Tajemnice Diany cz1

Każde dziecko powinno dorastać w odpowiednich warunkach, przy kochających rodzicach. Powinno mieć szanse na to, aby godnie żyć. Pewien lekarz twierdzi, iż, kto dużo uśmiechał się za młodu, ten w przyszłości życie będzie miał lżejsze. Chociaż nie często zgadzam się z opinią "specjalisty", w tym akurat przypadku przyznaje mu racje. Człowiek powinien za młodu poznawać szczęście, uczyć się uśmiechać, aby później było mu łatwiej, chociażby sprawiać pozory szczęśliwego. Priorytetem dla przyszłości naszego świata powinien być kochający ojciec, który zabiera swoje pociechy w dni wolne do zoo, czy na basen. Opiekuńcza matka, która czyta na dobranoc, po raz setny, ulubioną bajkę swojego dziecka. Rodzeństwo, które wiecznie dokucza, ale kiedy przyszło by co do czego, oddałoby życie za nas. I wreszcie babcia, która krzyczy, że nie masz na sobie czapki, chociaż na dworze jest blisko 18 stopni, która ciągle ci powie, że jesteś straszną chudziną i podkładała pod nosek ciepły rosołek, który sama ugotowała z myślą o tobie. Nie zapominając o dziadku, z którym tradycją jest gra w szachy i opowieści, jak żyło się w czasach wojny, wnuki wpatrzeni w pomarszczonego człowieka, niczym w obraz.  
I wreszcie rodzinne święta, kiedy cała zgraja ludzi pakuje się do domu, obściskuje i składa życzenia. Wspólne kolędowanie i dzielenie się opłatkiem, szczerze uśmiechnięte oczy i serca otwarte na nowe znajomości. Ludzie często tego nie znają, zapominają o wartościach, które otrzymują z każdym dniem, zapominają o tym co jest w życiu najważniejsze, ponieważ dla nich, jest to na porządku dziennym.  
Niestety dla niektórych mogą być to tylko marzenia, tak jest i w moim przypadku, w wieku 15 lat zamknięto mnie w szpitalu psychiatrycznym. Nigdy nie poznałam prawdziwego szczęścia. Często leżę w łóżku, czekając na kolejną dawkę zastrzyków i rozmyślam. Dlaczego ja? Dlaczego akurat mnie to spotkało? Co ja takiego zrobiłam? Czy Bóg mnie nie kocha? Zupełnie bez sensu zadawałam sobie te wszystkie pytania, ponieważ ja nawet nie wierzę w Boga, gdyby on istniał i był taki dobry jak to mówią, nie pozwoliłby abym tak cierpiała, nie pozwoliłby na to, żebym się urodziła, bo przecież czym mogłam zawinić jako płód, czy kilkuletnie dziecko?  
Nigdy nie zaznałam szczęścia, zawsze zazdrościłam osobą, które pochodziły z normalnej rodziny. Co noc płakałam, a krew lała się niczym łzy, tylko tak mogłam poradzić sobie z tym co mnie otacza. Moje przemyślenia przerwała Vaness Blunk'e, osoba z którą dzielę pokój.  
- Czy dobrze się czujesz? - spytała nieśmiało niebieskooka brunetka. Nie odpowiedziałam nic, tylko bezczynnie wpatrywałam się w sufit, nie byłam gotowa na rozmowę jednak to była jedyna osoba, która się mną zainteresowała. Spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem i odpowiedziałam pytaniem retorycznym.  
- A czy kiedykolwiek było?!- krzyknęłam lekko, nie potrafiłam panować na emocjami. - Leżę tutaj i krwawię, ciągle płaczę i rozmyślam nad tym jak się zabić. Czy według Ciebie tak czuje się osoba, u której jest wszystko w normie? Czy gdyby było u mnie dobrze, to siedziałabym tutaj teraz z Tobą?  
Zdaję sobie sprawę, że lekko przesadziłam. No dobra, nie lekko, bardzo przesadziłam. Vaness popatrzyła na mnie przepraszającym wzrokiem i ze łzami w oczach zamierzyła się do opuszczenia pokoju. Zatrzymałam ją zanim zdążyła wstać i zaczęłam swoją opowieść...



CDN...