Cała prawda, cz. II

Pewnie, czemu nie. -Powiedziała i wysunęła rękę na której miała zawinięty bandaż. Kamil dopiero wtedy go zauważył. Wyją telefon i podał Karolinie do ręki.  
-A tak właściwie to co Ci się w rękę stało?-Zapytał
-A... nie nic. -Odpowiedziała lecz od razu posmutniała. Pospiesznie przełożyła telefon do drugiej ręki (prawej), a lewą schowała za plecami.  
-No tak... -odpowiedział z żalem w glosie za to, że nie chce mu powiedzieć.  
-Oj no po prostu kot mnie podrapał. -Powiedziała pośpiesznie gdy usłyszała odpowiedź Kamila.  
-Pokaż. -powiedział i wyciągną dłoń do przodu. Karolina niechętnie podała rękę. Kamil ściągną bandaż i spojrzał z troską na dziewczynę.  
-Tniesz się ?!- Spytał z niedowierzaniem w głosie. Dziewczyna wyrwała rękę i ruszyła w stronę płotu. Kamil chwycił ją za rękę, a Ona obróciła się. Łzy spływały jej po policzku po chwili patrzenia Kamil podwiną rękaw i powiedział:
-Ej, chcesz potem tak wyglądać!- krzykną oburzony, lecz nie przestawał się w nią wpatrywać. Karolina zaczęła płakać jeszcze bardziej, On przytulił ją i dodał:
-Nie rób tego, to do niczego nie prowadzi potem bd miała takie blizny jak Ja- Powiedział troskliwie, a dziewczyna złapała go za rękę po czym weszli do jej domu.  
   Weszli do salonu i usiedli na sofie. Siedzieli tak w tej bez ręcznej ciszy, aż w końcu On zdecydował ją przerwać:  
-%to co powierz mi dla czego to robisz?- Powiedział uklęk przed dziewczyną i patrzył na nią. Ona po chwili powiedziała:
-Powiem, ale nie teraz. Nie jestem jeszcze w stanie Ci zaufać, przykro mi. - powiedziała i odwróciła wzrok, a On dodał:
-Rozumiem, wiem jak ciężko jest tak po prostu komuś zaufać. - Odrzekł.  
CDN.  
Piszcie czy się podoba i czy mam pisać dalej.