Drabble – Szkwał

Jest bezpiecznie i cicho, przyjemnie. Błękit niczym niezmąconej wody, dającej błogi relaks. Samotna łódź dryfuje, kiwając się leniwie. Lewa, prawa, lewa… – tafla skrzącymi jęzorami łechce obie burty, wesoło rozłażąc się na wszystkie strony. Fikuśna gra brylantowych świateł. Koi serce i duszę, daje spokój.  
      Lecz nagle?!
      Wystarczy chwila, dwie, a łódź już skacze jak dziki koń, niesiona nieokiełznanym nurtem. Nie umie się obronić, jest za silny – rozjuszony i zaborczy.
      Epicentrum!  
      Fale się wściekły, oszalały całkowicie. Lustra już nie ma, przepadło na rzecz wzburzonej piany. Bezczelna szumowina.  
      Walka nie trwa długo; łódź tonie, znikając pod białą pierzyną.


      Kto włączył to pieprzone jacuzzi?