W pogoni za normalnością cz. 1

Eh.. Ta zła, nienormalna monotonność. Codziennie jest tak samo beznadziejnie. Dom, szkoła, dom i tak w kółko. Ludzie myślą że nie mam uczuć. Tak, jestem bezduszna i cholernie nienormalna. Pytacie dlaczego? Bo kocham, tak. Tylko kocham, bardzo, całym sercem. Kocham.. I co w tym złego? W sumie to nic jeśli się kocha ze wzajemnością. I niby dla każdego przyjdzie czas. Słowa pocieszenia w tej sytuacji zdają się na nic. Nie da się zapomnieć od tak. Zaszyć dużą dziurę w sercu niewidzialną nitką. To nie takie proste jak się wydaje. Od pewnego czasu zdaję sobie sprawę, że ranie przy tym zbyt wielu ludzi. Ale ja tylko szukam szczęścia. Jak ranię? Niszczę związki niedoszłego chłopaka. Czasami bez powodu wybiegam z domu i długo nie wracam. Pije, palę. A pomyśleć, że mam dopiero 16 lat. Za każdym razem, jak chce zacząć wszystko od nowa, coś musi się spieprzyć. Ale tym razem będzie inaczej.! musi być. Jutro przecież wyjeżdżam, tak? Musze iść już spać, Być jutro zupełnie inną osobą. Lepszą. nową Leną, szczęśliwą.

RANEK DZIEŃ NASTĘPNY :

Wstaje zaspana. Co już 8 ? Nie mam jeszcze godzinę przed wyjazdem. Szybko, szybko do łazienki. Ubieram swój komplet. Tym razem nie czarny jak większość moich ubrań. To nowy lepszy rozdział z innym zakończeniem. Jakim? to się jeszcze okaże. Kolorowy i lekki makijaż, wygodny kok i w drogę na duł. NA śniadanie w ten wielki dzień.  
- Hej mamo - powiedziałam  
- WOW- powiedział brat- Jaka zmiana- TAk to zmiana. Istny cud.  
  cdn

Pisać dalej ? sorki za błędy i wgl. Jak się podoba to komentujcie jak nie to też komentujcie xD Trzeba umieć przyjmować krytykę przecież