Daj mi siłę cz.1 (Perfekcyjna II)

Pięć miesięcy temu byłam martwa. On mnie zabił. Odebrał duszę. Nie jest łatwo myśleć o piekle, przez które przeszłam. Nie wszystko pamiętam z tamtego dnia. To tylko przebłyski, o których ciągle i ciągle przypominały mi moje sny i nie tylko one. Koszmar pozostawił pamiątki na moim ciele. Blizny na plecach i nadgarstkach. Po wyjściu ze szpitala zaczęłam chodzić do terapeutki. Nie mogłam się przed nią otworzyć. To było zbyt trudne, intymne. W związku z tym kazała mi zacząć pisać dziennik. Nie obchodziły mnie jej słowa, ale kiedy po dwóch miesiącach od rozpoczęcia terapii koszmary tylko się nasiliły, postanowiłam spróbować. Zaczęłam pisać, ale kiedy w ubiegłym tygodniu rzuciłam terapię mój dziennik wylądował w ogniu. Po całej sprawie wszyscy mnie wypytywali. Policja, lekarze, bliscy, ale ja nie potrafiłam z nimi rozmawiać i kiedy natarczywość pytań wzrastała w sile zamknęłam się w sobie. Niewiele było osób, z którymi nadal potrafiłam rozmawiać. Justin został uznany za winnego i siedzi teraz w więzieniu. Nie wiem na jak długo. Wolałam nie wiedzieć. Mój ojciec, zresztą ten człowiek już chyba nie zasługuje na to miano, nie przejął się moim stanem. Do szpitala przyszedł tylko po to, by podpisać jakieś głupie papiery. Nie martwił się o moje zdrowie, miał gdzieś to, co się ze mną stało. Nie przejął się tym, że jego córka prześlizgnęła się przez objęcia śmierci. Kiedy wypisali mnie ze szpitala spakowałam trochę najpotrzebniejszych rzeczy i przeniosłam się do Harrego. Wydaje mi się, że jego mama kocha mnie bardziej niż mój własny ojciec. Teraz mieszkam tutaj, w domu mojego najlepszego przyjaciela, dzięki któremu ciągle żyję. Gdyby mnie wtedy nie znalazł dziś byłabym kilka metrów pod ziemią, zimna i nieżywa. Harry ciągle mnie zapewnia, że mogę zostać u nich tak długo, jak tylko zechcę, ale nie mogę im wiecznie siedzieć na głowie. Pomimo tego, że to wszystko ciągle we mnie żyje, że upiory przeszłości wciąż dają o sobie znać, a ja nie potrafię się odnaleźć w tym świecie i ciągle zadaję sobie pytanie dlaczego on mi to zrobił, dlaczego przeżyłam, postanowiłam znaleźć pracę i mieszkanie. Nie wiem jak to wszystko wyjdzie, ale nie chcę nikomu sprawiać kłopotu, a zwłaszcza ludziom, na których najbardziej mi zależy. Wiem, że Harrego boli to, jak bardzo się w sobie zamknęłam, ale... nie potrafię tego zmienić. Po prostu nie potrafię. To wszystko jest zbyt pokręcone i ciągle nie potrafię odnaleźć w tym siebie i swojego miejsca.

_______________________________
No to mamy coś w rodzaju prologu. Nie wiem co z tego wyjdzie, naprawdę nie mam pojęcia. Pozostaje mi mieć nadzieję, że tym razem wena dopisze. Chciałabym prosić, żeby każdy kto to przeczytał zostawił komentarz, bo mam wrażenie, że piszę to do siebie, a w takim wypadku zamieszczanie tego nie ma sensu. Jeżeli nikt nie chce tego czytać, będę pisać do szuflady. Tak więc jeśli czytacie.. zostawcie po sobie chociaż najmniejszy ślad. Kiedy pojawi się kolejny rozdział? Wszystko zależy od was. Na zawsze wasza, PN