Warto marzyć cz.11

- Cześć, jesteś bardzo zajęta? Mogę wpaść do ciebie? – dopytywała się Edyta.
- Możesz wpaść za jakąś godzinkę?  
- Ok. – odpowiedziała.
Długo nie rozmyślając zabrałam się za ogarnianie domu.Gdy skończyłam poszłam do Piotrka, aby powiedzieć mu, że mnie odwiedza Edyta. Usłyszałam dzwonek. Otworzyłam drzwi i przywitałam się z nią buziaczkiem w policzek. W ręku trzymała 2 wina.  
- Coś się stało? - spytałam.  
- Może wejdziemy?  
- Ahh.. Tak. Proszę, wejdź.  
Edyta poszła do salonu, a ja wzięłam różne przekąski, dwa kieliszki i otwieracz do wina z kuchni, i po chwili do niej dołączyłam. Podałam jej otwieracz. Otworzyła wino i nalała nam do kieliszków po równo.  
- No więc powiesz co się stało? - spytałam, biorąc łyk słodkiego trunku.
- Rozstałam się z Bartkiem. - odrzekła ze łzami w oczach.  
- Ale dlaczego? Co się stało? Przecież było wam tak dobrze! - zasypywałam ją pytaniami.
- Bo ostatnio nie miał dla mnie w ogóle czasu. Cały czas jeździł z kolegami na piwo. Co tydzień miał jakieś wypady. To już było takie wkurzające! Jak przyjeżdżał do mnie w niedzielę to był skacowany. Oczywiście na dodatek spał tylko, a ze mną prawie nie rozmawiał. Siedział u mnie tylko 2 godziny, z czego jedną przespał, a drugą leniuchował, oglądając filmy itd! Miałam tego serdecznie dosyć! Prosiłam go aby trochę zmniejszył ilości wypitego alkoholu. Obiecał, że się postara! Ale dupa! Bo znowu było to samo! Więc postawiłam mu ultimatum: albo ja, albo jego koledzy i chlanie. Był zszokowany, a zarazem wkurzony i powiedział, że go nie kocham, bo każę mu wybierać. No i się rozstaliśmy. - mówiła szlochając.  
Przytuliłam ją do siebie i zaczęłam pocieszać. Po chwili ciszy powiedziałam:
- Ja z nim pogadam. Obiecuję ci to.  
- Och! Dziękuję jesteś taka kochana. Cieszę się, że nie odwróciłaś się ode mnie tylko dlatego, że nie jesteśmy razem.  
- Nigdy się od ciebie nie odwrócę! Pamiętaj i nie płacz. Wszystko będzie dobrze. - oznajmiłam lekko się do niej uśmiechając.  
Przez resztę czasu oglądałyśmy jakieś głupie komedie i się śmiałyśmy. Próbowałam ją rozbawić, bo szkoda mi jej. Później dołączył do nas także Piotrek, który śmiał się z naszej głupoty. Gdy już opróżniłyśmy te dwie butelki wina czułam, że mi się kołuje w głowie.  
Ach.. Stęskniłam się za takim stanem. Możecie uznać mnie za wariatkę, ale wtedy wszystko się staje takie łatwe jak w dzieciństwie. Mogę sobie teraz pomyśleć to może mi jakaś łatwa i zrozumiała odpowiedź na to wszystko przyjdzie. Gdzie jest Wiktoria? Co się stało z Michałem, że mnie już nie nęka? Przecież on nie jest taki głupi i mógłby w 2 sekundy się dowiedzieć gdzie ja teraz przebywam. Dziwne, nieprawdaż?
- A co ty tak się skarbie zawiesiłaś? - spytał Piotrek muskając mnie ustami w szyję.  
- Tak po prostu sobie teraz myślę.  
- Pewnie o mnie. - powiedział z cwaniackim uśmiechem.
- Nieeee - odrzekłam z leniwym uśmiechem.
- Hmm. to o czym? - zapytał zastanawiając się.
- O twoim pięknym nosku upaćkanym w czekoladzie - mówiłam pomiędzy salwami śmiechu.  
Jego mina teraz była w stylu: poker face, co mnie tak bawiło. Po chwili obydwoje także się chichrali. Po północy Edyta stwierdziła, że będzie się zwijać do domu gdy stałyśmy w progu drzwi spytała się:
- Ola, to ty jesteś z Piotrkiem?  
- Nie. - odpowiedziałam. - My tak po prostu tak do siebie czasami mówimy - dodałam szybko.  
- No dobra udajmy, że ci wierzę. To ja spadam. Pa - dała mi buziaka w policzek i poszła.
Zamknęłam drzwi i poszłam do łazienki aby wziąć prysznic. Gdy już się położyłam w moim łóżeczku usłyszałam pukanie.
- Proszę.
Zrobiłam mu miejsce na łóżku. Usiadł na przeciwko mnie i patrzył mi przez chwilę w oczy.  
- Moi rodzice niedługo wracają no i lepiej by było jakby o niczym nie wiedzieli. Musimy coś wymyślić.  
- Ok - powiedziałam wesolutko.  
- Ale jutro o tym pomyślimy, a teraz idź spać. - oznajmił dając mi soczystego buziaka w usta.  
Zgasił światło, a ja się przykryłam kołdrą i spytałam.  
- A tak właściwie to kim ja dla ciebie jestem? Przyjaciółką?
Przez dłuższą chwilę nie słyszałam odpowiedzi, więc zamknęłam oczy i próbowałam usnąć. Gdy miałam zamknięte oczy usłyszałam:
- Kimś więcej.  
Do końca nie wiem czy to sen czy nie. Cały czas dudnią mi w uszach te słowa. Kurczę, a tak bardzo chciałabym wiedzieć. Moje przemyślenia przerwał dzwoniący telefon:  
- Halo?  
- No cześć siostrzyczko, mam do ciebie sprawę. Mogłabyś powiedzieć Piotrkowi żeby mnie odebrał?  
- Idioto! Wiesz, która jest godzina? - krzyknęłam.
- Czekaj zaraz sprawdzę - odrzekł.
Ze złości się rozłączyłam. Weszłam na łóżko i gdy już zamykałam oczy zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz, a to znowu był on: mój kochany braciszek.  
- Możesz zawołać go?
- Chwilkę. - powiedziałam zdenerwowana.
- Ok.
Wyszłam z pokoju kulturalnie zapukałam, a gdy usłyszałam "proszę" weszłam.  
- Mój braciszek coś od ciebie chce - powiedziałam zaspanym głosem podając mu telefon.  
Chłopak ze skupieniem słuchał faflunienia mojego brata. Wyglądał przy tym tak seksownie. Gdy się już dogadali powiedział do mnie, że jedzie.  
Po raz kolejny chciałam usnąć, ale jak mylicie co się stało? Telefon mi zadzwonił!  
Odbieram całkiem zdenerwowana chociaż to mało powiedziane. Odebrałam nie patrząc na wyświetlacz, bo jestem pewna, że to on: Bartek.
- Czego do cholery jasnej ode mnie chcesz? - warknęłam.
- Ej co tak groźnie? - zapytał się mnie głos po drugiej stronie.  



################
Witajcie!   
Ciekawi mnie czy ktoś to jeszcze czyta   
Jeżeli tak to pragnę Wam powiedzieć, że jest to już przedostatnia część tego opowiadania. Mam nadzieję, że ta część się Wam spodoba.  
Moją jedyną prośbą jest to, że jeżeli przeczytaliście i się Wam spodoba możecie zostawić po sobie komentarz lub łapkę w górę
Pozdrawiam.