Gwiezdne Wojny... 1

Jako mała dziewczynka nigdy nie oglądałam Gwiezdnych Wojen Lucasa. Nadrabiałam to o wiele później, jako już dojrzała kobietka. Jednak… w trakcie filmu… zasnęłam. Natomiast dzieło musiało wywrzeć na mnie olbrzymie wrażenie, bo dość szybko śniłam jakby jego akcję… Oczywiście bohaterowie mi się pomieszali i zlali w różne postaci, ale… ja byłam jedną z nich! Musiałam wynająć jakiś podejrzany statek kosmiczny, należący do przemytnika, bo inni odmawiali. Jednak było drogo, nie miałam tyle pieniędzy, jedyną zapłatą, jaką bezczelnie zaproponował kapitan, a jednocześnie właściciel tego grata – byłam ja sama! Musiałam mu się oddać, i to jeszcze przed wyruszeniem w trasę! W tej samej obskurnej knajpie, w której go znalazłam, musiałam pójść z nim do toalety, a raczej plugawego kibla. Nie zważał na to, że mój strój  - długa biała suknie z przedniego materiału, drogocenny naszyjnik - wskazuje, że jestem damą, a może nawet księżniczką…Kazał mi tę suknię podwinąć… w tym obmierzłym wychodku… i… po prostu mu dać! Nakazał to, jak jakiejś ulicznej dziewce! Powiedział, że jak nie będę nadto ochocza, to z podwody… - nici! Więc cóż miałam czynić?! Nawet objęłam go, gdy ten przyparł mnie do ściany. Nie czekał długo. Wszedł we mnie natychmiast. Wyryćkał mnie szybko i ostro.
Na koniec rzucił: – Tylko nie myśl, że teraz masz już spokój. Całą drogę chcę mieć cię do swojej dyspozycji. Ile tylko razy zechcę cię mieć. Czy miałam wyjście? Oczywiście, że nie. Po piętach już mi deptali jacyś żołnierze. Mogłam rzec tylko to, tylko powtórzyć jego słowa: - Dobrze… Całą drogę możesz mnie mieć do swojej dyspozycji… Ile tylko razy zechcesz mnie mieć…