Niezapomniane wakacje cz.5

Hej jak tam wakacje?
Pozdrowionka :-* i miłego czytania życzę :-)  
_________

Nie uwierzycie co ja zobaczyłam, a raczej powinnam powiedzieć co i kogo. W pokoju gościnnym stał ktoś z ogromny bukietem kwiatów i w dodatku moich ulubionych, czyli róż. Nie wiedziałam kto to, bo bukiet zasłaniał mu twarz. Przez chwilę się przyglądałam i dostrzegłam Piotrka. Skąd on wiedział, że to moje ulubione? Na pewno to sprawka mojego kochanego brata. Zastanawiałam się tak, aż przez całe moje rozpalone ciało przeszło dziwne mrowienie. Jaka ja jestem szczęśliwa, wprost przeszczęśliwa. Ten gest z jego strony to najmilsza rzecz jaka mogłaby mi się przytrafić.  
-Matko Piotrek ten bukiet to dla mnie? Ale nie musiałeś-wydusiłam z siebie.  
-Dla takiego anioła jak ty, to i tak za mało-wręczył mi bukiet. Rany jaki on jest cudny. Normalnie rozpływam się tak mi słodzi, jak nikt do tej pory.
-Weź, bo strzelę buraka-powiedziałam i zaśmiałam się.  
-Nawet z burakiem będziesz wyglądała ślicznie-dał mi buziaka w policzek. Ja również dałam mu wielkiego buziaka. I nagle czar prysł, gdyż przerwał nam Bartek.  
-Dobra kończyć te amory-powiedział mój brat.  
-Już, już-powiedzieliśmy razem i zaczęliśmy się śmiać. To co się teraz wydarzyło przeszło jakie kolwiek moje wyobrażenia. Zaraz wpadła Wera i poszliśmy wszyscy do samochodu. Tym razem ja i Piotrek siedliśmy z tyłu, a Weronika zajęła miejsce obok mojego brata. Przez całą drogę nadawaliśmy na tej samej linii. W tle leciała, jak się okazało nasza ulubiona piosenka, czyli "Chwile jak te" Bednarka. Normalnie myślałam, że śnie, gdyż to było zbyt piękne by było możliwe.  

***Oczami Piotrka***
Nie wiedziałem, że istnieje coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia. Ta dziewczyna jest stworzona do kochania. Rany co ja gadam? Opanuj się chłopie, odezwała się moja podświadomość. Poczekaj wszystko w swoim czasie, pomyślałem sobie. Weź trochę zachowaj dystans. Jakby nie było to siostra mojego najlepszego kumpla. Przez jeden głupi błąd nie mogę ich obojgu stracić. Muszę pamiętać o przestrodze Bartka.  
-Słuchaj Piotrek. Wiem, że moja siostra jest ładną dziewczyną, ba wręcz piękną. Rozumiem, że jesteś w niej zakochany, ale pamiętaj jak zrobisz jej krzywdę, albo chociaż będzie przez Ciebie płakała. To wiedz, że nasza znajomość w tej sytuacji jest mało ważna, a nawet ulegnie zerwaniu-powiedział Bartek.  
-Pamiętaj o tym-dodał  
-Rozumie się. To jest dla mnie rzecz święta-odpowiedziałem  
-To dobrze i tak trzymaj-poklepał mnie po ramieniu. Zaraz potem zawołał Laure.  

