Ten jedyny?

Czy możliwe jest podzielić miłość którą się obdarowuje? Jest to normalne?
Oto pytania, które coraz częściej sobie zadaje...
Oczekuje od życia znalezienia prawdziwej miłości, księcia na białym koniu, kogoś kto byłby ze mną na dobre i na złe. Marze o tym, na prawdę. Problem pojawia się we mnie.
Ja - 19-letnia dziewczyna, mym skromnym zdaniem: miła, pozytywna i trochę pokręcona, mająca jednak swoje sekrety i ciemniejszą stronę, której sama sie wstydzi.  
Przychodzi dzień w którym pojawia się ktoś wyjątkowy, z początku wszystko wydaje się być super, takie nie jest...Nieustanna chęć zdobywania zwycięża, wyjątkowa osoba zamienia się w wyjątkowe.  
Imprezy są codziennością w jej życiu, łyk alkoholu i hej do boju, wystarczy tylko wyznaczyć sobie ofiare, cel.  
Udaje się poznać kogoś z kim jest w stanie spotykać się dłuższą chwile, niestety z czasem okazuje się, że tu nie chodzi o głębszą więź, o emocje tylko o jedną rzecz jaką jest przyjemność. Podczas tego przecież grzechem nie jest sprawdzić inne opcje, innych facetów. W końcu nasuwa się pytania: kogo wybrać ? Z kim jest najlepiej? Kto szuka czegoś poważniejszego, a dla kogo jest to tylko zabawa?
Mętlik w głowie i wycofanie od wszystkich z powodu wielkiego poczucia winy. Co zrobić by znaleźć tego jedynego? Po czym go poznać?  
Im osoba jest bardziej niedostępna, tym bardziej to kręci... Jednak gdy uda się ją ,,zdobyć" dreszczyk emocji ustępuje i monotonność wkracza w życie.  
Kto jest nienormalny: Ja czy ten świat?
Dziewczyna uświadamia sobie dlaczego tak naprawdę to robi. Odpowiedź jest prosta: nie chce zostać sama. Samotność to takie złe uczucie. ,,Jeśli postawie wszystko na jedną osobę, to ona przecież może odtrącić i co wtedy będzie?" Błędne koło zaczyna się od początku.  
Słuchać głosu serca? Brzmi to tak banalnie, serce zawiodło mnie przecież już nie raz nie dwa.  
Mam dwa wyjścia: tkwić w tym dalej czy dojrzeć i zaryzykować?
Jak myślicie co wybrałam?  
Buziaki