Siłownia cz. 20

Igor wyszedł gdzies. Ja siedzialam na podlodze przywiazana do jakiejs rury. Nie moglam się wydostac lecz bardzo probowalam. Igor byl jednak kiepskim porywaczem. Nie zabral mi telefonu co bylo na moja korzysc. Probowalam jakos przeciac sznurek ale na nic to się zdalo. Nagle uswiadomilam sobie ze nie zostalam przywiazana do tej rury cala. Mialam przywiazane tylko dwie rece. Podnioslam się do gory z wielkim bolem i probowalam odepchnac noga się od sciany byl oderwac te sznurki lecz zrobilam sobie tylko krzywde.
Michal wrocil i podszedl do mnie probujac mnie pocalowac lecz ja splunelam na niego
- Pieprz się psycholu! - powiedzialam z pogarda.
- Ksiezniczko, uspokoj sie. Kupilem Ci pyszne jablka. Wam. Musze o was dbac - powiedzial Igor.



**********
OCZAMI MICHALA.  
**********

Policja już szukala Laury. Ja zjezdzilem cale miasto w poszukiwaniach mojej kobiety.
- Michal. Spokojnie, nic jej nie bedzie - powiedziala Karolina
- Nic jej nie bedzie? Nic jej nie bedzie? Przeciez to psychol. Zabije go. Zabije skur*iela! - krzyczalem. - Boze, dlaczego ja jej wtedy nie odprowadzilem.. Zawsze to robilem a teraz.. - usiadlem i rozplakalem sie, chowajac twarz w rece. Rozplakalem się jak male dziecko.
- Posluchaj, a moze znales kogos od tego Igora co? - zapytala.
- Nie.Ale wiem gdzie pracowal. - powiedzialem. i spojrzalem na Karoline - No tak, ze tez wczesniej na to nie wpadlem. Moze w jego pracy mi cos powiedza. Jade tam. - powiedzialem i ruszylem w strone samochodu.
- Jade z Toba. - powiedziala Karolina.



OCZAMI LAURY.
Igor obral mi jablko i probowal mnie nimi nakarmic. Odwracalam glowe. Nagle zadzwonil telefon. Igor zostawil jablka obok mnie i... noz!
To byla moja szansa. Teraz mialam szanse się uwolinic. Szybko noga zagarnelam noz pod siebie.
- Laleczko, sluchaj. Musze wyjsc. Bede za 20 minut. - usmiechnal się Igor a mi az chcialo się zwymiotowac na widok tej twarzy.
Igor wyszedl a ja probowalam wziac noz. Wzielam go miedzy stopy i probowalam uniesc do gory. Zrobilam to. Noz byl w mojej rece. Na cale szczescie Igor zlaczyl je niedaleko siebie. Rozcielam sznurek i bylam już uwolniona. Chwycilam za torebke w ktorej mialam telefon i wybieglam z kamienicy. Znalam ta ulice, mimo ze bylo ciemno. Chcialam zamowic taksowke ale nie mialam na to czasu. W poblizu nie bylo nikog. Jakby wymarle miasto. Ucieklam dwa bloki dalej i schowalam sie. Wybralam numer Michala.
- Halo Laura? Gdzie jestes?! - spytal
- Michal. Jestem na ulicy Polnej. - plakalam
- kochanie, ja już jade! Spokojnie. Cos Ci zrobil? - zapytal a ja nie zdazylam odpowiedziec. Igor zamknal mi twarz i zaciagnal spowrotem do kamienicy  
- Ladnie to tak uciekac suko? - zapytal.

Balam sie. Strasznie się balam. Zaciagnal mnie do mieszkania i rzucil na tapczan.
- Rozbieraj się - powiedzial sciagajac bluze i zaczal mnie calowac.
Obrzydzilam się i spojrzalam w bok. Obok mnie stala butelka. Wzielam ja i rozbilam mu ja o glowe. Stracil przytomnosc a ja wybieglam.
Znalazlam się na ulicy. Uslyszalam syreny policji. Byla niedaleko i mialam nadzieje ze jechala w mojej sprawie.  
- Jezeli nie mozesz byc moja, to jego tym bardziej nie bedziesz. - krzyknal Igor.
Upadlam na Ziemie wijac się z bolu. Igor postrzelil mnie. Policja za chwile obezwladnila go. Lezalam na chodniku i powoli odplywalam.
- Laura, Laura skarbie! - powiedzial zaplakany Michal i wzial w swoje dlonie moja glowe. Zdjal swoja bluze i okryl mnie. - Skarbie, wytrzymaj, karetka już jedzie. Kochanie!
- Michal... - wydukalam. - Kocham Cie, pamietaj... - odplynelam

**********  
OCZAMI MICHALA
**********


- Laura, Laura! Prosze Cie! Obudz się !!! - krzyczalem.
- Zabieramy ja! - krzyknal ratownik medyczny. - Zyje. Trzeba ja natychmiast operowac.  
Karetka odjechala a ja bylem caly roztrzesiony. Wsiadlem do samochodu i ruszylem za nimi. Wbieglem do szpitala i ruszylem w strone bloku operacyjnego.
Operowali ja. To byla najdluzsza godzina mego zycia. Zadzwonilem do Karoliny.
Niedlugo przyjechali.
- Panie doktorze, co z nia? - zapytalem lekarza.
- Stracila duzo krwi. To cud, ze przezyla. Kula przeszla milimetry od serca. Nie moge powiedziec, ze jej stan jest stabilny bo nie jest. Podczas operacji tracilismy ja kilka razy. Prosze byc dobrej mysli. - poklepal mnie po ramieniu lekarz.
- co z dzieckiem? - zapytalem.
- jezeli Panska zona przezyje, to dziecko tez. - odpowiedzial
- Moge do niej wejsc? - zapytalem.
- Narazie to nie mozliwe. Lezy na OiOMIE. - odpowiedzial i odszedl.

Usiadlem i mialem nadzieje, ze to sen. Nie moglem jednak tak bezczynnie siedziec. Wstalem i pobieglem do tego lekarza.
- Panie doktorze. Ja musze ja zobaczyc. - powiedzialem.
Lekarz usmiechnal się i zaprowadzil mnie do niej.  
- Tylko 15 minut - usmiechnal sie.
- Dziekuje. - powiedzialem i wszedlem do niej. - Czesc kochanie. - zlapalem ja za reke i usiadlem. Chcialem cos powiedziec ale lzy naplynely mi do oczu. W tym momencie naprawde uswiadomilem sobie, ze jest moim calym swiatem. Dopiero wtedy gdy moglem ja stracic.. - Skarbie.. Jestes silna. Poradzisz sobie... - mowilem przez lzy. - Pamietasz jak mowilas mi, ze zawsze chcialas miec dom z pieknym ogrodem? Obiecuje, ze taki Ci kupie. Bedziemy szczesliwa rodzina. Lekarz powiedzial o Tobie, ze jestes moja zona. Staniesz się nia. Obiecuje. Razem się zestarzejemy. Tylko blagam Cie, nie poddawaj sie. Wyjdz z tego. Razem z tego wyjdzmy. - scisnalem ja za reke, przecieraja oczy.
- Przepraszam - powiedziala pielegniarka - Musi Pan już wyjsc.
Wstalem i pocalowalem Laure w czolo.
- Kocham Cię mała.