Zakazany Pan ~5~

Ruszyłam za klamkę i drzwi się otworzyły.. pierwsze co, to zobaczyłam piękny, biały, nie za duży dywan, który był na jasnych panelach. Ściany były pomalowane na szaro, a na nich były różne obrazki, ozdoby, pięknie to ze sobą współpracowało.. były dwie pary drzwi plus wejściowe, wszystkie były białe i zamknięte.. oczywiście prócz tych wejściowych.. Na środku pokoju stało wielkie łóżko, które wydawało się bardzo, ale to bardzo wygodne..  po obu jego stronach stały  małe komody, które składały się z dwóch szuflad. Po prawej stronie znajdowały się jedne drzwi, a obok nich dwie białe komody, które były lekko od siebie odsunięte. Na komodzie znajdowały się świeczki, które bardzo uwielbiam, natomiast nad komodą wisiał nie za duży, nie za mały telewizor, był na tyle widoczny, że można by było oglądać go z drugiego końca pokoju.. Z obu stron telewizora znajdowały się półki. Po lewej stronie znajdowały się drugie drzwi, a w kącie stała sofa wraz z wielką pufą i stolikiem. Pomiędzy drzwiami a sofą stało również białe biurko, a na nim laptop, ponadto na ścianie znajdowały się jeszcze pułki.
- I co może być? Ten pokój stworzył projektant, ja szczerze mówiąc bałam się urządzać go sama.. wiesz.. nie wiedziałam czy ci się spodoba więc.. zostawiłam to dla specjalisty.. Mam nadzieję, że on trafił w twój gust!
- Żartujesz! Przecież on jest przepiękny! Nawet gdybyś urządziła go sama, na pewno by mi się spodobał! Wiesz przecież, że mieszkałam w ośrodku. Nigdy nawet nie marzyłam o tak pięknym pokoju.. Bardzo dziękuję- powiedziałam po czym ją przytuliłam
- Bo się zaraz rozkleję! Po lewej stronie jest łazienka, a po prawej garderoba, później pooglądasz, tam jest kilkanaście par ciuchów, lecz dokupimy nie martw się. Ale teraz siadamy i opowiadasz coś o sobie!- powiedziała po czym zaśmiała się i pociągnęła mnie w stronę łóżka.
Usiadłyśmy na nim po turecku,
- No więc opowiadaj..
- Nie wiem co..
- Najlepiej wszystko!
- Nie wiem od czego zacząć
- Od początku! No dajesz.. wierzę w ciebie- zaśmiała się a ja wraz z nią..
- Albo, czekaj! Zrobimy tak jak w telewizji , że wiesz.. no.. staniesz przede mną przedstawisz się i opowiesz coś o sobie! O nooo.. tak właśnie zrobimy!  
- Haha, okey
- Zaczynaj.. scena jest twoja- zaśmiała się
- Dzień Dobry! Nazywam się Roksana Ambroziak, mam 17 lat, mieszkałam do dziś w domu dziecka, gdyż moi rodzice zmarli.. ale nie o tym teraz.. wszyłam z niego dzięki przecudownej, dobrodusznej, przemiłej rodzinie, którą bardzo teraz pozdrawiam!  W ośrodku miałam najlepszą przyjaciółkę Julkę, która miałam tyle samo lat co ja, ale miałam też przyjaciół nazywali się oni tak.. Julian, Maks, Kacper ii.. no i.. Mateusz Była tam też Marta, lecz z nią się prawie nie kolegowałam. No cóż chodziłam do szkoły i oceny miałam w miarę dobre..
- Niech panna się zatrzyma- przerwała mi Ala
- Tak, słucham?
- Niech panna opowie mi o tym Mateuszu, bo zdaję mi się, że on nie był tylko przyjacielem, mylę się?
- Niestety, ale się pani nie myli..
- Proszę mi opowiedzieć więc..
- Ehh no więc byliśmy razem, niby się kochaliśmy, miałam takie wrażenie, lecz zerwałam z nim dziś, gdyż się wyprowadzałam, ale i tak miałam zrobić to już dawno, ale zwlekałam z tym.. nie dogadywaliśmy się.. wciąż się kłóciliśmy, więc no cóż.. nic więcej..
- Co za emocje..- powiedział jeden z braci.. odwróciwszy się zobaczyłam ich obu, lecz tylko jeden mógł tak powiedzieć.. oczywiście Kacper..
- Idź stąd! Nie widzisz, że trwa przesłuchanie?!- powiedziała po czym obie się zaśmiałyśmy  
- Ja też chcę być Jurorem, może ci pomogę w sprawach życiowych..
- Haha, żartujesz?- powiedziała Ala spoglądając raz na mnie, a raz na niego..
- Nie,  mówię na
- Sorki Kacper, ale nie możemy rozmawiać, mamy swoje babskie sprawy, więc no cóż..- przerwałam mu
- Żartujesz? No ale Roks.. no przecież mi też możesz powiedzieć- powiedział i wybuchnął śmiechem..
- Dobra braciszku żegnaj!
- O nie, nie, nie ja jeszcze sobie postoję wraz z moim bratem, nie?
- No nie wiem, może pójdźmy na dół?- powiedział Krystian
- No bracie co ty!