***
W miarę szybko dojechaliśmy na imprezę. Piotrek zachował się jak prawdziwy dżentelmen, gdyż otworzył mi drzwi od samochodu.  
-Ależ dziękuję-uśmiechnęłam się.  
-Bardzo proszę-odwzajemnił uśmiech i podał mi rękę. Weszliśmy do klubu z wejścia było już słychać muzykę.  
-Ja z Werą musimy najpierw do toalety-oznajmiłam.  
-Przecież dopiero przyjechaliśmy-powiedział Bartek.  
-No, ale wiesz braciszku? Trzeba przypudrować noski-odpowiedziałam i skierowałyśmy się stronę łazienki.  
-Twój nosek i tak jest piękny-dodał za mną Piotrek.  
-Oj przestań już. My zaraz wrócimy, a wy w tym czasie zajmijcie fajne miejsce. I tak też się stało. Ja z przyjaciółką poszłam do toalety, a chłopaki mieli zająć miejscówkę.  
-Laura, co to miało być?-spytała moja przyjaciółka.  
-Ale o co ci chodzi?-chciałam się dowiedzieć.  
-To jak zachowuje się Piotrek i jak się do Ciebie zwraca-mówiła Wera.  
-Słuchaj jakby ci to powiedzieć...my coś do siebie czujemy-wydusiłam to w końcu z siebie.  
-To się bardzo cieszę-powiedziała z uśmiechem przyjaciółka.  
-Wiesz nawet dostałam dzisiaj od niego ogromny bukiet róż-podskoczyłam z radości.  
-Serio?! To znaczy, że ty i on...no że jesteście parą-dodała.  
-Jeszcze nie oficjalnie, ale można tak powiedzieć-odrzekłam z lekkim uśmiechem i wyszłyśmy z toalety. Jak to na imprezie tłum ludzi, ale mojego brata i oczywiście Piotrka to wszędzie bym rozpoznała. Zajęli stolik dla czterech osób w kąciku klubu. Zauważyli nas po czym zaczęli do nas machać i gwiazdać. Usiedliśmy wszyscy razem. Nie muszę mówić, że Piotrek siedział obok mnie. Wypiliśmy po jednym drinku i poszliśmy na parkiet potańczyć. Bartek wziął w obroty moją przyjaciółkę. Co było dla mnie dziwnym zjawiskiem. Jakby się tak zastanowić chwilę to oni do siebie pasują. Przestałam o tym myśleć tylko zajęłam się tańcem z Piotrkiem. Muszę wam powiedzieć, że tańczy bosko. Nie każdy tak potrafi. Jest to dla mnie miłym zakończeniem.  
-Wspaniale tańczysz-powiedziałam ze szczerym uśmiechem.  
-Bez przesady-powiedział speszony Piotrek.  
-Nie bądź taki skromny-klepnełam go w ramie.  
-Ej no, nie zawstydzaj mnie-wydusił z siebie.  
-Okej, już więcej nie będę-lekko się uśmiechnęłam. Nagle z głośników słychać było wolną piosenkę. Już chciałam zejść z parkietu, lecz Piotrek mnie zatrzymał. On lubi takie klimaty? Czy może chce zatańczyć ze mną wolnego? Ogarnęło mnie dziwne uczucie. W duchu pomyślałam w sumie co mi tam. Dałam się prowadzić mojemu partnerowi.  
-Nie wiedziałam, że lubisz takie wolne piosenki?-spytałam, a on nic nie odpowiedział tylko położył ręce na moich biodrach. Speszyłam się z lekka. I odruchowo odsunęłam się. W zasadzie nie wiem czemu to zrobiłam. Czyżbym się krępowała tego, że mnie dotyka? W gruncie rzeczy nie powinnam.  
-Boisz się?-spytał się zasmucony.  
-To wszystko chyba dzieje się zbyt szybko-powiedziałam i spuściłam głowę. Nie wiem co się ze mną dzieje? To on tak na mnie działa, czy jak? Nie potrafię tego sobie wytłumaczyć. Piotrek delikatnie i z wyczuciem podniósł mi głowę, a nasze oczy spotkały się ze sobą.  
-Laura? Jak chcesz to możemy być jak narazie tyko przyjaciółmi?-spytał.  
-Piotrek...bo ja...-zatkało mnie. Nie wiedziałam po prostu jak mu to powiedzieć. Jak dla mnie to działo się zbyt szybko. Chcę z nim być, ale chyba jeszcze nie teraz?  
-Tak Lauro? Słucham mów. Zrobimy tak jak ty uważasz-dodał. Nastała chwila ciszy. Przerwał ją mój gest, czyli zawieszenie rąk na jego szyi.  
-Mam rozumieć, że chcesz tańczyć?-spytał uśmiechając się przy tym lekko. Ja nic nie odpowiedziałam tylko przytuliłam się do niego. Tańczyliśmy tak w milczeniu do póki nie przerwał nam Bartek z Weroniką.
-Chwila, chwila gołąbki-krząknął mój brat.  
-Nie przyszliście tu sami-dodała Wera.  
-Okej, spokojnie już do was idziemy-powiedział Piotrek. Poszliśmy za nimi do stolika. Wypiliśmy jeszcze trochę, pośmieliśmy się, zatańczyliśmy przy paru piosenkach i zaraz pojechaliśmy do domu. Weronika wysiadła po drodze, a Piotrka poprosiłam by pojechał do mnie, bo i tak ma nie daleko. Zrobił tak jak powiedziałam. Muszę mu wyjaśnić tą sytuację z imprezy. Bartek poszedł do domu, a my jeszcze chwilę postaliśmy na dworze. Trochę mi było zimno, ale Piotruś dał mi swoją koszulę i momentalnie przez moje ciało przeszła fala gorąca.  
-Chcę Cię przeprosić za to jak się zachowałam na imprezie-stałam przed nim i patrzyłam mu prosto w te jego niebieskie oczy.  
-Nie masz mnie za co przepraszać. Wiem, że to wszystko się dzieje za szybko-powiedział z lekka zmieszany.  
-Może i masz rację. Nie chcę, żeby któroś z nas się rozczarowało tym związkiem-wydusiłam z siebie. Rany, a jak on sobie pomyśli, że mi na nim nie zależy? A przecież wcale tak nie jest.  
-Laura...ale ja...-nie wiedział jak ma mi to powiedzieć. Wyduś to z siebie mówiła moja podświadomość.  
-Tak?-patrzyliśmy sobie w oczy.  
-Ja po prostu...
__________
Ta część chyba mi nie wyszła?
Może kolejna będzie lepsza?
Komentujcie
Zrobimy zakład jak pojawią się 4 komentarze oczywiście od innych osób to dodam kolejną część.