Chwila/ cz.6

Rozdział 6
-Do nikogo nie jestem podobna! Wszyscy macie cos z głowami!- Krzyczałam.
Mam już tego dość, to męczące jeżeli cały czas słyszysz, że jesteś do kogoś podobna.  
Ominęła dziewczynę chwiejnym krokiem, jest mi słabo. Nie chcę by ktoś to zauważył, więc zaczynam biec w stronę domu, chcę się przejść, dobrze mi to zrobi.
Idę już dobrych dziesięć minut gdy słyszę dźwięk silnika samochodowego.  
Odwracam się w jego stronę i widzę uśmiechniętego Oskara.  
-Wsiadaj, nie będziesz szła taki kawał.- Powiedział.
Zawahałam się, ale po chwili siedziałam w samochodzie.
-Dziękuje.- Rzuciłam szybko.
Chłopak przyglądał mi się. Poczułam na twarzy rumieńce. No niee… nie teraz.
-Nie dziękuj.- Opowiedział po dłuższym czasie.
Uśmiechnęłam się lekko, odwzajemnił mój uśmiech. Zrobiło mi się ciepło na sercu.
-Biegasz dziś?- Zapytał zaciekawiony.
-Jak co noc.- Odpowiedziałam.
-Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko jak się przyłączę?
Chciała żeby ze mną biegał, czekałam aż o to zapyta.
-Jasne.
Dopiero teraz zobaczyłam, że zwolnił.
-Czyżbyś zwolnił, bo chcesz ze mną dłużej rozmawiać?- Roześmiałam się.
Zrobił zmartwioną minę, specjalnie.
-Masz mnie.
Oboje się zaśmialiśmy.
-Powiesz mi coś o sobie?- Popatrzył się na mnie z nadzieją.
-Hmm… mam siedemnaście lat, mieszkam w tej okolicy.
-No wiesz co? Tyle to ja wiem.- Zaśmiał się.
Usłyszeliśmy w radiu świetna piosenkę, oboje nachyliliśmy się żeby pogłośnić, no i się zderzyliśmy. Bolało.
-Przepraszam.- Jęknęłam. Nic nie opowiedział tylko nachylił się i pocałował mnie delikatnie w czoło, miejsce gdzie się uderzyliśmy.
Zaskoczyło mnie to, ta czułość na jego ustach, delikatność ujęły moje serce. Dobrze, że młoda jestem bo inaczej dostałam bym zawału.
-Dziękuje.- Szepnęłam.
-Proszę.- Rzucił.
Podjechaliśmy pod mój dom. Popatrzyłam na niego i zrozumiałam, że… z nikim tak mało nie rozmawiałam, przez tak długi czas.
-Musze lecieć, dzięki za podwózkę.
-Nie ma sprawy, jak zawsze możesz na mnie liczyć.- Co miał na myśli to mówiąc?