Wzięta na warsztat cz. 2

Nie miałam tak wielkiej sumy, jak okazała się kosztowną być naprawa! Nie mogłam też stracić tak sentymentalnej pamiątki… Co robić?
Pan Miecio najwyraźniej postanowił wykorzystać, wpadającą w jego brudne łapska okazję. Zażądał zrobienia mu „loda”!
Oczywiście stanowczo odmówiłam!  
Ale cóż z tego? Nie mogłam pozostawić cennego skarbu na pastwę nieznanego losu
Chcąc, nie chcąc, ukorzyłam się. Nie miałam wyjścia… Musiałam przed nim kucnąć i wziąć jego, prężące się do boju, narzędzie do buzi…
Zaczęłam robić mu dobrze ustami. Lubił to, aż sapał…  
Chwycił mnie dłonią za włosy i zaczął nadziewać moją głowę na twardy przyrząd… robił to miarowo… i silnie… jak maszyna w jego warsztacie…
Aż musiałam uważać, żeby w tych szpilkach na tak wysokim obcasie, utrzymać równowagę!