Udręka świata narzuconego - Prolog

Udało mi się dokopać do opowiadania, które lata temu zaczęłam pisać i postanowiłam je tutaj opublikować. Muszę jednak je przeczytać i wprowadzić pewne zmiany, a myślę, że nie głupim zwyczajem jest delikatne rozpoczynanie, więc zapraszam do czytania, za krytykę też się nie obrażę i mam nadzieję, że będzie to na tyle ogarnięte, że będę mogła kontynuować.  
Więc w drogę.





**************
   Przenieśmy się w świat nieustannej walki, gdzie przeżycie jest równe z bezwzględnością, a rządzi nim zimna stal, drewniane strzały oraz znane tylko niektórym słowa, które omamiały, a czasem raniły bardziej niż niejeden cios zadany prosto w serce. Jednak nie wszędzie tak jest, są jeszcze wsie, miasta, gdzie udręka nie dotknęła swoimi mackami mieszkańców. Niestety w tych czasach prędzej czy później w każdy zakamarek zakradnie się widmo bólu i udręki, wystarczy mrugnięcie oka, a wojna przyjdzie lub będzie trzeba iść do niej.  

   W jednej z takich wsi, w których nieznane były jeszcze znamiona wojny, wychowywał się Sagromor. Pomimo początkowej nienawiści, jaką żywił do swojego imienia jako dziecko, z biegiem czasu dojrzał do tego, aby zacząć je doceniać. W dorosłym życiu nie raz łapał się myśli, że rodzicom bardziej udało się jednak to niż on sam. Zastanawiał się też czy to imię nie zdefiniowało tego, kim się stał, tak jakby to, jak nazwie się człowieka mogło mieć siłę decydującą, którymi ścieżkami będzie podążać jego życie. A droga, którą podąża jest tym, czego nikt się nie spodziewał.  
**************




Tutaj chwilowo zakończę, mam nadzieję że chociaż trochę kogoś zaciekawiłam na tyle, żeby zerknąć na kolejne części. Ahoj!