Ten ostatni raz

Och, dlaczego? Wysyłam pytania w bezchmurne niebo, choć nie łudzę się uzyskać odpowiedzi.  
Dlaczego pozwoliłem Ci odejść, moja droga?  
Powiedz mi, to wszystko nie warte już, kiedy nie ma nas?  
Ja wciąż pamiętam dokładny smak Twych warg, gdy spragnione pozostawiały słodki ślad na moich.  
Nikt nie ma prawa zastąpienia Twojego pięknego ciała ani duszy.  
Zostaniesz ze mną na zawsze.
W sercu.
W pamięci.
We wszystkich miejscach, w których istnieliśmy razem.
Pozostawiasz swój delikatny zapach wszędzie, gdzie tylko zajrzę.  
Dlaczego mi to robisz?
Twoje dłonie potrafiły ukoić wszelki ból, zamazać rozczarowanie minionym dniem, usunąć niepotrzebny grymas z twarzy, rozpalić skórę do czerwoności.  
Oczy, jak studnia bez dna, w których mogłem dostrzec więcej niż czytając najmądrzejsze książki świata. Bez słów opowiadały o tym, jakie jest życie i kim powinno się być, aby coś osiągnąć na tym okrutnym padole, gdzie sprawiedliwość miesza się razem z kurzem na ulicach.  
Pamiętam, kiedy skaleczyłaś się w kolano. Upadek był niespodziewany i gwałtowny, ale Ty wcale nie krzyknęłaś. Spojrzałaś na mnie i uśmiechnęłaś się, mówiąc, że do wesela się zagoi.  
Miałaś rację.  
Miesiąc później mój długi palec oznaczony był piękną, złotą obrączką, którą dumnie pokazywałem światu.  
Byłaś ze mną zawsze. Nawet, gdy nie było Cię obok, na wyciągnięcie ręki.  
Wiedziałem po co żyję, staram się i marzę.
Wiedziałem po co tu jestem.
Kochać i być kochanym.
Nie byliśmy idealną parą, jak jedna z tych pięknych komedii, które oglądałaś co wieczór.  
Nie byliśmy wiecznie szczęśliwi, ale będąc ze sobą, nie miało to większego znaczenia.  
Przeszłość odchodziła w cień, razem z koszmarami, które budziły często w nocy.
Z bólem serca, moim okropnym bólem przeszywającym bezbronne serce - teraz my jesteśmy przeszłością.
Jak żyć, kiedy za każdym zakrętem, widzę Twoje imię?
Jak oddychać, gdy wciąż czuję Twoją złudną obecność i łudzę się, że gdy otworzę rano oczy, Ty będziesz obok.
Już nigdy nie będę taki sam, skarbie.  
Na zawszę zostanę pusty i skażony brudnym powietrzem, które wdycham każdego dnia.  
Odejdę z poczuciem okropnej straty, ze łzami w oczach, szepcząc cicho Twoje imię.