Tajemniczy Chłopak- cz.7

- Christian!- zasyczał Liam.
- Nareszcie będę miał okazję się zemścić- przetarł ręce.
- Chloe, uciekaj, szybko!- spojrzał na mnie wzrokiem pełnym troski i strachu.
Zrobiłam tak, jak kazał, rzuciłam się biegiem w stronę drogi, żeby wezwać pomoc, ale postać, która chwilę temu stała dobre 30 metrów ode mnie, stała teraz przede mną i chwyciła mnie za rękę. Byłam tak bardzo przerażona, że nie miałam siły się ruszyć ani nawet krzyczeć. Odebrało mi mowę.
- Puść ją natychmiast, bo Cię zabiję!- zagroził mu mój ukochany
- Zapłacisz za to, co mi zrobiłeś!- warknął nieznajomy i spojrzał mi prosto w oczy. Jego oczy były czarne, jak węgiel i były pełne gniewu.
- Ona niczemu nie jest winna!  
- Oni też byli niewinni a przez to, co mi zrobiłeś, zabiłem ich! Teraz ja zabiorę Ci to, co znaczy dla Ciebie najwięcej, czyli Ją.
_ Nie!- wykrzyknął i z nadludzką szybkością znalazł się przy nas i chwycił napastnika za gardło, a ten natychmiast rzucił mną o drzewo i poczułam ból, który promieniował po całym moim ciele. Widziałam jeszcze urywki walki tych dwóch, jak rzucają się sobie do gardła, a potem zobaczyłam ciemność.
Gdy się obudziłam, leżałam w łóżku, ale nie w moim. Rozejrzałam się i byłam pierwszy raz w tym miejscu. Popatrzyłam na okno. Było to gdzieś na uboczu, pod lasem. Pokój, w którym się znajdowałam, był dość duży, a wyposażenie w stylu nowoczesnym i wszystko białej barwy- podwójne łóżko, komoda, szafa oraz ściany, na których wisiały przeróżne obrazy, które przedstawiały pejzaże górskie i morskie. Kiedy próbowałam się podnieść, powstrzymała mnie czyjaś ręka. Była to Olivia- siostra Liama.
- Powinnaś odpoczywać.- rzekła do mnie z troską.
- Co się stało? Gdzie jest Liam?- zapytałam przerażona
- Liam niedługo wróci- posłała mi uśmiech.- Martwi się o Ciebie i o to, że naraził Cię na niebezpieczeństwo. Dobrze, że zdążyłam na czas i udało mi się zabrać Cię stamtąd.- odparła dość poważnym tonem.
- Kto to był? Czego chciał?- pytałam, bo chciałam w końcu wiedzieć wszystko.
- Liam mnie prosił, żebym nic Ci nie mówiła. Sam chce z Tobą o wszystkim porozmawiać. Za długo to wszystko zwlekał, mówiłam mu, ale mnie nie słuchał. Jest bardzo upartym chłopakiem- pokiwała głową zrezygnowana.- Jak się czujesz?
- Dobrze, tylko boli mnie bardzo głowa.- odpowiedziałam, masując sobie czoło.
- Nic dziwnego, skoro z taką siłą uderzyłaś w drzewo. Masz szczęście, że żyjesz.
- Dziękuję Ci za ratunek Olivio.
- Zrobiłam to z troski o Ciebie i o brata, bo On by tego nie zniósł a Ciebie chciałam w końcu poznać. Naprawdę nie musisz mi dziękować, bo postąpiłam tak, jak należy- odparła.- Jak już staniesz na nogi to koniecznie musimy spędzić trochę czasu razem, pójść na zakupy, czy coś, jeśli chcesz.
- Chętnie- odpowiedziałam z uśmiechem.
Nagle drzwi od pomieszczenia się otworzyły i podszedł do mnie Liam.
- Zostawię was samych- powiedziała Olivia i wyszła.
- Jak się czujesz?- zapytał z troską w głosie.
- Nie najgorzej- odrzekłam.- A Ty?- spojrzałam Mu w oczy.
- Jak ja się czuję?! Jeszcze pytasz?! Przeze mnie mogłaś zginąć!- wykrzyczał.- Od początku miałem rację. Powinienem się od Ciebie trzymać z daleka, a byłem zbyt samolubny i o mało nie przypłaciłaś życiem... Nigdy się tak nie bałem. Nie darowałbym sobie, gdybyś umarła przeze mnie.
- Nie mów tak! Jesteś najlepszym, co mi się w życiu przytrafiło- powiedziałam odważnie.
- Chyba raczej najgorszym. Gdybyś mnie nie spotkała miałabyś szansę normalnie żyć.
- Bez Ciebie nie żyłabym normalnie, dopiero gdy Cię poznałam, poczułam, że żyję.- odparłam
- Nawet nic o mnie nie wiesz. Gdybyś od początku wiedziała, trzymałabyś się jak najdalej.
- To mi w końcu powiedz.  
Nastała cisza a ja wciąż czekałam i próbowałam ułożyć wszystko w całość. Poruszał się niesamowicie szybko, gdy próbował mnie uratować, miał bladą i lodowatą skórę, nie wychodził na słońce... Tak było w książkach, które czytałam, ale czy to w ogóle jest możliwe? Sama nie wiem.. Przecież to nierealne. Nie mógł być nim. Z przerażenia nawet nie mogłam wypowiedzieć w myślach tego słowa na W. Skoro nic nie mówi to ja powiem, że wiem, najwyżej wyjdę na idiotkę i wszystko się wyjaśni.
- Liam, domyślam się kim jesteś, powiedz mi, proszę.- zobaczyłam strach w Jego oczach, ale w końcu zaczął:
- Chloe...
- No mów wreszcie!
- Jestem... wampirem...

_________________________________________________________________________________

Przepraszam, że takie krótkie, ale ostatnio mam dużo na głowie i nie mogę znaleźć na nic czasu. Dziękuję, że tak wiele osób czyta moje wypociny i jak zwykle proszę o komentarze, bo one motywują najbardziej