Królestwo Mongolii

Cześć, jestem Annabel. Przyjaciele mówią na mnie Ana.

Historia ta zaczęła się w pewną środę.. W moje urodziny. Była impreza urodzinowa jak to dla nastolatki. Wieczorem około 21 mama przyszła do mnie i podarowała mi prezent. Był to tandetny pierścionek rodzinny. Z pokolenia na pokolenia był podarowany następnej dziedziczce Arrow.

Byłam dziewczyną która nie przepadała za bardzo za błyskotkami, jak już to jakieś bransoletki gumowe, które nie robiły żadnego hałasu. Więc możecie się domyślić co od razu zrobiłam z tym pierścionkiem. Wrzuciłam go w głąb szuflady i poszłam spać.

Rankiem, obudził mnie błysk światła. Nie słonecznego, żaluzje były zasłonięte. Rozejrzałam się po pokoju, światło dobiegało z dziurki od klucza w tej samej szufladzie co wczoraj włożyłam tam.. Nie, to nie możliwe.. Wstałam opornym ruchem i otworzyłam szufladę. Miałam rację, to świecił pierścionek! Przez krótką chwilę nie wiedziałam co z tym zrobić. Z jednej strony kusiło mnie by go założyć z drugiej bałam się, że mnie zabije. Wiem teraz gdy o tym myślę to głupia myśl była.

Podjęłam decyzję, że chociaż go wezmę i obejrzę, myślałam że to jakiś pierścionek zabawka, że świeci na baterię. Ale to by było bezsensowne.. Skoro to pamiątka rodzinna. Usłyszałam kroki rozpoznałam je, to był Daston. Spanikowałam i szybko go włożyłam na palec.

Myślałam, że wejdzie jak zawsze bez pukania. Jednak mnie zaskoczyło niesamowicie, pierwszy raz chyba w życiu zapukał.

-Proszę. -Zamknęłam szybko szufladkę i podeszłam do drzwi, ale Daston szybko je otworzył i zamknął.

-Jak się czujesz po urodzinach ? -Usiadł na łóżku i patrzył na mnie. Bałam się, że zauważy pierścionek, na szczęście miałam piżamę z kieszonkami co mnie uratowało.

- W porządku, dziękuję że pytasz. A co Cię do mnie sprowadza ?- Spytałam. Na pewno coś chce ode mnie.

- A co nie może brat przyjść do siostry ?

- Nie no może, ale wydaje mi się to dziwne. Pierwszy raz zapukałeś do mnie i pytasz jak się czuje. Coś kombinujesz.

-Okej, to już nie będę pukał. - Oburzył się wielce. - No ale dobra.. masz rację.. Mam sprawę.. - Wiedziałam ! Ale coś mi tu nie pasowało.. Był jakiś teraz przygnębiony..

-Co się stało ?-Zmartwiłam się.

-Krystian.. Chodzi o Krystiana.. Chce się wyprowadzić. -Spuścił głowę. Podeszłam do niego i usiadłam koło niego. Przytuliłam go.

- Ej masz jeszcze mnie..

- Masz 17 lat ! Zaraz Ty też się wyprowadzisz i zostawicie mnie tu samego ! - Zaczął krzyczeć wstając. Krążył po pokoju i jak opętany machał rękami. Przystanął koło okna.

- Nie mów tak. Nie mam jeszcze w planach się wyprowadzać.- Kłamałam... Wiedziałam o tym że Krystian chce się wyprowadzić.. Mówił mi to na imprezie.. Myślałam że żartował. Jednak nie. Po tym zaczęłam ja myśleć o wyprowadzce. Nie mogę go zostawić sama.. Jeszcze w dodatku z mamą.. Nie da sobie rady.- Chodź się szykować, zaraz idziemy przecież do szkoły.

Wyszedł zostawiając mnie w pustym pokoju. Rozmyślałam o tym co mówił.. Odsłoniłam żaluzję i otworzyłam okno. Wiatr natychmiast wpadł do pokoju, rozwiewając moje wszystkie kartki. Gdy je zaczęłam zbierać, zauważyłam, że nadal mam ten pierścionek. Przestał świecić. Odetchnęłam z ulgą.

Byłam już gotowa, miałam chwilkę czasu na dojście do szkoły. Szłam dość szybko o dziwo. Do głowy przyszła mi myśl czy mam mówić to Elwirze czy nie.. Gdybym jej to powiedziała na pewno by mnie wyśmiała.. Przecież to nie prawdopodobne..
Weszłam do szatni, rozebrałam się i usiadłam na ławce blisko naszej sali gdzie mieliśmy biologię. Elwira dołączyła do mnie po 5 minutach.

Na lekcji, zaczął mi świecić pierścionek ! Cała klasa to zauważyła i szybko wybiegłam z sali. Wtedy stała się przedziwna rzecz.


................................................................................................
Mam nadzieje, że Wam się spodoba! piszcie komentarze i lajkujcie! Pozdrawiam ! ;*