Wszystko mnie wkurwia #1

Pierwszy wpis zawsze jest chujowy. Trzeba przecież jakoś zacząć książkę, jakakolwiek i o czymkolwiek by nie była, no ale o czym pisać? Myślałem, że w tym przypadku będzie łatwiej, bo przecież sam tytuł podpowiada tematy. Siedzę więc i myślę, co mnie tu wkurwia… i szok. Nagle, kurwa, jest wszystko w porządku. Nagle, kurwa, jest cacy, jakby cały świat postanowił się zmienić tylko po to, żebym nie miał tematu do rozpoczęcia książki. W zasadzie mnie to nie dziwi, bo całe życie miałem pod górkę. Niektórzy pstrykali z dupy i mieli bez większych wysiłków to, czego chcieli. Czy to pieniądze, czy fajne dupy, lepszą pracę, akceptację książki w znanym Wydawnictwie. Ja, ni chuja. Zawsze, gdy chciałem coś osiągnąć, czułem się, że aby to zrobić, to muszę zaorać miliardy hektarów pola i to łyżeczką od herbaty. Tak właśnie miałem i wciąż mam. Pierdolić to. Postanowiłem robić swoje, bez względu na trudności i przeciwności losu.  
Przepraszam, musiałem się wyżalić. Wiem, to urocze, ale prócz tego, że wszystko mnie wkurwia, to na dodatek nie mam się komu wyżalić. Mówię tu o takiej prawdziwej przyjaciółce, wyrozumiałej, mądrej, inteligentnej, z poczuciem humoru, z sportowymi cyckami, z tyłkiem takim, który nie zasłoni mi widoku słonia, jak będziemy w ZOO… Takiej właśnie pragnę, a nie mam. Szukam, a to szukanie mnie wkurwia.  
Dobra, pierwsza strona odjebana, idę się myć, zjeść i zbieram się do pracy. Tak, kurwa, do pracy. Kupujcie więcej moich książek, to nie będę musiał zapierdalać do roboty, tylko usiądę przed laptopem i będę klepał dla Was tysiące stron, które dają Wam przecież zajebistą rozrywkę. Proste? Proste.