Cała Prawda, cz. III

I znów zapadła cisza, aż do momentu, w którym Kamil nie zorientował się która jest godzina, nagle powiedział:
-Ojejku zasiedziałem się, muszę już iść.  
-A zobaczymy się jeszcze?-zapytała Karolina  
-No pewnie, kiedy tylko zechcesz, to ja lecę papa. -powiedział po czym wybiegł z domu dziewczyny. Ona jednak nie mogła o Nim przestać myśleć. Po krótkiej chwili takiego siedzenia usłyszała natarczywy dzwonię do drzwi, wstała z nadzieją, że to On-Kamil, lecz to co zobaczyła kompletnie ją dobiło w ten dzień.  
-Czego chcesz?!-zapytała z niecierpliwością owego bruneta w spodniach z opuszczonym krokiem i żółtej bluzce.  
-Powiedziałem Ci już, że bd Cię nachodził tak długo, aż mnie nie przeprosisz!- Krzykną. Wtedy w Karolinie coś pękło. Wiedziała, że musi być silna i może się rozpłakać dopiero, gdy ten człowiek, a raczej bydle odejdzie z jej posesji.  
-Ja mam Cię przepraszać to ty mi wybiłeś dwa miesiące temu palca, a no tak zapomniałam cioty takie jak ty mają krótką pamięć. -Wywrzeszczała Karolina brunetowi prosto w twarz, lecz On wtedy nie wytrzymał:
-Ty S*ko!-Krzyknął wepchną Karolinę do wnętrza domu nawet nie zamykając za sobą drzwi, lecz Ona upadła uderzając plecami o ścianę. Podszedł do niej złapał ją za włosy i podniósł do góry:
-Słuchaj sz**to jeżeli mnie teraz nie przeprosisz to... -brunet nie dokończył, bo został zaatakowany przez Kamila, gdy dziewczyna zobaczyła, że może uciec, zrobiła to i zamknęła się w łazience. Po około 5 minutach Kamil stał przed drzwiami łazienki delikatnie mówiąc :
-Karolinka, kochanie już możesz wyjść Go już tu nie ma. Jesteś przy mnie bezpieczna. -Kamil próbował załagodzić sytuacje i udało mu się. Karolina wyszła cała rozmazana i wpadła w ramiona chłopaka. On mocno ją przytulił i nie chciał puścić.  
-Dzię... dzię... . . kuje za wszystko. -szlochała dziewczyna.  
-Nie ma za co. -Odpowiedział Kamil głaszcząc ją po głowie.  

Mam nadzieję, że się podoba