Prezent urodzinowy cz. 2

"Hej mała. Pamiętasz o naszym spotkaniu?"- Gdy ujrzałam tę wiadomość poczułam się jakoś dziwnie. Nie lubiłam jak ktoś mówił do mnie 'mała'. Jedyna osoba której na to pozwalałam to był mój tata, który zmarł jak miałam 4 lata. Postanowiłam, że mu odpisze.
- Oczywiście. Jak mogłabym zapomnieć
Nie zdążyłam odłożyć telefonu gdy przyszła kolejna wiadomość.
- Cieszę się. Widzimy się w szkole
No tak przecież dziś szkoła!. zobaczyłam za zegarek. Była już 7.30. 'Już nie zdążę' mówiłam do siebie wyciągając ubrania z szafy i biegnąc do łazienki. Pobiłam chyba swój rekord bo byłam już gotowa o 7.40. Wyszłam z domu i pobiegłam do szkoły. Niestety się spóźniłam. wchodząc, oczy całej klasy były wpatrzone we mnie. Tak naprawdę to nie tylko mojej ale i IIIb (klasa Kuby). No tak! Dziś przecież mieliśmy mieć łączone lekcje.
- Przepraszam za spóźnienie- powiedziałam
- Czemu się spóźniłaś?- zapytała nauczycielka
Chwilę się zastanowiłam co powiedzieć
- Zaspałam- odpowiedziałam niepewnie
- Siadaj tam gdzie jest wolne miejsce i wyjmuj książki- usłyszałam po czym rozejrzałam się gdzie by tu usiąść. Ujrzałam wolne miejsce obok Kuby. On się do mnie uśmiechnął i poklepał lekko krzesło obok. Również się do niego uśmiechnęłam. Już miałam iść i usiąść koło niego, gdy ujrzałam, że Kaśka siedzi sama. Bez zastanowienia usiadłam koło niej. całą lekcje rozmawiałyśmy. Mówiła, że Kuba się o mnie pytał i nie ukrywam, że ta wiadomość mnie ucieszyła. Większość czasu rozmawiałyśmy o nim. Nie mogłam przestać o nim myśleć, lecz nie mogłam mu tego pokazać.Nie chciałam się zakochać i znowu cierpieć. Po lekcjach poszłyśmy z Kaśką do kawiarni. Spotkałyśmy tam Kingę. Naszą dobrą koleżankę można nawet nazwać ją przyjaciółką. Siedziałyśmy tam już dość długo. Gdy spojrzałam na zegarek była już 17. Pożegnałam się z dziewczynami i wróciłam do domu. Szybko się odświeżyłam i ubrałam. Byłam już gotowa do wyjścia. Zakładałam już buty, gdy usłyszałam, że ktoś do mnie dzwoni. Odebrałam i usłyszałam głos Kuby.
-Cześć. Sorry, ale nie mogę się dziś spotkać. Mam coś ważnego do załatwienia. Przepraszam, że dopiero teraz ci to mówię, ale wyleciało mi to z głowy.
- Nie ma sprawy. Każdemu mogło się zdarzyć.
- Cieszę się, że się nie gniewasz. Może jutro się spotkamy?
Chciałam mu odpowiedzieć, że nie chce się z nim spotkać, ale coś mi nie pozwoliło.
- Pewnie. Może być o 13?
- Oczywiście. Przyjdę po ciebie. Do jutra
- Pa
Gdy się rozłączyłam, byłam na siebie wściekła. Przecież coś sobie obiecałam. Czyżbym się w nim zakochała? Nie, to nie możliwe. Przecież dopiero go poznałam. No dobra koniec z tym. Jutro pokaże mu, że jest mi obojętny i nic dla mnie nie znaczy. Z moich przemyśleń wyrwał mnie dzwoniący telefon. Była to Kasia
- Cześć idziemy na miasto? Muszę sobie coś kupić.
- Jasne za ile?
- Za 30 min. Ok?
- Ok. Widzimy się na miejscu.  
Gdy się rozłączyłam, zeszłam na dół, zjadłam obiad, wzięłam kasę i poszłam na spotkanie. Długo chodziłyśmy po sklepach. Na koniec postanowiłyśmy iść do 'naszej' kawiarni. Strasznie mnie rozczarowało to co tam zobaczyłam. To był ON i jakaś dziewczyna. Obściskiwali się. Byłam wściekła i jednocześnie smutna. Chciało mi się wręcz płakać. Ale powiedziałam do siebie " Uspokój się. Przecież on nie jest twoim chłopakiem. Tak naprawdę nic dla niego nie znaczysz tak samo jak on nie znaczy nic dla ciebie". Najgorsze było to, że uświadomiłam sobie, że nie jest mi obojętny. Wyszłam stamtąd mówiąc Kaśce, że będę przed 22 w domu. Pożegnałyśmy się i poszłam. W domu płakałam w poduszkę, aż zasnęłam. Następnego dnia wstałam o 12. Ciągle myślałam o tym co wczoraj zobaczyłam. Stwierdziłam, że nie pójdę z nim. Jak przyjdzie po prostu nie otworze mu drzwi. W końcu wybiła godzina 14. Zrobiłam tak jak postanowiłam. Nie chciałam na niego patrzeć. Dzwonił chyba z pięć razy, aż w końcu poszedł. Przez kolejne dni starałam się go unikać i udawało m się to. Aż przyszedł następny piątek i znów mieliśmy mieć razem angielski. Siedziałam z Kaśką dwie ławki przed NIM. W pewnym momencie poczułam jak ktoś puka mnie w ramię. Odwróciłam się i dostałam karteczkę od Kuby. "Dlaczego nie otworzyłaś drzwi?"
- Przepraszam, ale nie było mnie w domu. Nie miałam jak zadzwonić bo telefon mi padł.
- A czemu nie odbierałaś telefonu i nie odpisywałaś na sms-y
- Gdzieś telefon zgubiłam
- A ok. Czemu nie usiadłaś ze mną?
- Bo Kaśka jest moją najlepszą przyjaciółką
- A ja kim dla ciebie jestem?
Stwierdziłam, że to co teraz napiszę będzie wredne, ale da mi w końcu spokój, a ja w końcu o nim zapomnę.
- Tak naprawdę to nikim
Oddałam mu wtedy karteczkę. Więcej już nic nie pisał. Gdy wychodziliśmy z klasy złapał mnie za nadgarstek  
- Musimy porozmawiać, i to poważnie
- Niby o czym?
- Dlaczego jesteś dla mnie taka nie miła? Myślałem, że jesteś inna
- Ja też tak myślałam- Gdy to powiedziałam wyrwałam mu się i poszłam dalej. Jednak on mnie dogonił i powiedział
- Strasznie mi się podobasz- mówiąc to patrzył mi prosto w oczy. Nie zdążyłam mu nic odpowiedzieć, ponieważ mnie pocałował. Ja go odepchnęłam i uciekłam. Nie odbierałam od niego telefonów nie odpisywałam na wiadomości. Tak jak wcześniej unikałam go. Jak coś ode mnie chciał mówiła, że nie mam ochoty albo czasu. Aż pewnego dnia  
- Weronika!!! Choć na dół!!!
Zeszłam i byłam zdziwiona tym co zobaczyłam.