Gra

Budzę się w ciemnym, zimnym  pokoju
Przed monitorem komputera
Ta gra
Znam ją, ale nie potrafię w nią grać
Nie wiem jak długo już leci
Beznadziejna grafika
Beznadziejna muzyka
Ta gra to też brzydki pokój
Escape room?
Pełen zagadek i pułapek
Do przejścia na wyższy level
Punkty  
Tracone przy każdym fałszywym ruchu
A często i bez niego
Ruch? Jaki ruch?
Teraz dopiero zauważam
Że ręce przykute do blatu
W zasięgu zacinająca się myszka
I słabo oświetlona klawiatura
Kto mnie tu uwięził?  
Dlaczego? I po co?
Jest tam kto?
Muszę przejść przez grę?
A jeśli nie przejdę?
Game over?
Wreszcie ogromnym wysiłkiem
Wyższy level
A nie…
To jednak taki sam pokój
Pełen problemów, pretensji
Walę na oślep mieczem
Hydra pomnaża swe głowy
Broń coraz cięższa
Nie mam siły
Padam na kolana
Czekam
Ale nie słyszę „Game over”
Ściany zbliżają się  
Ale nie miażdżą
Pozostawiając miejsce
Na szyderczy śmiech
Jest tu ktoś jeszcze?
No tak – nie jestem sama
Tych pokoi jest siedem miliardów
Ale ja w moim
Jeśli się dobrze postaram
(Nie, nie w zapętlonej grze
Tu, naprawdę, obok biurka)
To dosięgnę do kontaktu
I wyciągnę wtyczkę.
Moje game over.
Nie gram.