W najgłębszej czci dla Waszej królewskiej Mości

W najgłębszej czci dla Waszej królewskiej Mości

Puszyste koty rozciągają się wygodnie na perskich, skradzionych dywanach  
Jakiś mops zniekształcony nieopodal wygrzewa się na egipskim słońcu złotych piramid i obrzydliwie bogatych miast  
Porwane dziewczęta biegają z kąta w kąt, kłaniając się w pół z głową skierowaną ku marmurowej ziemi starego, walącego się zamczyska  
Kucharze klną pod nosem, przemawiając do smażącego się na patelni smukłego daniela  
Tancerki wyrwane z szalonego, dzikiego, orientalnego tańca w tawernach, przeniesione na nowy bruk, nie wiedzą, co począć  
Błazny kłócą się między sobą przed dostojną osobistością o to, kto zrobił z siebie większego głupa i zasługuje na zaszczytne miano królewskiego rozśmieszyciela  
Konie rżą zniecierpliwione, wyrywając się do ubłaganej, wymodlonej, opływającej w bogactwo bitwy  
Kunsztowne szaty wiszą w zakurzonej szafie, czekając na wybawicielskie ręce – jak Roszpunka rozpuszczają swoje nici w celu identyfikacji  
Pierścienie ze szczerego srebra wykonane dopasowują się idealnie do zmęczonych, pomarszczonych dłoni  
Muzykę grają znużeni trubadurzy, wykonując po raz setny te same nieśmiertelne hity  
Pada złoty deszcz, ożywcza woda drąży brzeg, okalając zamek w fosę  
Fortyfikacje ledwo śpią na te złowrogie bębny i jak jeden mąż wyrywają się z miłosnego uścisku  
Z sufitów zwisają wspaniałe żyrandole lśniące w blasku wiekuistej chwały bohaterów spod Rolandzkiego skrzydła  
Wielka misa z wodą czeka na obmycie rąk z krwi niewiniątek, na uwolnienie od konsekwencji  
A wszytko to w najgłębszej czci dla Waszej królewskiej Mości