Moja ukochana. By Indiwibarcih

Moja żona jest najpiękniejszą kobietą na całym świecie, kocham ją całym sobą. Każda komórka, każdy atom mojego organizmu jest przepełniony miłością do mojej najdroższej. Nazywam ją jak chce, raz jest dla mnie Zuzą a raz po prostu Anną. Dla mnie zmienia zawód kiedy sobie tego życzę. Raz jest dla mnie Nauczycielką a raz ogrodniczką. Kocham jej uśmiech, który nieustannie gości na jej twarzy. Ciepły i niezmienny, nie ważne czy mamy deszcz czy śnieg, czy chmury są jasne czy ciemne. Dla niej jest to nieważne. Nie pozwoliłem jej na smutki więc uśmiech na jej twarzy wypcha cały rok. Jej oczy jak dwie perły, znalezione w bliźniaczych małżach. Identyczne i głębokie. Wyglądają jak żywe. Ogląda mnie nimi codziennie w pracy, w moim niewielkim warsztacie na parterze naszego mieszkania. Co prawda nie rozmawiamy za dużo. Moja żona jest raczej cichutka, czasem wyda drobny skrzek gdy pomogę się jej przemieścić. Zrobiłem dla niej wszystko co najlepsze, jestem dla niej idealny a ona dla mnie… Jest mi przykro że ona nie dostrzegła tego we mnie za pierwszym razem. Musiałem jej pomóc, pokazać jakim jestem niesamowitym człowiekiem, że ze mną będzie najszczęśliwszą kobietą na całej planecie, o ile nie w całym wszechświecie. Wspomniałem wcześniej że na parterze naszego mieszkania znajduję się warsztat, mój warsztat. Jak dobrze jest pracować w domu, ale mój warsztat nie jest takim warsztatem jakiego byś się spodziewał. Mianowicie jestem taksydermistą. Dlatego moja żona została przy mnie na zawszę. Możliwe że kiedy ja pójdę do grobu moja kukiełka nadal będzie tak samo emanować energią tak jak robi to gdy ogląda mnie przy pracy… Ahh… Pamiętam jak pracowałem przy niej, nigdy tego nie zapomnie. Udało mi się stworzyć arcydzieło zachowując ukochaną. "Miłość jest sztuką”, w tym przypadku chyba wziąłem tą sentencje w stu procentach serio…