Sofonisba, cz. 3

- Prosiłaś o rozmowę, córko. Czyżbyś chciała błagać o wybaczenie za swoje zachowanie?
     Prywatny gabinet ojca, urządzony w sposób prosty i funkcjonalny, nie olśniewał  bogactwem ani przepychem. Inaczej, niż bardziej dostępne sale biesiadne, w których przyjmowano gości.
     - Mam pewną prośbę, ale to może później. Dlaczego zabiłeś Hafisę?
     - A co miałem z nią zrobić? Chciałabyś nadal zatrzymać ją w swojej służbie?
     - Nie wiem, chyba nie. Ale mogłeś ją  po prostu sprzedać albo odesłać.
     - Wiedziała zbyt dużo. Co innego, wydać córkę za pustynnego księcia w zamian za jego jeźdźców – to godne szlachetnego męża poświęcenie dla Miasta, co innego przyznać, że ta córka już wcześniej potajemnie się z nim spotykała. Nie zaszkodzi też, gdy ten Masynissa przekona się na własne oczy, że z Hazdurbalem Giskonidą nigdy nie ma żartów. Ty zresztą również. A teraz czekam na twoje usprawiedliwienia.
     - Nie widzę powodu, by akurat ciebie prosić  o wybaczenie, ojcze.
     - Posuwasz się za daleko, Sofonisbo! Jeżeli nie zamierzasz błagać o wyrozumiałość, nie zajmuj mojego cennego czasu. Przygotowuję się do wyruszenia z armią i mam mnóstwo obowiązków. A tu muszę jeszcze poskramiać własną córkę. Wyjdź i czekaj na moją decyzję w sprawie stosownej kary.
     - Poświęciłeś jednak swój jakże cenny czas, ojcze, by osobiście zorganizować tę zasadzkę w świątyni. A może wszystko to również wiązało się z przygotowaniami do wojny?
     - Jak śmiesz!
     - Skoro dzięki zdradzie Hafisy, dobrowolnej czy wymuszonej, wiedziałeś o wszystkim już  wcześniej, to dlaczego pozwoliłeś mi udać się nocą do świątyni? Czyż od samego początku nie chodziło ci o tych pięciuset wojowników, których chciałbyś widzieć w swojej armii? A schwytanie Masynissy w takiej sytuacji dało ci pretekst, by ich zażądać. I gorliwej służby samego księcia również. Od samego początku zamierzałeś sprzedać mnie w zamian za kilka setek numidyjskiej jazdy.
     - Nie opowiadaj tylko, że taka myśl jest ci przykrą. Sama pomogłaś w negocjacjach, bardzo zręcznie, muszę  przyznać. Płynie w tobie krew pokoleń kupców. W pewnym sensie, mógłbym być z ciebie dumny.
     - Tylko że ty, ojcze, stałeś się  teraz generałem i potrzebujesz wojowników.
     - Biorę ich zewsząd, skąd tylko mogę. Miasto rzeczywiście znajduje się w wielkiej potrzebie, Rzymianie to bardzo groźni wrogowie. A Masynissa mówił prawdę, Numidowie to szakale z pustyni, ale nigdzie nie znajdziesz lepszych jeźdźców. Tak, potrzebuję ich, potrzebuję ich gorliwej służby, potrzebuję  Masynissy. I dostanę to wszystko, za taką  czy inną  cenę, większą lub mniejszą.  
     - To ja mam być zapłatą.
     - Jak już to sobie wyjaśniliśmy, odegrasz tę rolę bez szczególnej przykrości. Dla chwały Miasta, oczywiście.
     - Skoro tak dobrze się rozumiemy, ojcze, mogę  teraz wyrazić moją prośbę.
     - Mów więc.
     - Chciałabym ponownie spotkać się z księciem Masynissą. W jak najkrótszym czasie, zanim wyruszy na pustynię, by zbierać  tych obiecanych wojowników.
     - To niemożliwe, co ty sobie wyobrażasz?
     - Skoro ja, kobieta, potrafiłam przejrzeć twoje zamysły, ojcze, to czy sądzisz, że książę również nie dojdzie do podobnych wniosków? Do myśli, że celowo zwabiłeś go w zastawioną pułapkę, w której stałam się przynętą?
     - Jeśli nawet, co z tego?
     - A to, że wcale tak nie było. I nie chcę, nie chcę, aby tak o mnie myślał.
     - To, co o tobie myśli, nie ma większego znaczenia. Byle dotrzymał przysięgi.
     - Ta przysięga niewiele będzie dla niego znaczyła, jeżeli uzna, że oszukałam go i zdradziłam. Na twoje polecenie, ojcze. I znajdzie łatwy sposób, by wziąć  pomstę. Wiesz dobrze, że okazji mu nie zabraknie.
     - Tak, mógłby zdradzić mnie Rzymianom w Hiszpanii.
     - Nie zrobi tego wtedy, jeżeli nadal będzie pragnął naszego małżeństwa. Ja też tego pragnę, nie przeczę. I dlatego nie jest mi obojętne, jakie ma o mnie zdanie. Tobie też nie powinno, ojcze.
     - Jest nie do pomyślenia, aby córka Hazdurbala Giskonidy spotykała się potajemnie z jakimś tam księciem z pustyni. To dlatego zginęła Hafisa.
     - I dlatego nie chcę spotykać się z Masynissą potajemnie. Spotkam się za twoją zgodą, ojcze. Zaprosisz go do naszego domu na ucztę.
     - Co takiego? Miałbym podejmować tego pustynnego psa?
     - Za tego pustynnego psa chcesz wydać własną córkę. I potrzebujesz jego jeźdźców. Zaprosisz księcia na ucztę i nakażesz, aby twoja posłuszna córka zabawiła was tańcem, który wykonam na twoje życzenie.
     - Ty chyba oszalałaś.
     - Czyż pięciuset jeźdźców w twojej armii, szybkich niczym wiatr, nie jest wartych jednego tańca?
     - Na jaja Melkarta, kogo ja wychowałem we własnym domu?
     - Kogoś, kto uczył się od znakomitych nauczycieli. I to nie tylko gramatyków, filozofów czy baletmistrzów, których opłacałeś. Miałam jeszcze jednego nauczyciela, najlepszego ze wszystkich.
     - Dobrze, niech będzie, jak chcesz. Potrzebuję tego przeklętego Numidy i jego wojowników.
     - W takim razie, zgodzisz się na jeszcze jedną prośbę swojej pokornej i posłusznej córki.
     - Jakąż to?
     - Masynissa zostanie tu na noc. A ja odwiedzę księcia w jego komnacie. Nie musisz o niczym wiedzieć, ale nie będziesz przeszkadzał.
     - Co ty sobie wyobrażasz? Miałbym zgodzić się na taką hańbę?
     - Nazywasz hańbą skosztowanie towaru, który oferujesz? Albo wypłacenie zadatku za towar, który bardzo pragniesz kupić?
     - Ale jeżeli to wyjdzie na jaw...
     - Nie wyjdzie, ojcze. A ja obiecuję, że po tej nocy Masynissa przyprowadzi swoich jeźdźców szybciej i w większej liczbie, niż mógłbyś się spodziewać. A w Hiszpanii rzuci do twych stóp setki głów Rzymian. Na chwałę Miasta.
     - Na chwałę Miasta, skoro nie może być inaczej.