Pamiętnik podróżniczki. W głąb Czarnego Lądu

Rok 1938.
Ekspedycja w głąb Czarnego Lądu w poszukiwaniu w dżungli  zaginionego miasta, nieznanej starożytnej cywilizacji. Jakże byłam zachwycona, że udało mi się na nią załapać. Tylko dlatego, że byłam jednocześnie historyczką i dziennikarką. W świecie zdominowanym przez mężczyzn to nie lada wyczyn. Oczywiście okazało się, że jestem jedyną kobietą na wyprawie…  
Może wydawałoby się, że to atut… ale nic bardziej mylnego.

Gdy tylko oddaliliśmy się od głównych szlaków, mężczyźni wyjawili mi prawdziwy powód mojej obecności. Po prostu, mężczyznom na długotrwałej wyprawie doskwiera brak kobiecego towarzystwa…

Z początku myślałam, że sobie ze mnie dworują… Kiedy zapowiedzieli, że co noc będę spała z innym z nich.  
Na nic zdało się moje oświadczenie, żem bardzo porządna kobietka, żeby nie myśleli, że zamierzam się któremuś oddać…
Gdy zobaczyłam wybrzuszenia w ich spodniach, zrozumiałam, że to nie są żarty.

Zarządzono, że na wyprawie maszeruje się z nagim torsem.
Zażądali też, żebym tak rozpięła bluzkę… Co za wstyd mnie spotkał. Musiałam paradować z cyckami na wierzchu. Twierdzili, że taka postawa zagrzewa ich do działania…

No i działali też w nocy. Musiałam sypiać na przemian – ze starym profesorkiem z Anglii, jego asystentem, doktorkiem z Niemiec, belgijskim kapitanem wyprawy i Szwajcarem, zarządzającym prowiantem.

Z czasem, początek nocy spędzałam na przykład z kapitanem, ale już rano gramolił się na mnie asystent.
Każdy z nich miał przeróżne upodobania. Szwajcar, na przykład, koniecznie chciał, żebym mu robiła dobrze ustami… Niemiec z kolei, był nader brutalny, po nocy po nim byłam cała obolała.

Wiedziałam, że nie jesteśmy jeszcze nawet w połowie drogi do zaginionego miasta, a ja już czułam się tak wyeksploatowana… Jak ja to dalej zniosę?
Podobno właśnie wkraczamy na obszar bardzo niebezpiecznego plemienia... Zutasów. Słynących pono z długich włóczni i legendy o tym, że gdy ich wódz posiędzie białą kobietę, zstąpi na nich wielka chwała.

Cdn.