Tajemnice Diany cz4

Byłam bardzo ciekawa jaką tajemnicę skrywa w sobie ten chłopak, dlaczego się tutaj znalazł? No nic, marne są szanse, abym się tego dowiedziała.  

-Diana, musisz być silna, nie wolno Ci tyle o nim myśleć, Diana- usłyszałam melodyjny głos mojego przyjaciela, przyjaciela, który tak naprawdę nie istnieje, a który tak bardzo pomaga. Chciałam z tym walczyć, sprzeciwić się żądaniom Pitera lub mamy, nie wiedziałam wtedy, kto do mnie mówi. Wykrzyknęłam- Nie będziesz mi mówić co mam robić! I zapłakana pobiegłam do swojego pokoju. Cały oddział patrzył na mnie jak na typową wariatkę i zignorował mnie, tylko Vaness zwróciła uwagę i pobiegła za mną, na darmo, zamknęłam drzwi i nie chciałam nikogo tam wpuścić. Moja psychika od zawsze była słaba, nigdy nie potrafiłam radzić sobie z problemami, wszyscy mówili, że za bardzo wyolbrzymiam, a ja zastanawiałam się jak można być tak nieczułymi istotami jak ludzie, którzy mnie otaczają.

DLACZEGO!!- wykrzyknęłam w stronę pustej, białej ściany.- DLACZEGO NIE POZWALASZ MI ŻYĆ!! - darłam się jak opętana, dosłownie.

Nagle poczułam ciepło, które mnie otacza, poczułam się bezpieczna, tak jakby niewidzialna tarcza mnie osłaniała, nie słyszałam nic oprócz ciepłego głosu- Wszystko będzie dobrze Diano, nie masz się o co martwić. Uspokoiłam się i upadłam na ziemię, leżałam tak godzinę, może więcej, zasnęłam. Obudziłam się już w łóżku, otoczona byłam pielęgniarkami, wszystkiemu przyglądała się Vaness.

- Czy wszystko w porządku? Usłyszałam troskliwy głos jednej z pielęgniarek, nie byłam w stanie wtedy zorientować się, która to, dalej byłam w amoku, nie odezwałam się słowem, kiwnęłam tylko głową na znak, żeby sobie poszły. Ku mojemu zdziwieniu zrobiły to, szybko odpuszczają, pewnie były przyzwyczajone do tego typu zachowań. Niepewnie podeszła do mnie Vaness, podejrzewam, że zaczęła się mnie bać i w sumie nie dziwię jej się, ja sama czasami boję się siebie, bądź tego, co się we mnie znajduje.  

-Diana, czy dobrze się już czujesz? Spytała zachowując bezpieczną odległość ode mnie. Uśmiechnęłam się szeroko jak jeszcze nigdy, co chyba ją bardziej przeraziło.

- Tak, czuję się cudownie, melancholia odeszła, przybyła nirvana, jestem taka szczęśliwa.

- Strasznie głupio mi pytać i niszczyć Ci ten dobry humor, ale byłabyś może w stanie dokończyć opowieść z twojego dzieciństwa?  

po plecach przeszły mnie dreszcze na samą myśl o tym, ale mam jedną zasadę, jeżeli obiecuję to zawszę słowa dotrzymam, tak też postanowiłam zrobić teraz i kontynuować historię mojego życia.

- Mogłabyś przypomnieć mi na czym skończyłam? Chciałabym uniknąć powtórzeń- spytałam spokojnym głosem koleżankę, czułam, że muszę być dla niej miła, chociaż nie znamy się długo, mam wrażenie, że łączy nas więź, której nie da się od tak zniszczyć.

- Nie ma problemu, skończyłaś opowieść na tym, że dowiedziałaś się o śmierci ojca- kiedy Vaness wypowiedziała te słowa, od razu spojrzała mi w oczy, chciała pewnie sprawdzić jak zareaguję na tę wiadomość, ku jej zdziwieniu moja zewnętrzna pozycja nie zmieniła się, a wyraz twarzy był taki sam, jakby nigdy nic. Oczywiście pozory mylą, w środku wyłam z bólu.

-Tak więc... śmierć ojca na zawsze odmieniła moje życie, doprowadziła do porażki mojej jak i mojej matki, która teraz jest w lepszym świecie...


CDN


jeżeli będą komentarze to całkiem niedługo, po prostu nie wiem czy jest sens pisać, skoro mało kto czyta oczywiście te negatywne są także miło widziane