Pierwszy raz pana K...

A oto jestem. Ostatnio byłem tu aktywny jak Jarosław.K w łóżku czyli prawie wcale. Może warto coś wreszcie naskrobać i znowu zostać w komentarzach zmieszany z błotem. Taaak to dobry pomysł. Tak sobie leżę i myślę o moim życiu. Jakby ktoś dwa lata temu powiedział mi, że zacznę tutaj pisać to kazałbym mu się stuknąć w głowę. Zacząłbym też pilnować swojego tyłka bo nie wiadomo co takiemu wariatowi po głowie chodzi. A nóż chciałby skrzywdzić moje młode ciałko? Przez ten czas okazało się, że nie tylko coś nabazgrałem ale również spotkałem tu wielu ludzi, którzy nauczyli mnie jeszcze więcej rzeczy. Wśród nich była ona. A więc zacznijmy od początku. Pamięć mnie zawodzi ale jak sama mówiła podobno zaczęło się w październiku. Podobno to ja pierwszy do niej napisałem. To w jaki sposób zaczęliśmy pisać to było coś innego, to był nowy wymiar. Każda wiadomość była jak sarkastyczny cios wymierzony w sam środek ego rozmówcy. Każda kolejna wiadomość nakręcała coraz bardziej, zmuszała do myślenia i powodowała szybsze bicie serca. W końcu jednak jakoś wymieniliśmy się numerami gg. Zacząłem poznawać ją bliżej. Odkrywać, że oprócz tego, że jest doskonałym przeciwnikiem w przepychankach słownych jest także świetną osobą. Może wredną jak sama o sobie mówiła ale jednak bardzo pracowitą i życiową. W przeciwieństwie do większości dzisiejszych nastolatek osobą ceniącą jakiekolwiek wartości. Dla niej liczyło się coś więcej poza nowymi butami czy telefonem. Potrafiła oddać swoje pieniądze aby jej młodsza siostra miała na nowe ubranie. Ehhh to było jak nowa zabawka, która nigdy się nie nudzi. Z nią jedną mogłem i mogę rozmawiać nadal całymi godzinami na najróżniejsze tematy. Niestety poniekąd przez swoje gapiostwo czy może strach przed stratą nie powiedziałem w porę co czuję. Straciłem swoją szansę. Okazało się, że znalazła kogoś kto jest się w stanie nią zaopiekować. A przede wszystkim kogoś kogo nie dzielą od niej 143 kilometry. Mówiąc szczerze nigdy wcześniej nie czułem nic podobnego. Myślę, że nie jest to miłość a bardziej przywiązanie i coś co czujemy gdy widzimy kogoś i wiemy że "to ten którego polubię". To i to, że postanowiłem to skończyć aby się dłużej nie katować tym, że jestem blisko a jednak tak daleko. To, że jednak nie mogę w chwili obecnej zrobić nic ponad nabazgranie paru linijek napawa mnie strachem i niepewnością. Zawsze wcześniej miałem wszystko pod kontrolą, na zimno analizowałem i dopasowywałem działania do sytuacji a teraz jestem nikim. Pomimo to jednak napawa mnie optymizm. Zmierzam do tego, że dzięki temu nauczyłem się dużo więcej o sobie niż przez 18 lat życia. Być może obracałem się w złym towarzystwie. Być może zbyt mało widziałem aby wcześniej wpaść na kogoś takiego. Teraz jednak nauczyłem się tego, że jest jeszcze nadzieja dla świata. Nauczyłem się, że dobre dziewczyny nie są jak mamuty czyli grube włochate i na wymarciu. Dzięki niej wiem, że nie warto zamykać się w domu. Warto wyjść poszukać. Oczywiście, że ideał nie jest dostępny jak gazeta "w każdym kiosku ruchu". Na każdego czeka gdzieś druga połówka. Wystarczy tylko zmienić coś w swoim życiu, zrobić coś innego. Być może w takie niedzielne słoneczne popołudnie wyjść z domu może pomożesz komuś ponieść zakupy a on odwdzięczy Ci się za to w niespodziewany sposób. Lepiej przejść się choćby do parku a nie siedzieć przed ekranem i czytać jak kolejny facet poszedł do łóżka z małolatą. Lub wręcz przeciwnie może warto usiąść wejść na czat ruletkę może ktoś po drugiej stronie zmieni twoje życie.  
PS. Może ktoś myślał że będzie tu opis jak wielki Kamil przy akompaniamencie kobiecych jęków pierwszy raz "stał się facetem". Stałem się i nie żałuję, że tylko w taki a nie inny sposób.