie tak samo.  
Lepiej mi z tobą.  
W zjednoczeniu z całym światem przytulam teraz wszystkich ludzi i tajemniczą przyszłość…

Wszyscy mamy swój bagaż doświadczeń,
Krzyż… Wór śmieci do wyrzucenia.
Wszyscy mamy kogoś, kto na nas czeka,
Jak i również tych, którzy z nas szydzą.
Wszyscy mamy te bukiety pachnących kwiatów,
Oberwaliśmy spleśniałymi owocami.
Wszyscy jesteśmy klaunami na tej międzynarodowej scenie życia.