Szukając szczęścia 2

Weszłam w niesamowitą ciemność. Próbowałam szukać włącznika. Nagle ktoś na mnie upadł. Razem opadliśmy na podłogę.
- Ał!- krzyknęłam  bo leżał na mnie ktoś postawny.  
- Przepraszam.- mruknęła bliżej nieokreślona postać. Byłam wściekła.
- Przepraszam?! Tylko tyle w stanie jesteś mi powiedzieć?! Mogłam sobie coś załamać!
- Było zapalić światło!- wrzasnął męski głos.
- Jestem nowa, nie znam tej szkoły!
Osoba wstała i podała mi dłoń.
- Wstaniesz?
Niechętnie przyjęłam pomoc.  
- Dzięki.- rzuciłam i ruszyłam w stronę z której przyszłam.
- Poczekaj!- chłopak mnie dogonił. Moje oczy już przyzwyczajone do ciemności rozpoznały rysy osobnika.
- Patrick?! Co tu robisz?
- Nic… - zająknął się.
- Nic? Niezbyt ci wierzę. – uśmiechnęłam się lekko. Złapał moją dłoń.
- Nie mów nikomu, że tu byłem dobrze?  
- Ooo. Jakieś tajemnice… Czyżby się pan umówił na randkę? Grubo...- oznajmiłam.
- Nie twoja sprawa. –warknął. Przed nami pojawił się szkolny korytarz.
- Dalej już chyba sobie poradzisz?- spytał kąśliwie.
- Tak, myślę sobie, że nie jesteś mi dalej potrzebny. Możesz odejść.- dałam się ponieść jego chorej grze.  
______________________________________________________________________

    Kolejną lekcją był w-f. Moja znienawidzona godzina lekcyjna. Jestem straszną niezdarą. W Londynie nauczyciele wiedzieli o tym i mi pomagali. W Polsce jednak na to nie liczyłam.
Po przebraniu się ( fioletowa koszulka, czarne legginsy) w obecności krytycznych spojrzeń moich nowych „ koleżanek”  czmychnęłam z szatni. Jak już mówiłam, jestem fajtłapą więc wpadłam na kogoś. Była to osoba płci żeńskiej.
- Nie zabij się!- powiedział ktoś tuż za mną. Spojrzałam za siebie. Postacią niniejszą był wysoki szatyn o zniewalającym uśmiechu.
- I mnie przy okazji!- zaśmiała się poszkodowana. Była średniego wzrostu o jasnej karnacji i blond włosach. Policzki miała lekko zaróżowione.
- O tak nie zabijaj.- przytknął przystojniak.
- Sorry, nie chciałam.- spuściłam głowę.
- Przecież nic nikomu się nie stało.- machnęła dłonią dziewczyna.- Jestem Julita.
Po momencie dodała:
- A to mój chłopak, Wojtek.
- Ja jestem Aimer- przedstawiłam się. Nastolatka przyglądała mi się chwilę. Wreszcie lekko speszona spytała:
- Patrick nie był dla ciebie zbyt miły?
- Nie, nie za bardzo. Chyba mamy inne poglądy.- stwierdziłam.
- Musisz to wytrzymać. On albo podrywa dziewczynę albo jej dokucza.- poradził mi Wojtek.
- Tak? A jeśli  robi to i to?- spytałam się. Oni szeroko otworzyli oczy.
- Patrick podryw cię i jednocześnie ci dokucza? Coś tu nie gra…- chłopak pokręcił głową.
- Znaczy… nie wiem czy to jest podrywanie!- zaprzeczyłam szybko- On tylko powiedział, że żeby mnie akceptowali w klasie muszę z nim chodzić…
- Zaproponował ci chodzenie? Ty jesteś pewna, że my rozmawiamy o  tej samej osobie?- zapytała Julita.
- Adamczyk, tak?- upewniłam się.
- To on…- powiedziała pospiesznie dziewczyna. Wskazała ręką na nastolatka, który został wypchnięty z szatni. Po chwili już rechotał ze swoimi kumplami .
- Czy on nie jest uroczy? Każda dziewczyna chciałaby z nim chodzić… Ale on nie chce żadnej…- powiedziała Julita.
- Kochanie – Wojtek złapał dziewczynę w tali- ja tu nadal jestem.
- Koteczku, ale czy ja mówiłam, że chcę z nim chodzić?
- Coś w tym stylu, obiło mi się właśnie o uszy.
    Dalsze przekomarzania tej pary przestały do mnie docierać. Patrzyłam na pewnego blondyna, z zielonymi oczami, metr osiemdziesiąt. Widać było jaki umięśnione jest jego ciało. Naprawdę musi nad nim pracować.
- I co Patrick? Z jaką laską wbijasz na imprę?- spytał się go wysoki brunet.
- A po co mi laska? Żadna nie jest mi potrzebna.- stwierdził. Przez moment nie wierzyłam własnym uszom. Czy on naprawdę nie potrzebuje miłości? Zagapiłam się na niego.
Spojrzał na mnie... Nie wytrzymałam. Spuściłam głowę…

______________________________________________________________________

Kolejna część!